z roku 1599, 2. a 3. února. 115
quin fortuna blandius quam mihi arridet, non invideo, nam et hoc ex beneficiis,
quibus me indignum cumulavit Dominus, inter cetera habeo, ut opes et dignitates
huius seculi non magni faciam. Attamen quia non tantum homo sum, sed in dies
singulos humanae fragilitatis incertos eventus cum in me tum in aliis experior,
non tantum de constantia mea mihi polliceor, ut non me agnoscam summopere indi-
gere divini auxilii e£ piarum precum, quas proinde cum ab aliis servis Dei soleo
exposcere, tum a te quoque, ut mei, dum eas ad Deum explicas, memor sis, ct petii
antehac et nunc quoque maxime peto, eaque fiducia porro in his castris militiae
Christianae arma ferre non desistam. Vale, mi Grynaee, et me redama. dossicii
2. l'ebr. 99.
Копс. v knih. Bludov. 3881—VI. fol. 15b €. 7.
393.
pni Amandu Polanovi do Basileje: dává zprávu o moru na Moravě, jímž zemřel církevní
správce Slavkovský Adam Felinus; válku príli$ nepocitují, a jenom platí na výpravy válečné,
ale „nepřítele domácího mnohem hroznějšího v útrobách svých živíme“. Nastává mu pře pro
obhájení pozůstalosti Fridricha z Zerotina, o níž, zejména o město Přerov, nepřátelé rádi by
ho připravili; nazývajíce je sídlem kacířství; žádá bližší zprávy o škole, založené kupci. —
Na Rosicich 5. února 1599,
(Doctori Amando Polano.) Lavinus, cum Pragam hinc rediisset, tuas et soceri
tui litteras cum. condicionibus aeceptae a Genevensibus disputationis et istorii ad
Tigunnum pastorem epistola ante non multos dies ad me commisit. Gaudeo utrumque
vestrum. divino beneficio vivere et valere, ego quoque cum uxore et duabus filiabus
universaque. familia domestica mediocriter habeo. Sed per provinciam pestis, quae
sacvius quam anno praeterito grassata est, multos absumpsit, inter quos etiam Adamum
Felinum, Slavkoviensis ecclesiae pastorem, virum pium et eruditum. Bellum non ad-
modum sentimus, sumptu tantum praesentes expeditionibus, alioquin a laboribus militiae
exempti. lta nos prae socordia et ignavia nostra, dum hostem externum a finibus
nostris pecunia nostra arcemus, domesticum atque longe, si vires exer[c]ere auderet,
atrociorem inter viscera nostra alimus. Eo nos adduxit autoritas quorundam, quorunr
consilia, quamvis plausibilia in vulgus, non tamen semper salutaria patriae nostrae
fucrunt. Sed medebimur huic malo proximo, nisi me spes fallit, vere.
In reliquis quiete fruimur, nec adhuc morte l'riderici Zerotini in statu publico
quidquam magnopere variatum est. Privatim autem haud dubie hereditas ipsius magnas
dabit turbas, quandoquidem mater et tutores neptis eius ex fratre litem nobis movere
constituerunt, faventibus et tacite applaudentibus omnibus inimicis religionis orthodoxae
et nominis Zerotini Spero tamen, si iustitiae locus aliquis futurus est, nos causa
nostra non casuros, testamento integro, in tabulas publicas relato et cum voluntate
' testatoris, quae, dum adhuc in vivis esset, plerisque cognita erat, plane conveniente ;
15*
