136 A XXX1II. Dopisy Karla ze Žerotína
officia mea, si occasio unquam data fuerit illis utendi, respuat?) vehementer rogo. Epistola
MDV? plena consolationis et referta sententiis àtque exemplis tum ex natura rerum,*)
tum ex eo, quod supra naturam est, petitis atque ad erigendum me iu gravissimo
meo et, ut opinor, nunquam remissuro dolore facientibus allata est ad me per hos
dies, quibus occupato in concinnandis et in ordinem aliquem?) redigendis negotiis
pupilli Krumloviensis non fuit tantum otii, ut ad eam rescribere maturius possem.
Satis agnosco, quo animo, qua benevolentia; qua prudentia agat mecum MDV^, et
fateor, quae scribit, vera esse, imo verissima, neque tam rerum sum inscius et iudicio
destitutus, ut ignorem, ut non videam, neque aliud subiisse coniugem meam suavis-
simam, quam quod humanitus passi sunt et passuri sumus omnes, neque aliud mihi
contigisse, quam quod sensibus nostris quotidie oceurit, quod propemodum singulis
momentis oculos nostros subit, aures ferit, manibus tangendum exponitur. Ned ea
est vis tum) amoris, quo non secus iam defunctam prosequor, quam eam vivam com-
plexus eram, et tanta?) pertinacia doloris, ut etiam videns non cernam, intelligens
non prospiciam, nec quid mihi sit vel sequendum vel fugiendum, amplectendum vel
reiiciendum.?)
Proinde recte MDV* iudicavit, taedere me vitae huius; quomodo enim non
taedeat orbato illis bonis, quibus fruendis maxima pars desiderii vitae meae proro-
gandae fovebatur. Nam cetera si specto, quid est, quod me magnopere in hac ter-
restri aerumnis et calamitatibus oppleta valle detineat? Consanguinei, quorum familia-
ritas et consuetudo mihi iucunda erat, plerique fato concesserunt. Aequales et coae-
tanei mei, paucos si excipias, non tales sunt, ut me consortium eorum valde delectet.
Res familiaris nunquam mihi curae fuit. Liberi autem ea aetate sunt, ut mihi nec
sperare liceat, per me esse educandos, provehendos, elocandos.
Iam ex adverso quanti momenti sunt ea, quae me vel deterrere a vivendo,
vel saltem a metuenda morte abducere possunt! Religionem christianam et vere ca-
tholicam ab hostibus divini numinis video conculcari, regnum Christi negligi, anti-
christorum imperium augeri, pios, orthodoxos, purioris doctrinae asseclas premi et
multis in locis opprimi, impios, fastuosos, rudes, imperitos, ab agnitione verbi divini
perfugos, a maioribus degeneres, a virtutibus abhorrentes evehi, fidem violari, subditos
caedi, ius et iustitiam infringi, provinciarum commoda et consuetudines labefactari,
et tamen haec omnia non tantum aequo sed securo animo ac nescio qua inani spe
sustentato tolerari. Taceo, quantus nobis hostis a foris immineat, qualem intra viscera
nostra alamus, quales divinitus plagae nobis infliguntur, bellum peregre, discordia
domi, annonae caritas a Deo, exactiones et expilationes a nobis, pestis ex contagio,
contagium ex incuria et negligentia nostra.
Quae cum ita sint, quis miretur, si me nullum vitae in multos annos pro-
trahendae desiderium tenet. Mala praesentia specto, futura bona cur sperem, non
