| [1] |
z roku 1600, 2. února. 131
|
|---|
| [2] |
excandescentiac illius et quae deinceps sequuntur. Videtur enim Dominus data opera
|
|---|
| [3] |
collimasse in me irae suae tela, ne ulla mihi vel emergendi ex quotidianis calami-
|
|---|
| [4] |
tatibus vel saltem quietis sumendae spes affulgeat. Taceo multas rei domesticae (ifti-
|
|---|
| [5] |
cultates, iniurias temporis, odia aulae, insidias hostium, fraudes, imo vim apertam
|
|---|
| [6] |
adversariorum et cetera quae hactenus sum perpessus mala; nondum tamen visum
|
|---|
| [7] |
est Domino, quod satis esset me depressisse, nisi ad cumulum accessissem perpetui
|
|---|
| [8] |
tum corporis tum animi cruciatus, quos jam totis sex mensibus sustinendo vix compos
|
|---|
| [9] |
|
|---|
| [10] |
Facio enim te certiorem, primo quidem omnium incidisse me sub finem aestatis
|
|---|
| [11] |
superioris in gravissimum morbum, iactatum assidua febri pestilente venenata ardente,
|
|---|
| [12] |
qua tantum non interemptus sum, medicis, deposita propemodum onmi spe salutis,
|
|---|
| [13] |
potius exitum vitae quam prorogationem expectantibus. Illa eum, postquam tribus
|
|---|
| [14] |
septimanis plenis maximo periculo conflictatus essem, tandem emersi, sed viribus ita
|
|---|
| [15] |
prostratis, ut nulla ratione restitui possent; praeter vim morbi etenim, cuius reli-
|
|---|
| [16] |
quiae in aegro adhuc corpore remanebant, quominus mihi succurri commode posset,
|
|---|
| [17] |
faciebat ingens et sollicita cura de salute coniugis meae carissimae, quae moerore
|
|---|
| [18] |
perpetuo ex invaletudine mea concepto febrim sibi accersiit coniunctam cum maximis
|
|---|
| [19] |
capitis doloribus, nihil ea, qua ego laboraveram, mitiorem. imo difficiliorem curando *)
|
|---|
| [20] |
ob imminentem partum, quo postea enixa est filiolum, qui mihi in his meis adversi-
|
|---|
| [21] |
tatibus unico fere est solatio. Cum itaque vires refici et natura refocillari minus
|
|---|
| [22] |
possent, rediit febris, non continua illa quidem, sed ex earum genere, quas medici
|
|---|
| [23] |
erraticas vocant, quae sex septimanarum spacio ita me afflixit, ita extenuavit, ut nihil
|
|---|
| [24] |
certius quam mortem, nihil minus quam restitutionem valetudinis mihi pollicerer.
|
|---|
| [25] |
Interea uxor mea nec a puerperio mclius habere nec exhibitis medica-
|
|---|
| [26] |
mentis quidquam allevari; subinde enim redibat febris, quam fera tussis motum
|
|---|
| [27] |
totius corporis excitando augebat, unde adeo attenuata est, ut prostratis viribus ct
|
|---|
| [28] |
labente paulatim vigore nàturali tandem violentia cathari suffocata extingueretur.
|
|---|
| [29] |
Obiit, quod maximo eun dolore apud te commemoro, ante dies decem, relicto ingente
|
|---|
| [30] |
apud omnes sed praecipue apud me sui desiderio, postquam nondum expleto quadri-
|
|---|
| [31] |
ennio summa concordia et amore mecum vixisset. Hinc conicias licet, quid mihi nunc
|
|---|
| [32] |
sit animi nondum a morbi reliquiis omnino liberato et ineffabili luctu oppresso. Certe
|
|---|
| [33] |
nisi in uno Deo, a quo tamen omnia haec mala, mihi spes esset residua, actum de
|
|---|
| [34] |
me foret, nam me nec ferendo nec resistendo tantis et tam assiduis mali[s aptum]
|
|---|
| [35] |
esse ingenue fateor. Confido tamen illius benignitati, non defutura mihi in hoc sen-
|
|---|
| [36] |
suum et rationis luctu ipsius auxilia neque permissurum, ut aliter quam iustissime
|
|---|
| [37] |
haec omnia me pati tum sentiam, tum praedicem.
|
|---|
| [38] |
At quia piarum orationum subsidio mihi summopere opus sit, ad tuas quoque
|
|---|
| [39] |
refugium habeo, utque me pro tuo in me amore, pro meo in te cultu non oblivis-
|
|---|
| [40] |
17*
|
|---|
