Reclaman o dereito dos galegos a decidiren por si mesmos, integrándoo sen eufemismos ese dereito no de autodeterminación, segundo os principios e a legalidade internacional.
Coincide co Tratado Constitucional da UE, cando, tamén no seu Preámbulo, di que os 'pobos de Europa, sen deixar de sentirse orgullosos da súa identidade e da súa historia nacional, están decididos a superar as súas antigas divisións e, cada vez máis estreitamente unidos, a forzaren un destino común'.
Defende a participación na Unión Europea, considerando especialmente a participación nos Consellos de Ministros, os recursos perante o Tribunal de Xustiza de Luxemburgo, a relación coa UE no referente ás competencias propias e a aplicación por Galiza dos Fondos procedentes da Unión, amais da posibilidade de gozar das competencias necesarias para estabelecer 'acordos con outras entidades' (...) nomeadamente no marco da eurorrexión Galiza-Norte de Portugal'.
Determina de xeito ambicioso as competencias exclusivas, describindo pormenorizadamente as 41 consideradas, desde a organización das institucións de autogoberno até a política de inmigración.
Introduce cláusulas destinadas a impedir a usurpación sistemática realizada polos poderes do Estado que se produciu desde o mesmo momento da aprobación da Constitución co apoio habitual do Tribunal Constitucional.
Apenas indicar, non obstante, que na cuestión da lingua sería apropiado falar da pertenza do galego ao sistema lingüístico galego-portugués-brasileiro (...) como unha base operativa transcendental para a realización de Galiza como nación, así como non limitarse ao norte de Portugal na referencia as relacións coa nación irmá.
A presenza de Galiza no Consello de Ministros da UE non debería estar limitada ao referente aos asuntos de interese específico para Galiza, pois para unha nación todo é de interese propio, desde a pesca á Guerra do Iraq, desde Latinoamérica á pobreza no mundo.
A insistencia nas bases económicas no desenvolvemento sustentábel non debe escurecer a concreción das estratexias de desenvolvimento das actividades produtivas.
Por fin, no desenvolvemento das Bases haberá que propor as formas de encaixe constitucional necesarias, incluída a modificación precisa da Constitución.
Nin tampouco relacionar a súa proposta coas de Euskadi e Cataluña, que por moito que sexan diferentes forman parte da mesma e inseparábel conxuntura política.
Grazas a este premio, algúns nos Estados Unidos poderán descubrir así que no Estado español hai algo máis que sol e touros e que a estética _con todo o aprezo que mereza_ almodovariana.
Amenábar, que quería en principio rodar o filme noutro país e en inglés, cambiou de opinión ao ler os textos de Sampedro e ao coñecer o mundo que o rodeaba.
O cuarto do tetrapléxico, cos seus discos, os seus libros, e a súa familia, merece pasar á historia das artes, igual que o salón submarino do capitán Nemo, o gabinete do doutor Caligari ou o cuarto no que escribía Enmanuel Kant.
Os oscars non poden disimular que detrás de Million dollar baby pouco máis hai que tópicos do xénero e diálogos manidos, iso si en versión feminina e cun final engadido sobre a eutanasia que, por unha casualidade, enlaza o filme de Eastwood co de Amenábar.
Precedido de grande éxito en Alemaña e da crítica negativa de Wim Wenders, estreouse entre nós O fundimento, película que recrea os derradeiros días de Hitler no seu bunker de Berlín, asediado pola artillería rusa.
O fundimento ten a virtude de presentar un Hitler críbel, humano, como non podía ser menos, familiar dentro do que daba de si a situación de emerxencia, o que nos permite analizar mellor as razóns de ser do fenómeno nazi.
Unha propaganda que comezou en 1945, e que vehiculizaron nomeadamente os norteamericanos, esforzouse en facernos crer que o de Hitler era un asunto extrahumano, propio dunha maldade irracional.
Esta película, moi cinxida ao que pretende narrar, eses últimos días da guerra, non evita non embargante (e pese ao que diga Wenders) algúns pertinentes punteos que contextualizan os feitos.
Hitler lembra que o seu esforzo 'non foi só por Alemaña' (tamén por esas 'democracias decadentes' incapaces de opoñerse con eficacia ás 'hordas asiáticas').
