4.
KRIŠTOF MORO, DÓŽE BENÁTSKÝ, KE KRÁLI FRANCOUZSKÉ-
MU LUDVÍKOVI XI. O POSLÁNÍ ANTONÍNA MARINIHO
Březen, 17., 1467, [Benátky].
Bibl. nationale, Paris, Ms. italien No. 2189, str. 195—196.
SERENISSIMO domino Ludovico, Francorum regi. Rediens a con-
spectu Maiestatis Vestre sapiens miles dominus Antonius de Gra-
tianopoli orator serenissimi domini regis Bohemie, plurima nobis
retulit de ferventi dispositione optimoque proposito christianissime
Serenitatis Vestre in, omnibus, que honorem Dei fideique defen-
sionem concernant, Id ipsum quoque literis Maiestatis Vestre per
oratorem ipsum nobis exhibitis plane cognovimus. Nos profecto
dicere non satis possemus, quantum ista omnia gratissima nobis
fuerint, quandoquidem vere digna sint Excelentissimo principe, quem
meritis preconiis ac laudibus extolli non posse, censendum est. At
quoniam Maiestas Vestra in confirmationem huius sincerissime men-
tis sanctique propositi sui ad nos perscribit, quod si idem orator
ad hoc mandatum habuisset, libenter cum Serenissimo rege Bohemie
et aliis regibus et potentatibus colligatis ad confederationem deve-
nisset, dicimus, quod in hoc etiam quam maxime laudanda subliman-
daque est Vestra Serenitas, ut, unitis viribus christianis, iam tandem
contra saevissimum hostem nominis christiani procedi possit, certique
teddimur quod Maiestas Vestra libenti animo rem istam aggredietur,
amplecteturque hoc sanctum opus eo ardenti animo, ac ferventissimo
zelo quo christianissimi eius predecessores id semper cunctis eorum
studiis effecisse, certissimum est. Nos, Serenissime princeps, cum po-
tenti classe nostra maritima, quicquid in nobis est, pro Redemptoris
nostri gloria in hac expeditione prompto animo pollicemur. Interea
vero propter magnum periculum, quod imminet regno Hungarie, ne
huic communi hosti succumbere compellatur, sequentes commemora-
tionem, quam Vestra Maiestas fieri facere instituit Serenissimis Bohe-
mie et Polonie regibus circa missionem oratorum suorum, ad exhor-
tandum regem Hungarie scripsimus id ipsum et suasimus eisdem Se-
renissimis regibus, quod profecto magnopere necessarium esse cogno-
scimus. Decrevimus quoque et nos ob id solum oratorem nostrum
quamprimum mittere ad ipsam regiam Maiestatem Hungarie, ut ex
parte nostra nihil pretermittatur, ut regnum illud cum tanto periculo
totius christianitatis [in] infidelium manus non incidat.
30
