| [1] |
200 A. XXXIII. Dopisy Karla ze Zerotína
|
|---|
| [2] |
malum tanto impetu, ut non tam mirer, quod fundo (?) fuerim, quam quod inter ipsa
|
|---|
| [3] |
principia non succubuerim statim. Et certe actum erat de me, nisi Deus, cuius laudes
|
|---|
| [4] |
nunquam sat digne praedicari à me ob insigne hoc beneficium poterunt, opportune
|
|---|
| [5] |
mihi tulisset opem, principio quidem tum externis tum internis consolationibus sugge-
|
|---|
| [6] |
rendis, consiliis suppeditandis, viribus confirmandis; deinde, postquam per duos iam
|
|---|
| [7] |
menses acriter dicertassem ct eosdem fere, quos tu, sustenuissem incursus, peculiari
|
|---|
| [8] |
et magis conspicuo subsidio, libri nempe tui, quem de luctu peccatoris resipiscentis in
|
|---|
| [9] |
tentationibus decertisati [sic] pie et erudite scripsisti, adminiculo. Nam cum iam prope
|
|---|
| [10] |
desperatae res meae essent, saltem eo redactae, ut nulli reliqui essent ad resisten-
|
|---|
| [11] |
dum nervi, praeter spem et exspectationem liber, quem dico, tuus ab amico quodam
|
|---|
| [12] |
meo, viro apud nos primario et non minus pietate, doctrina et orthodoxae religionis
|
|---|
| [13] |
professione quam a nobilitate claro, Vencislao Budovicio, mihi oblatus est, non in
|
|---|
| [14] |
eum quidem finem, ut mihi laboranti suceurreret, quippe meorum dolorum non
|
|---|
| [15] |
conscius, sed quia me materia, dignitate et novitate argumenti delectare et mihi ob
|
|---|
| [16] |
eam, quàm mutuo colimus, inveteratam amicitiam munere hoc literario cupiebat
|
|---|
| [17] |
gratificari. Quem cum aperuissem et ex inscriptione, quid tractaret, qua de re ageret,
|
|---|
| [18] |
comperissem, prae laetitia et admiratione obstupui; sed cum prope codem temporis
|
|---|
| [19] |
puncto aperto libro, Sectio 6. de Demonstrationibus, quemlibet Christianum credere
|
|---|
| [20] |
debere, se esse in Christo electum, in oculos incurrisset, non potui prae nimio gaudio
|
|---|
| [21] |
tenere lachrimas, tam gratum, tàm iucundum — atque eo magis quidem, quo minus
|
|---|
| [22] |
speratum — obtigit mihi hoc auxilium; proinde statim, quantum id quidem reliquae
|
|---|
| [23] |
difficultates meae, quae tum magnae erant et magni momenti, permittebant, lectioni
|
|---|
| [24] |
me dedi nec prius destiti, quam integram absolvissem. Ab eo tempore multoties
|
|---|
| [25] |
totum percurri, et quia hoe in genere nihil mihi videtur perfectius, nihil absolutius
|
|---|
| [26] |
edi potuisse, nullus mihi dies abit, quin eum in manibus habeam, ita ut optarem
|
|---|
| [27] |
sanc, si fieri posset, totum memoria tradere: ita me sanctissimac illae et ardentes
|
|---|
| [28] |
ad Deum preces, piissimae exhortationes, religiosissimae quoque illae recitationes et
|
|---|
| [29] |
diabolicarum obiectionum solutiones afficiunt. Paucis ut absolvam, quamvis aliis
|
|---|
| [30] |
et aliis rationibus Deus, ut me liberaret, mihi pro bonitate sua subvenit, praecipuam
|
|---|
| [31] |
tamen gratiam libro tuo, cui imprimis benedixit, habeo, tum quia prope cum mira-
|
|---|
| [32] |
culo ad manus meas delatus est, tum quod re ipsa, quantum mihi lectio ipsius pro-
|
|---|
| [33] |
fuerit, expertus sum; nec dubito, quin Deus te ad scriptionem eius impulerit, ut
|
|---|
| [34] |
labore tuo tamquam remedio ad naturam morbi mei maxime accommodato in sal-
|
|---|
| [35] |
vando me uteretur. Impius itaque essem et quovis vituperio dignus, si tanto beneficio
|
|---|
| [36] |
affectus silentio ingratum animum proderim; et quamvis nulla verba sunt, quibus
|
|---|
| [37] |
officii a te praestiti disnitas, debiti a me contracti magnitudo satis explicari possit,
|
|---|
| [38] |
tamen, ne nihil plane dicam, fateor me inter eos esse, qui tibi maxime devincti
|
|---|
| [39] |
sunt; quapropter eas, quas possuni maximas gratias ago, quod tam luculento scripto
|
|---|
