Facsimile Lines

946

Page

[1]	1487. 17
[2]	literas dedi: quanquam ex tuis postremis literis intellexi negligentia Bernhardi
[3]	mei Adelmanni factum esse, ut ne illae quidem ad te pervenerint. Quod eo
[4]	mihi molestius fuit, quoniam in eis omnem vitae meae conditionem complexus
[5]	sum. Caeterum si succenses solum, non est cur aegre feram: sin autem meam
[6]	erga te benevolentiam non dico extinctam sed plane imminutam putas, vehe-
[7]	menter iniquus es. Jampridem enim te nosse oportebat, radices amicitiae nostrae
[8]	altius solo inhaerere, quam ut ullis fortunae turbinibus convelli possint: quin
[9]	sj tibi ante oculos curas solicitudinesque meas ponere possem, mirareris pro-
[10]	fecto tantum mihi otii superesse, ut haec ad te scribere potuerim. Noli enim
[11]	existimare me rhetorum et eorum, qui de republica scripserunt, praeceptis
[12]	vacare, atque ut tu me forsitan facere velles, movere affectus et animos ho-
[13]	minum aut ad pietatem, continentiam, modestiam, iustitiamque incitare, aut
[14]	ab intemperantia, libidine, avaritia crudelitateque deterrere. Quae utique tolera-
[15]	bilia essent, et studiis meis atque professione non indigna; verum rem familiarem,
[16]	a qua semper abhorrui, cogor curare, partiri inter villicos officia, praescribere,
[17]	quid unumquemque facere velim, audire, quid acceptum expensumque ferant;
[18]	hos messi, alios foenisecio, illos vindemiae, alios pecuariis praeficere; videre,
[19]	ne in curia eorum arescant prata, sterilescant segetes, ne arandi, occandi,
[20]	sarriendi, runcandi tempora pereant; jubere (ubi res postulat) putari, ablaqueari
[21]	pampinarique vineas, ut mihi tandem praeter sententiam meam minime operant
[22]	perdidisse videar, quod Catonem, Varronem et caeteros rerum rusticarum
[23]	Scriptores legerim. Neque haec tibi ridicula videantur, quoniam, ut ait ille,
[24]	hujusmodi homines minime male cogitantes sunt. Quodsi adesses, et me inter
[25]	Tityros Corydonesque meos diligentissimi patrisfamilias munus obire cerneres,
[26]	exclamares profecto:
[27]	O fortunatos minium, bona si sua norint,
[28]	Agricolas, quibus ipsa procul discordibus armis
[29]	Fundit humo facilem victum iustissima tellus,
[30]	et reliqua, quae poeta ille omnium maximus divinitus cecinit. Ceterum utcunque
[31]	se hae res habent, ego non magnopere abuerem, quin, si fieri possit, in hac vita,
[32]	si plena laboris, at certe minime ambitiosa, consenescam. Sed restat mihi vastum
[33]	illud et turbulentissimum curiae pelagus, ad quod enavigandum scis quo ingenio,
[34]	qua eloquentia, et quod maximum est, qua felicitate opus sit. Neque mihi
[35]	quicquam hactenus impedimento fuit, nisi fratrum dissensio, quos in mutuam
[36]	perniciem aliquantulum exasperatos quotidie blanda oratione ad concordiam
[37]	pellicio. Itaque, si tantum otii est, te pro nostra mutua benevolentia etiam atque
[38]	etiam rogo, ut ea de re exiguum ad me libellum conscribas, et doceas, quid mihi
[39]	potissimum in hoc novo vitae genere faciendum, aut quorsum curas cogita-
[40]	tionesque meas dirigendas existimes, quoniam solum te duce per hos conciti
[41]	maris fragores integro animo, hoc est neque adversis rebus fracto neque se-
[42]	cundis elato, ad portum me pervenire posse arbitror. Id si feceris, quamquam
[43]	vix fas puto me aliquid abs te impetrare non posse, magno tamen me tibi
[44]	beneficio devincies. Neque necesse est commemorare, quibus potissimum peri-
[45]	culis huiusmodi genus hominum subiectum sit (quandoquidem pro tuo ingenio
[46]	atque eruditione ea tibi facilia cognitu sunt), sed voluntate duntaxat et labore
[47]	Sbírka pramenů. Skupina druhá. Cislo 1. 2

Text view • Facsimile