110 C. 36. 1412.
illa, ut lignum ardeat diutissime, quia maxime de terrestribus compa-
ratur, fenum carnis medio modo, sed stipula, fama mundi transibilis,
citissime. Ecce cuiuslibet sic edificantis opus ardebit, id est ipse pro
opere, ipse autem salws erit, sic tamen, quod per ignem purgatorii.
Ad illud, ubi salvator dicit*: „Sit* sermo* vester* est, est, non, non*,
scito, quod secundum Philosophum et beatum Augustinum? verum est
esse, quod est, aut' non esse, quod non est. Cum autem dicit salvator:
Sit sermo vester est, est^, wlt, quod veritas affirmativa affirmetur sine
iuramento; ut si queritur a me: ,Est deus trinus?' debeo respondere:
Est. Similiter: ,Est verum, quod tu peceasti?* debeo respondere: ,Est*.
Et cum dicit: ,Sit sermo vester non, non*, wlt, quod veritas negativa"
negative confirmetur; ut si queritur a me: ‚Non est deus malus?' debeo
respondere: ‚Non est. Similiter si dicitur: ,Non es tu reus facti? si
Scio, quod ita est, quod non sum reus facti, debeo respondere: ,Non
sum“.
Plana ergo intencio Christi est, guod veritas affirmetur sine iura-
mento, et falsitas negetur sine iuramento, quia": ,quod amplius est,
a malo est^. Augustinus dicit;' ,Loquebatur dominus de iuracione, ubi
nos voluit intelligere, ipsam iuracionem a malo esse. Si ab alio provo-
catus fueris, ab ipsius malo est, quod iuras, non a tuo, et hoc est pro-
prie a malo comuni" generis humani, quoniam corda nostra videre non
possumus. Nam si corda nostra videremus, cui iuraremus,? quando exi-
geretur a nobis iuracio, quando videretur oculo proximi ipsa cogitacio ?*
Hec Augustinus.
Ecce, ostendit, quod iuracio est a malo, quod est ignorancia. Quando
ergo illicite quis iurat, tunc est a malo, id est a malicia iurantis et
a malo ignorancie illius, cui iuratur: * Quando vero bene quis iurat ad
confirmandam veritatem, ut Christus et suus apostolus," tunc iuracio
non est a malo iurantis, sed a malo ignorancie, quibus iuratur.
In Christo ergo non fuit est et non, id est affirmacio et negacio
de eodem, quia tunc in ore eius inventum fuisset mendacium, quod non
est verum, dicente Petro": ,Qui peccatum non fecit, nec in ore eius
inventum est mendacium^. Qui ergo, cognoscens veritatem, dicit ‚non‘,
negat veritatem. Qui vero, cognoscens, quia falsum dicitur, dicit ,est',
affirmat falsitatem. Sed non sic Christus. Quamvis ergo Christus dixit"
* 123! Vnb
k in margine. — ! nad śkrtnutjm et. — "v rkpe dvakráte; první nezřetelné škrt- |
nuto. — " nadepsáno nad rádkem touž rukou. — ? rkp. monstraremus. — P pr'edcházi
škrtnuté di.
8 Mat. 5, 37. — ©? Minčno snad místo Super Gen. ad lit. XI c. 13 (Migne 34, 436
== Corp. scr. eccl. XXVIII, 1 str. 845—346), nebo Solil. (Confess.) VII, 15 (Migne 32,
744 — Corp. scr. eccl. XXXIII, 161). — ' Mat. 5, 37. — "' August. Sermo 308 (Migne
38, 1409); citát, ale delší, jest také ve Výkladu (Erben I, 96—97), jak upozornil již
Sedlák, Hus 101*. — © Srvn. Heb. 6, 13, Joh. 3; o témz mluví Hus ve Výkladě (Erben
I, 97) a v Sentencích (vyd. Flajšhans 494), kde i doklady. — ^? Sron. 1. Pet. 2, 22: Qui
peccatum non fecit, nec inventus est dolus in ore eius.
