| s-1
| Hamborg, den twölvden doakmånd 1911. |
| s-2
| Vandage müs de buurvoagd van Ilenbeck mål en skaeper to willen weasen, un hee dea dat gaerne. |
| s-3
| Dat is en trurigen kråm! |
| s-4
| Aver de oldske leavt. |
| s-5
| »Wår hest du dat kreagen?« |
| s-6
| Oha, myn gode man, dee höldt mål sou lange as en köften. |
| s-7
| Nu kum du my ouk noch mid den olden kwats! |
| s-8
| »Du büst snaaksk vandage!« |
| s-9
| Wat heyt dit?«« – |
| s-10
| – »Wo?« reyp see, »dit weer jo doch snurrig! |
| s-11
| »»Wo? |
| s-12
| Hein gung mid Anna Susanna öäver dek un wys ear al den kråm, den de hollanders an düsse jalken sodder de nibelungentyd bedacht un uutvundig maked hevvet. |
| s-13
| Dat koorn ryp to, up houge koppelen steyk de roggen al de strougeale vane uut un wink den maier. |
| s-14
| – Jå, dat köänet wy rowig anerkennen. |
| s-15
| Un – wo sunderbår – oft kaem see dåröäver eernsthaftig up de würklike Adam un Eva to spreaken, öäver dat paradys, den gaarden Eden, öäver de eyrsten minsken, öäver al dat wat see in truw un gelouven in de bybel leasd hadden un wat ear seyle hadde anvated. |
| s-16
| Het sik de oldske ear geld dän vörderd? |
| s-17
| Meynst, dat ik man achter elken preester antalvöten do as dat kalv achter den slachter? |
| s-18
| Flink drai hee sik üm un löyp van eyn huus in dat andere: »Hebbet Jy ouk al höyrd, de olde vader Tietens is dår nu ouk jå mid lang?« |
| s-19
| Vorstand het er, dat het er van my döärch syn moder, wat myn süster is. |
| s-20
| Dat best vorgit man jümmers. |
| s-21
| Un richtig, see vünden Hiem-Hannes doud. |
| s-22
| Noch en ganse tyd mus de seilmaker morgen voar morgen de püts vul water upslågen, den vinger rinstippen un seggen: »Noch jümmer sööt, Hein!« – aver tolest kaem doch de groute dag: de jalke krüüts dwars van Glückstadt de Elve dale, dat swaerd dalevyrd un de seils vul wind! |
| s-23
| Wat gelöyvet See wol, wat en louse tunge dårvan segt, wän en jung mäden mid en lütenant up de heide rümdammelt?« |
| s-24
| See kroup wyder un kaem nå en pår minuten an den möälenbeake. |
| s-25
| Du vorköfst dy wedder mål, un an en man – wat segge ik, man? |
| s-26
| Wardt nich lange duren, dän hest gans en voagel un süüst spökels an den hellichten dag. |
| s-27
| Un dårby grynt hee sou vöär sik hen. |
| s-28
| Holtvoagd is wyldes in de köäkendöäre treaden un höyrt to. |
| s-29
| Jåwol, sou sead hee. |
| s-30
| »Je, kyk mål, Kasper-oum! |
| s-31
| Ik kün em jo söken låten. |
| s-32
| Ik un Friech Burmester arbeiden al eynige dage in de holländeryen un möken vadenholt. |
| s-33
| Dän sünt dat nu veer mark twintig – höyrst? |
| s-34
| Wän dat man doon wulst! |
| s-35
| Aver see leas dat book doch ümmer wedder un dach dårby an sik sülven. |
| s-36
| Un wän eyn un de ander dat nich gelöyven wul, dän set hee hento: »De disker het my dat segd, dee würd et nich seggen, wän et nich wår weer, un dat sark hev ik sülven seen.« |
| s-37
| In dree weaken is hougtyd, un dän wardet uut de trånen roude wyndrüppen. |
| s-38
| – Hee tread en pår skrid van my torügge, dat hee my uut de vingeren kam, un sead dun, indeam dat hee my van boaven bet unden besag un tolest ouk myne waden – gerade as by den ersbiskop – in dat ouge vaten dead: »Sou en klot!« – gerade as by den ersbiskop. |
