elaborado un primeiro documento de bases, apresentado o 23 de Xullo do ano pasado, culmina agora un proceso de reflexión aberto e rigoroso no que os participantes, á marxe de calquera militancia ou directriz partidaria, puxeron o mellor do seu saber e da súa experiencia ao servizo de Galiza.
Como este, parte do dereito inalienábel de Galiza, dos seus homes e das súas mulleres, a decidir libre e democraticamente o seu futuro e, no exercicio deste dereito, opta pola integración de Galiza, libre e paccionadamente, como Comunidade Autónoma nun Estado español plurinacional.
Mais para alén dos contidos concretos do documento cómpre destacar a relevancia política e social dun acto no que, arredor do nacionalismo organizado no BNG, persoas que discreparon e discrepan con algúns dos seus posicionamentos e decisións (como ben recentemente se puxo de manifesto a respeito do Tratado Constitucional da Unión Europea) foron capaces de traballar xuntos debatendo as diferenzas mais, sobre todo, resaltando as coincidencias e, de entre elas, unha fundamental: a defensa de Galiza e a confianza nas súas potencialidades.
Cando asistimos estes días a entrada en vigor do Protocolo de Kioto e os máis célebres agoiros sobre o futuro ecolóxico do planeta e amósasenos, diariamente, nas páxinas, nos diais e nas pantallas dos medios de comunicación a catástrofe do cambio climático, resulta coma unha sopradela de aire fresco a construción da chamada 'Casa da Auga' na Coruña.
Así, esta que se denomina Casa da Auga, especie de balneario urbano que se está a construír na explanada situada tras a emblemática Torre de Matatón do Estadio de Riazor, será un espazo termolúdico único e un avanzado e ambicioso complexo de máis de corenta millóns de euros sobre un proxecto do arquitecto Xosé Manuel Casabella que contará cos últimos elementos tecnolóxicos e unha riola de instalacións dedicadas, en exclusiva, ao lecer cidadán e a servizos inéditos na bía galega neste tipo de ofertas públicas.
Pois a iniciativa da obra, por encargo do Concello, débese á Empresa Municipal de Subministro de Auga EMALCSA, sociedade de servizos de solvencia recoñecida por todos os grupos municipais, que constitúe un instrumento político de control de primeira magnitude do goberno local e que leva moitos anos dando beneficios económicos ás arcas municipais, como expresión sensíbel de que a empresa pública tamén pode ser tan rendíbel como a privada cunha administración adecuada.
Pero esta obra aparca, ao noso entender, de xeito case definitivo o proxecto de Peter Eisenman para o Novo Riazor, que fora apresentado polo presidente do Deportivo en 2003 e que incluía, practicamente, case todas as instalacións contidas neste proxecto xa en construción, ademais do propio campo de fútbol, hostalaría múltipla e hotel de luxo, parque infantil, amplos espazos verdes e aparcadoiros, tanto públicos coma privados.
Un estadio de cinco estrelas como figuraba na propaganda e que se estendía dende a Praza de Portugal até o campón que ocupará a xa citada Casa da Auga.
A larvada guerra política que se mantén entre o mandatario branquiazul e o Concello facía inviábel, como en moitas outras cousas, a súa materialización.
A idea permanece esquecida nas gabetas da incomprensión e a Casa da Auga resulta coma un sucedáneo, quizais rebaixado, daquel monumental proxecto do arquitecto norteamericano, pero que tan difícil materialización tiña.
En calquera caso agardemos que as iniciais boas impresións se consoliden e que poidamos ter unha instalación axeitada á verdadeira dimensión humana da cidade como continente de cultura e respecto pola Natureza, nestes tristes tempos de cegos egoístas que non ven máis aló dun escaso espazo temporal e os intereses das grandes corporacións, fechando os ollos a ese futuro negro que se lles está manifestando, día a día, e do que prefiren desviaren a ollada.
Houbo quen nomeou nesa comisión o medo ás represalias que sufrían os traballadores do mar, como estaban atados ás subvencións, ás prevendas ofrecidas polo poder, e certas afirmacións que falaban da coordinación, da atención recibida pola Administración ou da preocupación que a patroa do Vicedo puido observar no 'meu presidente Aznar', Faustina Solloso _ao mesmo tempo concelleira e dirixente do PP na zona_, viña certificar que estas presións existen e que os comparecentes chamados polo PP viñeron falar non como afectados senón como comisarios políticos.
O máis salientábel destas intervencións foi o unánime recoñecemento por parte de todos os patróns maiores da falla de medios de prevención e loita contra a contaminación mariña, e a certeza de que estamos xa de novo na conta atrás cara a outro Prestige.
