Javascript seems to be turned off, or there was a communication error. Turn on Javascript for more display options.
460 A. XXXIII. Dopisy Karla ze Žerotínu
obhájí je z nářku velezrády, že proti vůli císařově obsadili vojensky Prahu, učinili spolek
se Slezany, že vynutili od něho majestát, jímž povolil vše, čeho si přáli? Jestliže však,
co Čechové uvádějí na odůvodněnou odmítnuté žádosti Moravanů, jest toliko smyšleno, zna-
menalo by to, že nadobro zhynula stará česká věrnost a šlechetnost. (Ch.) — V Brně
26. listopadu 1609.
(Venceslao Budovicio.) Quod a tribus jam pene mensibus taceo, non arbitror
parire apud te suspicionem alienati animi, qui semper idem et in te, illustris baro,
nunquam iniquus; sed nec ubique nee semper argumentum obvenit. quod te sit
dignum: etsi quando occurrat, non tamen desunt, quac moram proferendo injiciant
vel causam adferrent dissimulando. Ac ne nunc quidem ita mihi ipsi consto, ut,
continuemne silentium vel interrumpam, nullatenus haesitem; nam si scribo, justa
timendi mihi causa est, ne te commoveam. sin minus, ne scrupulus quis propterea
jn animo tuo insideat, vereor. Malo tamen istud, minus diffidens probato tuo judicio,
quam fluctuantis animi incertis opinionibus.
Habe itaque, rediisse nuper ad nos alterum legatorum nostrorum cam responso
vestro, non pluribus sententiis cóncinnato, quam expectato septimanis, ita quidem, ut
si verba horis, lineas diebus conferas, vix dispari numero inter se concurrisse videantur.
Sed quia non novum id est apud vos, imo ex inveterata consuetudine vobis proprium,
neminem nostrum mora ill diuturnior affecit acrius. At ubi ad publicationem
responsi ventum est, principio quidem nemo non cum admiratione audiit tam exiguam
habitam rationem, taceo nostri, taceo Hungarorum, sed periculi regno vestro non minus
cum Hungaris communis, quam nobis omnibus, imo universae (ermaniae metuendi ;
sed postquam rationes negati auxilii expendi coeptae et inter res. quae de jure
apud vos recepto, basis instar et fundamenti collocatae, subsedit aliquantisper stupor
ille et in tristem risum cum commiseratione conversus est. Ac quidni? cum id,
quod aliis gentibus pro vindice est libertatis, vobis jugum servitutis esse ipsi fatea-
mini: ius nempe. societatis humanae vinculum, justitiae custodem, quod, etsi homines
certis gradibus distinguat rursumque inter se mutuo consensu devinciat et colliget,
minime tamen ita prosternit et conculcat, ut unius appetitus omnes alios citra ra-
tionis discrimen omne submittat et subjiciat. Verum sit ita sane, permittamus honis
civibus jus vestrum vobis, quo non inviti carebimus, si quidem conditione adeo
gravi utendum illo est: at quid fiet jure illo integro ct illibato de conjunctione
illa, qua utrinque ad ferenda nobis mutuo auxilia obliganur? Turcis vieini, ni pro-
ximi, inermes, si apparatum hostis respicias et componas cum impotentia nostra,
confugimus ad vos, opem petimus non ad lacessendum hostem, sed ad salutem reti-
nendam, non ad inferendam vim, non ad invadenda aliena, sed ad nostra tuenda.
Negatur; qua ratione? Jus. nobis quod, an in armis? non, sed in usuris legum et
praesidio servitutis esse. Etenim vos loquentes audio: loc nos Dohemi vobis Hun-