| s-39
| »Fiksen aars vul hadde hee aver doch eygentlik hebben must,« lach Hein, »ik hadde man dår west must, dän hadde hee dår nich van vry koamen!« |
| s-40
| »Ik skal morgen in de karke singen: Hoho in dat holt! |
| s-41
| »Moder, moder, wat hev ik dår vunden, en kasten mid twey lütje kinder«, dän sülvst hadde hee kyn kinder mid syn vrouwe. |
| s-42
| Ik lag noch lange un kun nich slåpen vöär vroiden. |
| s-43
| – »Hyr is en nygen!« reyp de eyn. |
| s-44
| Baanwärder mid de vuust up den disk. |
| s-45
| Dat hadde dän nu de kaptein wol nich in my söcht, dän hee was ougenskynlik ervroid, as hee dat to höyren kreyg, un hee würd noch tovortruwliker un vortelde my nu, hee hadde syn Auguste nåsten nochmåls sproaken, as de olde up de parade gån was. |
| s-46
| Hee het gaar niks to seggen, wän hee ouk jümmers sou beart mid syn eyn jår ölder, de torvkop! |
| s-47
| As dat jår bolde to ende güng, köf de snyder en grout stük tüüg, dat sneyd hee mid syne grouten skaere twei in luter fitskes un fetskes. |
| s-48
| An densülven dag hen nå klokke tein. |
| s-49
| Blout sou köänet wy platdüütsk as en eygen un leavendigen språke erholden. |
| s-50
| Un Hein klauw in de bout un wrig nå den grouten dalailama van sneldamper röäver, dee as dat grötste düütske skip den name van den grötsten düütsken hadde un »Goethe« heyten dea. |
| s-51
| Dår stel sik dän ruut, dat in de rügsäkke noch vallen un hasensnearen vorstekken weren. |
| s-52
| Allens kaem in ende un lach, an luudsten Trina. |
| s-53
| »Jå, her, dårto is de osse doch to good to; man wän jy my en geavet un ik sege, dat ik en öäver de kante kryge? |
| s-54
| Du weytst doch ouk, wat ik dynen vader up 'n doudenbedde toloavd heb: vöär dy uut to kyken, sou lange my de ougen oapen ståt. |
| s-55
| Up en mål reisen see af, dat much wol veer weaken nå Wiebn Mollt earen doud weasen, – sou lange hadde Elsbe sik weard. |
| s-56
| Ik vrågde ear: »na, heb jy van my snakked, dän snakket man to, dat mag ik ouk wol mid anhöyren.« |
| s-57
| Hee söch un drysel wyder. |
| s-58
| See meynt, du büst greasig hungerig, un het erbarmen...« |
| s-59
| Dän saeten dår eyrst gaar dree afsunderlike gestalten. |
| s-60
| Äverst de olde terreatene un blinde vrouwe kün sik nich tröysten, nich öäver ear uutgereaten ouge un terspleaten gesichte, sündern öäver de douden katten. |
| s-61
| Na, hyr, leas man sülvst!« |
| s-62
| Hee kladdert ouk richtig de wanten van den voswallach in de höygde un dat in den sadel rin. |
| s-63
| Aver noch angenaemer as de botter- weer de hönnigtyd! |
| s-64
| »Un worum hest du em niks geaven, wän hee doch vorleagen is?« |
| s-65
| Pastor trekt synen öölrok an. |
| s-66
| Dår staek noch jümmer en lüt beaten van en soldåten in em un vorwandel sik nå un nå in en stük jäger un visker. |
| s-67
| - »Wat vöär ne kiste?« vråg hee un vaart to höygde, as hadde em ne adder steaken. |
| s-68
| Ouk beaten hyr mid juwen lustkutter?« |
| s-69
| Un nu höyren See my mål an, myn junge her! |
| s-70
| 'N morgen in de bode altohoupe! |
| s-71
| Jy künnen vöär twääsken doarchgån. |
| s-72
| Maakst dy up den hyrådsgedanken? |
| s-73
