| [1] |
298 A. XXXIII. Dopisy Karla ze Žerotína
|
|---|
| [2] |
expectationem meam accelerata hic substitisset, occupatum literis Basileam scri-
|
|---|
| [3] |
bendis me deprehendit adeo quidem, ut absque responso mihi dimittendus, cum im-
|
|---|
| [4] |
portune retinendus non esset, imo etiam absque alloquio fuerit. Id te pro amicitia
|
|---|
| [5] |
nostra et leniter accepisse et tulisse humaniter minime dubito; cum enim in iis
|
|---|
| [6] |
potissimum peccemus, in quibus errorem ac voluntatem adiungimus, erremus autem,
|
|---|
| [7] |
quando a culpa consilium removemus, facile mihi persuado te non gravate errorem
|
|---|
| [8] |
hunc mihi condonasse, qui in ignoscendis peccatis non soles esse morosus. Verum
|
|---|
| [9] |
quia ille, quamvis absque literis. non tamen omnino vacuus hinc discessit, tulit enim
|
|---|
| [10] |
secum excusationes et promissa. quae etiam haud dubie retulerit: conveniens est,
|
|---|
| [11] |
ut [cu]m aliquanto nunc expe[di]tior sim ad persolvendum [o]fficium hoc, quam tum
|
|---|
| [12] |
essem, scriptura succedat verbis, epistola nuncium sequatur. Eam itaque nunc mitto,
|
|---|
| [13] |
tum ut me fide data liberet, tum ut fidem conciliet excusationi, quam sane non
|
|---|
| [14] |
negligentiae meae praetexui. sed opposui iustae quaerimoniae, quam de silentio meo
|
|---|
| [15] |
|
|---|
| [16] |
Porro eso quidem Dci beneficio valeo, valent et mei, nec hoc tractu Mo-
|
|---|
| [17] |
raviae ulla, quid sciam, pestiferi contagii cernere est vestigia, sed in ea parte, quae
|
|---|
| [18] |
versus Silesiam vergit, rarus est pagus, ne dicam oppidum vel civitas, quem iufectio
|
|---|
| [19] |
haec non corripuerit hactenus. Ita malum malum trudit, calamitas calamitatem
|
|---|
| [20] |
excipit, et videtur Deus multiplicare plagas, ut ad multiplices poenitentiae fructus
|
|---|
| [21] |
|
|---|
| [22] |
Pacem, quam nacti sumus, modo ea firma sit et fida, laetis animis gratisque
|
|---|
| [23] |
excipere nos decet; at ego, dum omuia circumspicio, nihil reperio, quod aliquam
|
|---|
| [24] |
spem mihi faciat diuturnae quietis. Non enim me latet, quam non facile animi
|
|---|
| [25] |
irritati offensas remittant; et fidem extortam vix diutius servari, quam dum occasio
|
|---|
| [26] |
honesta obveniat, ut citra periculum frangi possit, non ignoro. Jam quae voluntatum
|
|---|
| [27] |
sit distractio, quae in relligione [sic] dissidia, quanta odiorum seges, quam multa ad
|
|---|
| [28] |
turbas ciendas instrumenta, qui non videam? Quid est ergo, quod mihi sponderem?
|
|---|
| [29] |
jum a necessitate, quae pacem hanc peperit, possum quidem tantisper spem inu-
|
|---|
| [30] |
tuari, dum ea constricti tenemur: at ubi inopiam nostram rei familiaris copia sub-
|
|---|
| [31] |
levabit, ubi difficultates belli obliterabit pacis dulcedo, ubi prosperioris aurae sua-
|
|---|
| [32] |
vitas tristiciam rerum adversarum oblivione inducet, ego ne putem aliud fore, quam
|
|---|
| [33] |
quod de Mithridate dixit olim Cicero, ut reliquum tempus non ad oblivionem veteris
|
|---|
| [34] |
belli, sed ad comparationem novi conferamus? Tu ipse tecum reputa, an non in his
|
|---|
| [35] |
coniecturis imo rationibus potius sit aliquod pondus. (Quantopere Hungari Germa-
|
|---|
| [36] |
norum imperium fastidiant, in confesso est; Germani quod se ab administratione
|
|---|
| [37] |
regni exclusos dolent, nemo ambigit. Hic tam non levis animorum offensio, ut si
|
|---|
| [38] |
progredi utrinque contingat, ut non facile comprimantur odium et ira, ne erumpant,
|
|---|
| [39] |
et hi quidem de veteri sede recuperanda consilium ineant, ili vero stent in sen-
|
|---|
