| [1] |
z roku 1603, 31. října. 219
|
|---|
| [2] |
possem, non facile me expediebam ab his, quae magnam habebant cum vero simili-
|
|---|
| [3] |
|
|---|
| [4] |
Sed cum nec sic proficeret, iam tum validius in me invehendum ratus, Deus
|
|---|
| [5] |
bone, quantam invexit maiorum de Deo, de natura eius, de essentia, unitate, de
|
|---|
| [6] |
distinctione personarum, de Christi persona, naturis, officio, dubitationum farraginem!
|
|---|
| [7] |
Quibus ita me afflixit, divexavit, confudit, ut pene obtriverit nedum oppresserit. Non
|
|---|
| [8] |
hic singulis insistam, nam alioquin omnes haereses ab inferis mihi essent revocaudae
|
|---|
| [9] |
et forsitan novae excitandae. Ad exprimendam vim huius insultus hoc subiecisse
|
|---|
| [10] |
sufficiat, adeo mentis meae vigorem his anxiis diurnis et nocturnis cogitationibus
|
|---|
| [11] |
obtusum et hebetatum fuisse, üt nunquam firmiter Deum esse concipere potuerit, nisi
|
|---|
| [12] |
ab aliqua. creatarum rerum consideratione, neque ad eum attollere se, nisi prius,
|
|---|
| [13] |
quod esset, ratione aliqua palpabili persuasa et confirmata. Haec ego mirarer in
|
|---|
| [14] |
homine ne dicam rudi in divinis, sed in profano aliquo et ab omni religione alieno;
|
|---|
| [15] |
at quid dicam in me deprehendi, in me, inquam, ab incunabulis ipsis de Deo et
|
|---|
| [16] |
tota salutis nostrae serie pure et diligenter ex verbo Dei instituto? Apparuit certe
|
|---|
| [17] |
tum temporis, quauta esset naturae nostrae caligo, quanta imbecillitas, ubi Deus
|
|---|
| [18] |
subtrahendo nobis Iumen suum et vires paulisper se a nobis subducit.
|
|---|
| [19] |
Sed ut. unde digressus sum, revertar, non haec in alium finem a tentatore
|
|---|
| [20] |
meo offusa, quam ut obiectis iunumeris difficultatibus vel abrumperet serium, quo
|
|---|
| [21] |
ducebar, Dei imvocandi studium, vel, si id minus posset, tot laqueis me irritatum
|
|---|
| [22] |
teneret, ut ime iis explicare non possem. Nam cum tortuosi serpentis instar in varios
|
|---|
| [23] |
se cireumageret gyros ac ex uno mox in alium impelleret. errorem, ino inter oran-
|
|---|
| [24] |
dum indesinenter nunc hanc nunc illam Sacrae Triadis personam truculentis calum-
|
|---|
| [25] |
niis impeteret, efficiebat non raro, ut aliquo modo titubarem; quod in rem suam
|
|---|
| [26] |
trahens ita exaggerabat, ut istius modi prolapsiones nulla distinctione a plena et
|
|---|
| [27] |
omnibus numeris absoluta disperatione secerneret.
|
|---|
| [28] |
Iam vero, ut etiam in Deum concitatum (?) odio ipsius me imbueret, negabat
|
|---|
| [29] |
illum mihi esse patrem. Oecasionem huic mendacio dederat usus cum meditatione
|
|---|
| [30] |
coniunctus orationis Dominicae, cuius prima verba, quia dulcissima illa patris appel-
|
|---|
| [31] |
latione intonant, coepit discutere, utrum vox illa patris essentialiter de omnibus
|
|---|
| [32] |
personis accipienda esset, an vero distincte ad primam divinitatis personam, quam
|
|---|
| [33] |
ex patefactione ipsius personaliter Patrem appellamus, referenda; si essentialiter,
|
|---|
| [34] |
quomodo in nomine mediatoris ad Deum dirigeretur, quandoquidem nemo suusmet
|
|---|
| [35] |
esset mediator, et scriptura mediatorem inter Deum et hominem de facto consti-
|
|---|
| [36] |
tueret; si personaliter, qua ratione filius et spiritus sanctus, cum unius essent na-
|
|---|
| [37] |
turae, unius potentiae, unius maiestatis, ab ea exclusi eximerentur. Rursum si essen-
|
|---|
| [38] |
tialiter esset sumenda, qui factum fuerit, quod discipuli non imitati doctorem et
|
|---|
| [39] |
magistrum, qui hanc praescripserit, omnes suas preces, ut apparet ex actis et epi-
|
|---|
| [40] |
25*
|
|---|