| Wän man disse ganse musik in eynen put smit, dän mag dat jå wol en gewisse äänlikheid mid dat palsken van de waggen van de sey, dat knarren van dat skip un dat ropen van de kommandöörs hebben, – genoog Peter Urbrook meyn, hee swöm up eyn van de grouten skeape, dee hee hüüdmorgen seen hadde, up houge sey. |
| s-74
| Och – dän is dår blout keyn geleagenheid to west. |
| s-75
| »Igitigitigitigit!« reyp Anna Susanna un sküddel sik, aver Haharm höäg sik un sea: »Al appelmoos!« |
| s-76
| Dat hadde ik würklik dån, jungens, sou ståtsk wören de beiden vrouwens. |
| s-77
| Un dat eyrste mål is de olde weaderhekse koamen as eyne bunte muus. |
| s-78
| Nu kaem de sündag. |
| s-79
| Hee leyt de vrouwe ouk nå de stad to markt gån, öäverst see hadde eynen hougen eyd doon müst, keynen minsken wat to vorråden. |
| s-80
| Buten en grysen winterdag. |
| s-81
| My wullen see ouk eyrst deylen, in twey deyl weynigstens, aver ik leyt my nich ankoamen!« |
| s-82
| »Dat geld is myn, ik kan dårmid doon, wat ik wil!« sea hee plump un gluup Maren brut un patsig an. |
| s-83
| Wy sammelet wat to dat oustervüür, |
| s-84
| Ik wil uns dree wol boaven waters holden un dy ouk, Anna Susanna, låt my man kyken. |
| s-85
| Un dårmid weer dän de gewöänlike larm inleided un de olde stryd ny anvungen, of Napoleon en grouten man weer odder de old Fritz, bet man tolest to en punkt kaem, woor man doch nich wyder kaem, as geagen enander an skrygen, un dän word man wedder rowig un vornüftig. |
| s-86
| De old klokke gung gans good, aver see hadde sou en harden slag. |
| s-87
| Dat water stigt al. |
| s-88
| Hee kun twisken veertig un vövtig syn, sag äver vrisk un gesund uut, un syn hanteren was strak un stram, as eyner, dee lange kommandeerd un sik ümmer kort resolveerd het. |
| s-89
| Hee gung in de wyde werld un is sacht vordorven odder storven, un du hest dyn leaven vorköft!« |
| s-90
| Dürten was ouk upsprungen un keyk äver den konrektor syne skulder un sead mid en gewissen ingrim vöär sik hen: »De olde Gel!« – |
| s-91
| »Is dat ne antwoord van en man mid vrouwe un kinder? |
| s-92
| Du büst dat west! |
| s-93
| Dat was man en ougenblik wark, do laegen de kovelle wedder dår, un de düvel stöyv ouk up den skooster un gung üm mid de seyle der döär. |
| s-94
| »Un nu weg mid den gansen krempel, weg! |
| s-95
| Aver de name Boysen is wanskapen un het den klang vorloaren, den hee mål hadde. |
| s-96
| De lüde, dee by em kaemen, dee sean, hee mus nå den doktor hen, anders kun der en slimme krankheid uut entstån. |
| s-97
| De jungens lachen luudhals: »Ney, dat büst du!« |
| s-98
| Ik hev ümmer de hambörger kutsers un ear pearde meyr bewunderd as den gansen Hippodrom, dat dår keyn minsken tweipedded un toskandenmaald worden sünt. |
| s-99
| As dat de dochter höyr, do vung see an to weynen, aver de köäning sea, dat weer recht, un skul de voagel vlegen, un de junge skul syn dochter hebben, un sou word de junge minister. |
| s-100
| Hadde hee äver wüst, wat dit woord by den olden herren in den munde vöört, hadde hee wol sou nich vrågd, dän in 'n böysen gedacht de olde her syndage nich wat; dat böyse gung an em voaröäver, dat hakkede em nich an, un hee makede dree krüütsen achter her; kam em äver dat gode entgeagen, dän was em bange, dat hee et sou rask vorleren sül, dän heyt dat: »Neiting, Fritz Sahlmann, Westphalen, kinnings, helpet my dåran gedenken.« |