| [1] |
472 A. XXXIII. Dopisy Karla ze Žerotína
|
|---|
| [2] |
dendum est; cardinalis autem dolorem animi ex fuga ista tantum prae se fert, ut
|
|---|
| [3] |
mirum fuerit, ni in silicem prae moerore transformetur. Sane egregie nos delusit,
|
|---|
| [4] |
quisquis eum carceri exemit, sed nescio quam impune.
|
|---|
| [5] |
Litteras, quas ad ordines vestros adiunxi, ut oblata aliqua occasione Vien-
|
|---|
| [6] |
nam transmittas, rogo; nihil aliud continent quam nuncium de fuga istius nebulonis.
|
|---|
| [7] |
Quia tamen per oblivionem factum, quominus iis insereretur me, ut desiderio ipsorum
|
|---|
| [8] |
satisfacerem, litteris propria manu ad regem exaratis ordinem civium illi commen-
|
|---|
| [9] |
dasse, utque coniunctim cum aliorum ordinum legatis accessum ad praesentiam suam
|
|---|
| [10] |
illis concederet, petiisse: oro te, ut meo nomine id apud ipsos expedias. Cupio enim
|
|---|
| [11] |
ilis, quantum fieri potest, per omnia morem gerere, qui animus omnibus Moravis,
|
|---|
| [12] |
si licet nos quidam denuo, quod praeter opinionem vos deseruerimus, calumnientur.
|
|---|
| [13] |
Quod reliquum est, ut quam primum rescribas rogo. Vale, vir illustrissime.
|
|---|
| [14] |
Przerowiae, VII. Kal. Januar. 1609. Tui merito amantissimus et singulari obser-
|
|---|
| [15] |
|
|---|
| [16] |
opis v knih. Bludov. VI— 3881 fol. 154 v č. 67.
|
|---|
| [17] |
1634.
|
|---|
| [18] |
Hraběti Jiřímu Thurzovi: stěžuje si na přítomný stav věcí veřejných; radí k společnému je-
|
|---|
| [19] |
dnání zemí spolčených; slibuje, že lékaře co nejdříve pošle. — V Přerově 27. prosince 1609.
|
|---|
| [20] |
(Domino Georgio Turzo comiti.) Illustrissime, spectabilis ac magnifice do-
|
|---|
| [21] |
domine, domine et frater nunquam intermittendo amore et observantia perpetua mihi
|
|---|
| [22] |
colende, felicem huius anni exitum, felicius instantis principium IDV** voveo officiaque
|
|---|
| [23] |
mea et studia non minus in posterum quam hactenus spondeo.
|
|---|
| [24] |
Biduo hoe binae mihi ab IDV* redditae; idem unius et alterius argumentum,
|
|---|
| [25] |
querelae. O infausta tempora, quam diu nos aliud nihil quam gemere et lamentari
|
|---|
| [26] |
permittent! Sperabamus ponendum malis terminum; at vereor, ni Deus benigniore
|
|---|
| [27] |
nos oculo respiciat, ne alia ac forsan non minus acerba et noxia nos excipiant,
|
|---|
| [28] |
non equidem culpa nostra nec regis, de quo IDV* non ita pridem sententiam summa
|
|---|
| [29] |
laude et commendatione dignam litteris suis ad me expressit. Illum nempe, ut op-
|
|---|
| [30] |
timus est, ita ex se de aliis omnibus etiam pessimis iudicium facere, non illius in-
|
|---|
| [31] |
quam vitio, sed eorum, qui bonitatem ipsius et autoritatem alio trahunt quam oppor-
|
|---|
| [32] |
teat, qui ad clavum cum sedent, pars vix ad |re]mum apti sunt, qui habenas arripu-
|
|---|
| [33] |
erunt, cum equos tractare vix unquam didicerint. Non frustra hoc nec temere nec a
|
|---|
| [34] |
me ipso profero. Una haec omnium vox est et ilis adseribendum omnes exclamant,
|
|---|
| [35] |
quidquid quietem et regis et populorum turbavit hactenus, eo quod imperitia sua
|
|---|
| [36] |
et gubernandi inscitia omnia ea intricarint, quae nos tanto labore, tantis impensis
|
|---|
| [37] |
et per tot discrimina vix nuper explicuerimus. Hic ergo malum cum resideat, huc
|
|---|
| [38] |
omnia remedia sunt convertenda, nam hic si.rem communem stabiliverimus, nihil
|
|---|
