977

Conp. Anticlaud. ed. a mag. Alano de hum. nat. 347

pireum ceonfcendere non valebis. Secundum autem equum afícende, id eít auditum. Prudencia quidem, humana fenfuum corporeorum confideracione celos vifibiles penetrare poteft, [ed ad celum invifibile non poteft af(cendere nifi per auditum fidei; fides enim ex auditu eít, et adiunxit: Reliquos quatuor equos fuos hie in celo fidereo expectare permitte et eos cuftodie Racionis committe, que ipfos ut auriga cu- Itodiat, ne in giro celi aut inter figna zodiaci aut in orbibus planetarum difeurrendo incipiant oberrare. Quo facto preceffit Mifericordia, Prudencia autem curfu prepeti fequebatur. Cumque tranfiffet nouem choros angelorum, fingulorum dignitates et officia cepit fub- tiliter contemplari. Cum autem ad tronum fummi regis Prudencia appropinquaret, qui inhabitat lucem inac- ceffibilem, fplendor glorie ipfius Prudencie oculos re- vmbrans ipfam in ftuporem conuertit et facta velud exanimis precipitanter corruiífet, nifi eam comes (Mi- fericordia) tenuiffet. Mifericordia uero aduocauit fo- rorem fuam, eui nomen Fides, que veniens in vefte fua, omnes (homines) demonftrabat pictos, qui per fidem vicerunt regna et teftimonio fidei probati funt. Hec Prudenciam exanimem falutari remedio recreauit et ei fpeciofum [peculum prefentauit, cuius intuitu inbecillitatem oculorum fuorum defenderet, ne fplen- dor diuine maieftatis ipfos inconprehenfibili lumine obfufearet. Vidit igitur per fpeculum et in enigmate trinitatem in vnitate et vnitatem in trinitate, que vera fides ei declarauit. Vidit eciam in manu Domini ftateram iufticie, qua iuftis premia, impiis fupplicia fecundum merita trutinauit. Accedens igitur Prudencia coram Domino, cadens in faciem (fuam) adorauit, que ad inperium Domini erecta tremulo ore, vere- cundo vultu fic ait: Quid loquar ad Dominum meum, cum íim cinis et puluis? Tu Domine vniuerforum, qui hominem ad (fimilitudinem et) imaginem tuam for- mare dignatus es, tu ícis, Domine, quoniam fenfus hominum proni funt ad malum ab adolefcencia fua, et quomodo iam vicia ceperunt humano generi do- minari, et qualiter virtutes, quas ad falutem humani generis ordinafti, iam velut in exilium funt proferipte. De confilio igitur virtutum et nature (um ad tuam clemenciam deftinata, vt nobis nouam crees animam, omni perfeccione infignitam, que mundo corpori in- fundatur, et fiat perfectus homo, in quo omnis gracie