Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
1497. 77
non hostio sed fenestra ovile dominicum ingressi sunt, sed uno exemplo atgue
eodem domestico contentus ero. Stratiguas, Boleslai ducis frater, ad Pragensem
ecclesiam, guam antea despexerat, miro ambivit desiderio, nec difficulter fra-
terno favore id, quod volebat, consecutus est; sed dum inter duos episcopos
iaceret, ut iuxta morem inungeretur, arreptus daemonio confestim animam
exhalavit, ut iam stultissimum sit non perhorrescere eius exitum, cuius facta
imiteris. At vide, quam sibi constent isti propositi mei reprehensores. Si quis
enim ex eis imaginem marmoream aut quippiam ex aere a me fieri vellet,
negaremque me aut sculptorem marmorum aut fabrum aerarium esse, lauda-
rent omnes, quod ea, quae nescio, me nescire aperte dicerem: nunc vero
quoniam episcopalis officii et artis omnino maximae atque difficillimae me im-
peritum ingenue confiteor, terras mariaque clamoribus miscent et me pene
capitis arcessunt. Incubuisti, inquiunt, a pueritia literis, unde facile discere
potuisti, quae pontificii muneris sunt: necesse est enim et mansuetum et se-
verum esse et pro varietate delinquentium vultum. sumere, quemadmodum
medici quoque pro qualitate morborum medicinas aegrotis administrant. Quid
hic aliud respondeam nisi legisse me omnium pene gentium atque populorum
res gestas, cognovisse item, quibus insidiis summi duces hostiles copias fuderint
fugaverintque, quibus machinis urbes expugnaverint, quibus blandimentis con-
citatos militum animos sedaverint. Si quis tamen me exercitui praeficeret, quis
ductu meo militaret, quis non rideret, quis non Phormioni illi compararet, qui
cum nunquam hostium aciem, nunquam castra vidisset, Hannibali callidissimo
duci praecepta rei militaris tradere voluit? Quodsi imperatoriae virtutes non
literarum studio sed multo usu atque exercitatione discuntur: cur scientiam
regendi animas adeo vilem atque abiectam iudicant, quasi sine labore ac vigi-
lantia in umbra et per otium alicui obtingere posset; nisi fortasse facilius est
invisibili illi hosti, cui mille nocendi artes, quam mortali homini resistere, aut
deterius est deleri exercitum quam multam animarum vim in gehennam mitti.
Quanto melius Pythagoras, qui disciplinam regendae reipublicae ultimam audi-
toribus suis tradebat, doctis iam et perfectis et in omni bonarum artium genere
eruditis (tantas enim ibi tempestates homo sapientissimus videbat, ut neminem
eis committere vellet nisi virum, qui tantae moli sufficere posset). Quid quod
hoc tempore nulla pene episcoporum auctoritas est! Quis enim in tanta morum
corruptela veritati locus esse posset? Pullulant quotidie innumerae haereses,
ecclesiastica praedia occupantur, foenus publice exercetur, infames adulterique
sunt in magistratibus. Haec neque dissimulare sine pernicie animae neque
obiurgare sine omnium ferme offensione licet. Adde quod tot negotiis impliciti
sunt, ut nunquam libere religioni vacare possint. lam enim eo ventum est, ut
quae episcoporum propria sunt, aliis mandent, cetera autem, hoc est secularia,
ipsi administrent. Itaque coguntur curare rem familiarem; frequentare aulas
principum, versari inter assiduos tumultus, arma denique tractare. Quae tamen
ego minime reprehendenda censerem, si quem fructum parerent. Scio enim sic ad
astra proveniri, scio per multas tribulationes nos in regnum dei ingredi oportere
neque aliquem coronari, qui non legitime certaverit. Ceterum nescio, quomodo
omnes hi conatus vanescere et in nihilum redigi solent; frustra autem niti
neque aliud se fatigando nisi odium quaerere extremae, ut ait ille, dementiae