Goebbels, outra vez, lembra que xa venceu os comunistas en Berlín (referíndose probabelmente á revolución espartaquista do 18 que, como reacción, deu pulo e apoios, ao nazismo emerxente).
Rematou sendo unha arte de moito simbolismo e moi complicada, até que no século pasado un mestre de ikebana, Teshigahara Sensei, simplificouna notabelmente porque se deu conta de que é algo que se podia desenvolver non só nos templos senón tamén nos pazos e nas casas da nobreza.
Entre elas, o feito de que o Xapón e Galiza teñen un lugar que lles é común: as súas querencias moi asentadas pola terra e pola auga e, por tanto, pola natureza.
Dende a primeira reconversión industrial, ficou claro que Ferrol ía ser o perdedor dun proceso económico que non soubo darlle un futuro progresivo á cidade que foi berce da Ilustración e do avance tecnolóxico en Galiza.
Cando comenzaba a década do 1980, Ferrol aínda aspiraba a coroar a mítica cifra de 100.000 habitantes que desexan acadar todas as cidades _provinciais_ do Estado, mesmo por razóns de burocracia financeira.
As botaduras regábanse con champaña francesa e nas tabernas era o único sitio de toda Galiza no que daquela se chateaba regularmente con reservas de Rioxa.
Era o Ferrol de Pablo Iglesias, Amador Rei, Daniel Niebla, Ricardo Carvalho Calero e Moncho Reboiras, e non era o de Franco que, aínda así, tivo a súa estatua na principal praza da cidade até o 2002.
Os seus males empezaron gobernando o PSOE, coa súa famosa lei de reconversión e reindustrialización de 1983, que eliminou 5.315 postos de traballo dos que había en Astano e Bazán.
Pouco despois, esta merma laboral acadou a cifra de 8.126 postos laborais perdidos, pero a zona afectada só recibiu fondos de compensación que lle permitiron crear 300 postos de traballo.
No preciso momento en que se publican estas liñas, un total de 1.405 traballadores ferroláns _704 de Astano e 701 da antiga Bazán_ están collendo o camiño de volta ás súas casas como consecuencia dun expediente de regulación de emprego, aceptado por Comisións Obreiras e UGT e rechazado pola CIG, que os leva dous anos ao paro, ao subsidio do INEM despois, até que cumpran 60 anos, e, a continuación, á súa prexubilación.
Estes traballadores, que teñen que ter 52 anos cumpridos, van seguir cobrando o que cobraban até agora e pasarán a engordar unha nómina que xa era moi coñecida en Ferrol, a dos que cobran sen traballar porque o seu posto foi borrado do mapa.
Os estaleiros de Ferrol, que ocupaban arredor de 14.000 traballadores cando corrían os anos 70, fican agora atendidos por 2.000, na súa maior parte administrativos e técnicos.
De non parar a sangría económica e social de Ferrol, o seu futuro é moi negro e esta preocupación está patente xa nos habitantes da cidade, agora mesmo máis desmoralizados que nunca.
Nunca foi tan barato alugar un piso nesta cidade e, aínda así, fontes inmobiliarias sitúan en máis de 6.000 os que teñen dificultades para atopar inquilinos.
Costa-Gavras, coa súa película Le Couperet, acaba de resaltar de forma dramática cómo humilla, aniquila, deprime e até pode volver a un tolo a perda do traballo.
Piño Vidal, responsábel da Secretaría de Formación e Comunicación de Comisións Obreiras en Ferrol e afectado el mesmo polo expediente de regulación de emprego dos asteleiros, teno claro:
Emilio Cagiao, secretario da CIG en Ferrol, di que 'e unha verdadeira vergonza que se estea xogando cos traballadores por non darlle solución ao que eles chaman 'flecos', cando a verdadeira realidade é por que os de Comisións queren prexubilar tamén algúns traballadores das compañias auxiliares co pretexto de que poden ter garantía de emprego.
De darse esa prexubilación pola SEPI, tería que ser mediante un expediente aberto a todos os que cumpran 52 anos e con garantía de cobertura das vacantes'.
Segundo Cagiao, isto foi o que dificultou os que ían ser derradeiros pasos da regulación laboral das antigas Astano e Bazán, denominada Navantia dende esta semana.