z roku 1608, 3.—6. prosince. 399
Georg Graf und Freiherr von Hodicz und Olbramicz auf Platsch, Pudolcz
und Taykowicz, obgedachter Kö. May. Rath und Cammerer. Georg von Hodicz m. p.
[In tergo:] Schreibens-Copie vom Herrn Landshaubtmann und Grafen von
Hodicz. (No. 28.)
Opis souč. v Štýrsk. zemsk. arch. — Vytišt. v Zeitschr. f. Gesch. Mähr. u. Schles. sv. IV. (1900) str. 277.
1533.
Jiřímu Erasmovi Tschernemblovi: po návratu z Prešpurku oznanuje, že král dosud nestaví se
proti požadavkům stavů; dotýká,se podezření, jako by ne dosti horlivě zastával zájmy stavů
rakouských ; kárá urážku, která při jednání Vídeňském stala se Bratřím; náčelníci stavů, kteří
byli králem neb bratrem jeho povoláni do Vídně, se zajisté dověděli, kterak o konfederaci
v Čechách uzavřené jednal s palatinem Uherským a s radami královskými. — V Brně
6. prosince 1608.
(Domino Georgio Erasmo baroni a Tschernemel.) Discedens Posonio, eo loco
res reliqui, illustrissime. domine, ut omnino sperem, nisi novi quid interveniat, com-
positionem secuturam: non adeo abhorret rex a postulatis vestris, ut quicquam
vobis deneget, quod salva dignitate concedere possit; ipsi quoque consiliarii sive ex
sententia regis, sive proprio consilio, sive periculi formidine videntur mitius agere;
praeterea ordines Ilungariae continua et seria intercessione impetrarunt, ut vestri
condigna ratio haberetur. De me, — siquidem in suspicionem apud vos, licet immerito
et nulla mea culpa, incidi, acsi in promovendis rebus vestris minus studii et operae
impendissem, quam officii mei fuisset et postulasset fides vestra, quam Hornae erga
me essem expertus, — nihil attinet, ut dicam; scio tamen, quid et nunc et ante prac-
stiterim, et scit Deus, cuius solius rectum et sanum est iudicium, aliorum sinistras
opiniones et praeiudicia excipio, sane non sine dolore aliquo animi, attamen non tanti
facio, ut non sit potior apud me propriae conscientiae authoritas subnixa multis
ipsissimae veritatis testimoniis, quam cuiusvis alterius ex falsis suppositis praepo-
stere concepta sententia.
Noli mirari, me ista ad te, quem sciam omnium lenissime et modestissime
atque cum aliqua mei commiseratione de ea re[?] dixisse; pervenerunt enim ad no-
titiam meam voces, quae Viennae non ab uno prolatae nec ab uno exceptae, quos
lubens silentio praetereo spontanea oblivione sepulturus, ut qui sóla recte factorum
conscientia contentus sim. Sed non possum dissimulare iniuriam ecclesiis Dei, quae
apud nos sunt, cum non levi ignominia impositam. Audivi etenim non infrequentem
earum factam mentionem sub odioso nomine Piccardorum, quo nemo illas notavit,
qui se non simul adversarium eorum fuerit professus, quaesitumque non sine acerba
ironia, an hoc esset fraterne agere, haeccene esset Piccardorum fratrum religio, an
sic Piecardi instituerent suos, et quae eiusmodi fuerunt alia. Quibus dicteriis quam