A Plataforma Nunca Máis foi chamada a comparecer nesta comisión o vindeiro luns, 7 de marzo, representada por Rafa Villar, que irá acompañado por persoas representativas dos distintos ámbitos nos que traballa esta organización.
Villar explicou para A Nosa Terra que realizará unha intervención 'crítica con esta comisión de investigación, crítica coa xestión da catástrofe, e na que abordaremos cuestións como a falla de medios, a manipulación e a situación actual, que nos obriga a non poder pasar páxina no tema Prestige.
Señores deputados, co debido respecto, a maré negra do Prestige non entende de propaganda, a contaminación non se limpa con titulares de xornais ou da TVG.
Está mal que compañeiros, incluso algúns con carné do PP, nos acusasen disto, cando algúns deles non se recataban en ocultar a verdade ou facer actos electorais para o seu partido.
Teñen que saber que non había ningún plano serio para facerlle fronte ao chapapote nas rías, o único eran os plásticos para defender as bateas e dirixir o fuel ás zonas de sacrificio internas, que non se puxeron as barreiras prometidas, que as quixeron poñer as romperon os propios técnicos de SASEMAR.
O que é máis grave é que a Consellaría, en vez de apoiarnos como fixo na crise do Mar Exeo, agora resulta que están empeñados en converter o Prestige nunha especie de remedio milagreiro cos nosos recursos.
O dos cuartos é un avance, un achegamento, ao que semella, de xustiza, pero parece non estar nada claro se a nova forma de recadar suporá unha vantaxe real para o cidadán en canto a cartos.
Nas porcentaxes estimadas de beneficiados e prexudicados por esta medida que vén de aprobar, inicialmente, o Concello de Santiago, xa hai diverxencias.
Tarifas que semellan feitas por especialistas en deseñar labirintos que teñen entre os seus obxectivos conseguir que o usuario pague sempre máis do que sería xusto e non entenda moi ben canto e como paga.
Os preámbulos da guerra ianqui sempre comezan así: avisos ao mundo de que o terrorismo utiliza bases do país que os imperialistas queren atacar, ou de que nace alí mesmo.
Van quentando o ambiente, e chamando aos seus aliados para que lles axuden a poñer lume nas denuncias, que normalmente son mentiras (onde están as armas terroríficas de Sadan?).
Pasarán uns meses intensos moéndonos a cabeza para que interioricemos as maldades do que queren atacar, mais escondendo que o seu obxectivo real é roubalo e dominalo.
Os ianquis tiñan nas follas das invasións, moitos anos antes de entrar no Iraque a sangue e lume, a Siria e Irán, como eixes do mal, e agora queren cumprir outro xenocidio.
Si ten que ver con ela a pegada 'marca deixada polo pé', polo que non deberiamos falar de pegadas dactilares ou dixitais senón de impresións (como en portugués) ao ser un contrasentido.
Os derivados cultos son moi numerosos, dende aqueles que pasaron ao uso común (pedal, pedestre, supeditar, etc.) a aqueloutros que aínda teñen un uso moi científico ou especializado (pedúnculo, pecíolo, pedículo, pedicuro, etc).
É o caso de pedestal, de orixe italiana ou dos galicismos peatón (para o que a normativa restituíu peón) e mais peaxe (pago medieval polo dereito de paso a pé, aínda que agora pasemos en vehículo) que o portugués non introducíu, conservando a denominación de portagem (pago polo dereito de pasar a porta).
A segunda vén do inglés pedigree mais a súa orixe está no francés pied de grue 'pé de grou' pois nos rexistros xenealóxicos ingleses utilizábase un signo con tres riscos que lembraban a pegada _aquí si_ daquela ave.
Hai que comezar por regular os contratos en precario, meter man nos contratos de autónomos e regular as prácticas profesionais, para que os rapaces poidan aprender pero non sexan escravizados.
Nunhas xornadas sobre precariedade laboral que fixemos a mediados do 2004, os membros dos sindicatos tradicionais recoñecían que as súas centrais non prestaban demasiada atención aos problemas dos xornalistas.
Os estudos falan dun mozo de entre vinte e trinta anos, cun salario que oscila entre os 600 e 900 euros e que traballa máis horas das que lle corresponden por contrato.
Os salarios son moi baixos, hai a quen obrigan a traballar como autónomo, hai compañeiros sen contrato ou que traballan máis horas das que lle corresponden ou fotógrafos cuxas imaxes son usadas pola empresa sen recoñecerlle os dereitos de autor.