94 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina
suaegue divinae Mti nos totos debemus, feremus nec prohibebimus tales in eum
blasphemias ?
Objicitur etiam nobis, guod ob fidem multi jussu nostro sint perempti et guod
ob id multa infortunia patiamur passique simus. Non diffitemur id guidem, sed tamen
principales et seductores aliorum, qui malitia, non simplicitate errabant. Simplicibus
enim semper est indultum, qui emendare et ab errore resipiscere voluerunt. Neque
id a nobis primum, sed multo magis ab antecessoribus et majoribus nostris fuit
factitatum, fit etiam ab Imperatoria Mte. Nihilominus felicissime tamen vixisse illos
Deique benedictionem habuisse certissimum est, tantumque abest, ut nos ob id quisque
infortunatos judicet, ut etiam non mediocris sollicitudo nos teneat pro tot tantisque
divinae benignitatis donis, ne unquam satis sune Mti gratiarum referre valeamus.
Nam primo valetudinem corporis integrasque vires nonne nobis largiri est dignatus,
qui integris viginti duobus annis nunquam tantum morbi sensimus, ut in lecto unius
horae spatio ob id decumberemus. Uxorem charissimam nostrique amantissimam et
obsequentissimam, liberos complures eosque animi et corporis dotibus adhucusque
ornatos et integros; fratrem summum orbis principem tantopere nobis affectum et
nostris, ut non fratris, sed parentis potius loco nobis sit habendus et numerandus.
Hereditatem satis amplam et honestam, quam etsi non locupletem quidem suscepimus,
tamen Dei benignitate inter multas difficultates in hoc usque tempus integram con-
servavimus; additum Romanorum Bohemiaeque regnum sine sudore, sine gladii
extractione, Hungariae vero regnum cum parva sanguinis effusione, pacifica illorum
possessio et gubernatio. Bellum rusticum grave et periculosum sine gravi subditorum
detrimento et jactura profligatum. Turca truculentissimus bis hereditatem nostram
invadens, ne unicam quidem arcem aut munitionem coepit, villis tantum, quae defendi
non poterant, incensis non sine damno discessit. Regnum Hungariae primo statim
impetu obtinuimus, Johannem Weywodam in Poloniam usque fugere coégimus; et
si tantum favoris ab hominibus, quantum gratiae ab omnipotenti Deo habuissemus,
aut si saltem Bohemi, cum ad defensionem Viennae venerant, nos juvare nobiscumque
in Hungariam ire non recusassent, profligato Turca in hunc usque diem obtinuissemus,
cum ingenti honore, gloria et commodo totius christianitatis.
Restat vero, ut etiam interdicti Andreae Ungnad facti hie breviter rationem
reddamus, quo omnibus satisfacamus, et quoniam multos multa ea de re loqui
accepimus, ut si fieri possit, ex omnium animis errorem et malam de nobis suspi-
cionem evellamus, praesertim ex eorum, qui nos eo nomine calumniantur, quasi fidem
sub utraque oderimus. Is homo a pueritia fere in aula nostra educatus, servitor,
consiliarius, officialis fuit noster, subditus item et hereditarius noster. Facta est
à nobis jam pridem prohibitio, ne quis in provinciis et dominiis nostris aut in aula
nostra innovaret fidem; id cum ille sciret, mandatumque nostrum contempsisset,
