| s-1
| Մտածում եմ՝ Ադամի ու Եվայի վտարումը Եդեմական այգուց (դրախտից), նրանց տեղափոխումն այլ վայր, ուր շրջակայքն այլևս բարեկամական չէր, այլ խիստ թշնամական, ուր իրենց հացը պիտի տանջանքով վաստակեին, նույն մոլորակի սահմաններում չէր, որ կատարվեց: |
| s-2
| Եդեմն այլ մոլորակ էր, աքսորավայրը՝ այլ, այսինքն՝ այս, ուր այժմ էլ բնակվում ենք, բայց միշտ նայում ենք երկինք՝ բնազդում դրոշմված հիշողությամբ Եդեմը որոնելով։ |
| s-3
| Իսկ այն չկա, Տերը պայթեցրել է կամ գուցե ամայացրել, բնակության համար անպիտան դարձրել, կամ էլ կա ու ախտահանվում է՝ նոր բնակիչներ ընդունելու համար։ |
| s-4
| Մի խոսքով՝ մենք դրա հետ էլ գործ չունենք, մերը չէ այլևս, մերը սա է՝ դժոխքը, որը, սակայն, հասցրել ենք սիրել. դեհ, շանը որտեղ էլ կապես, կապվում-ընտելանում-սիրում է։ |
| s-5
| Իրականում հեչ սիրելու բան չի. հա, էլի որ՝ կապույտ երկինք, ծովեր, անտառներ, դաշտեր: |
| s-6
| Բայց դե ի սկզբանե հո սիրելի չի՞ եղել։ |
| s-7
| Ի սկզբանե մեր ուշքումիտքն ինքնապահպանումն էր, ստամոքսը լցնելը, էդ հետո, երբ անտառից փախանք, քաղաքակրթություն ստեղծեցինք, ազատ ու համեմատաբար անվտանգ ժամանակ ունեցանք ուրիշ, անտագնապ աչքով մեր շուրջը նայելու: |
| s-8
| Իրականում՝ սարսափ է էս մեր մոլորակը, դժոխքն է, որ կա, էստեղ ապրելու բանաձևը բոլորի համար անփոփոխ միակն է՝ որսալ ու խժռել ուրիշին, արագ, քանի քեզ չեն խժռել... |
| s-9
| Հիմա, այո, հաջողացրինք փախչել անտառներից, ու միմյանց խժռելու սարսափը կարծես թե թողեցինք էնտեղ մնացածներին, իսկ մենք խժռում ենք էնտեղից հետներս բերածներին, աճեցնում ենք, բազմացնում, բուծում՝ խժռում, բուծում՝ խժռում... |
| s-10
| Է հա, բա ինչ անենք, հո սոված չե՞նք մնալու։ |
| s-11
| Բանաձևը մենք չենք կարգել, տերունական է, հակառակվելը` անկարելի... |
| s-12
| Իսկ միմյանց չենք խժռում, չէ... |
| s-13
| Էնպես, դեպքից դեպք, որպես շեղում, պաթոլոգիա։ |
| s-14
| Բայց ուրիշ որսի մասին էի ուզում խոսել, նրա առավել նուրբ, զուտ մարդկային տեսակի մասին, որին առնչվում ենք ծնված օրից։ |
| s-15
| Մարդ ծնվեց, սսս՜ , ծնվեց... |
| s-16
| Լարի՛ր թակարդներդ, աշխա՛րհ , որսորդնե՛ր , պատրաստ եղե՛ք , նոր մարդ է գալիս... |
| s-17
| Պորտը կտրեցին, ախտահարեցին, վերջ արգանդային անդարդ կայֆերին։ |
| s-18
| Ահա առաջին հոտերը, լույսն ու ստվերը, ձայները, ջերմաստիճանների տարբերությունները, խորդուբորդությունները... |
| s-19
| Դեմքը խոժոռեց՝ ծիծ դրին բերանը, լաց եղավ՝ օրորեցին, ձեռքերը թափ տվեց՝ կապեցին, էլի լաց եղավ՝ ծծակ տվին... |
| s-20
| Ուտյուտյու՜ , բալիկ ջան, պստլիկ ջան, արի մոտս, ուտեմ քեզ, կծեմ թուշդ, ու՞մ ես նման, ի՛նձ , չէ, ի՛նձ , իսկ ու՞մ ես շատ սիրում: |
| s-21
| Գայթակղում են սվսվոցով, շվշվոցով, խաղալիքներ շխշխկացնելով... |
| s-22
| Որսն սկսված է... |
| s-23
| Սա քո մայրենին է՝ սա սովորիր, սա քո հայրենիքն է՝ էստե՛ղ պիտի ապրես, սրանք քո ավանդույթներն են՝ պիտի կրկնե՛ս , սա գեղեցիկն է, սա տգեղը, սա բարին է, սա չարը, սա ճիշտը, սա սխալը, հանկարծ չշփոթես... |
| s-24
| Ես Հիսուսն եմ, ունեցածդ թափի, իմ ետևից արի՛ ... |
| s-25
| Ես Մուհամեդն եմ, ինձ լսի՛ , գյավուրների հետ գործ չունես... |
| s-26
| Ես Բուդդան եմ` արի պայծառատես դարձնեմ... |
| s-27
| Ես Սատանան եմ՝ ինձ լսի, որ կյանքից կայֆ ստանա՛ս ... |
| s-28
| Ես կոմունիզմի դրոշն եմ, մտի տակը... |
| s-29
| Ես դեմոկրատիան եմ, անկատար եմ, բայց այլընտրանք չունես... |
| s-30
| Ես օղին եմ, ես սիգարետն եմ, ես մորֆին ու կոկայինը, ես թղթախաղը, ես, շշշը՜ , ես սսեքսսն եմ... |
| s-31
| Անդադար, ճամփեդ որոգայթներով է սփռված, ժամանակ չեն տա, որ տեսնես՝ ով ես, ինչ ես ուզում, ինչ չես ուզում, որսում են ու որսում... |
| s-32
| Ու հասկանում ես՝ պիտի որսվես, նույնն է թե՝ պիտի ապրես, ապրելն ուրիշ ձև չունի։ |
| s-33
| Կան, անշուշտ, ոմանք, քչերը, բացառիկներ կամ հոգեկան հիվանդներ, որ ժամանակ առ ժամանակ ըմբոստանում են, հրաժարվում, իբր՝ ես չեմ որսվում, ես ձեզնից չեմ, ես ուրիշ եմ։ |
| s-34
| Ու նրանցից ոմանք հանուն ազատության կարող են նույնիսկ վազել` կամրջից նետվելու... |
| s-35
| Ով պլստաց՝ պլստաց, վերջ, կորցրինք, չենք էլ իմանա՝ շահեց, կորցրեց, իսկ ով չհասցրեց պլստալ, հասնում-բռնում ենք, թևերն ոլորում, սաստում՝ չի կարելի, եկեղեցին արգելում է, հասարակությունը` պախարակում. նիհիլիզմ է, հոգեկան շեղում... |
| s-36
| Կբուժենք, կվերադարձնենք հասարակությանը, բա ո՞նց , թե չէ ամեն մեկը որ էսպես ինքնագլուխ փախչի, ու՞մ ուղեղն ու գրպանն ենք մտնելու, ու՞մ ձեռն ենք հրացան տալու ու սահմանների վրա պահակ կարգելու, ո՞վ է քվեարկելու, ո՞վ է հաստոց աշխատացնելու, ու՞մ ենք բանտ նստացնելու, ո՞վ է արյուն տալու, ո՞վ է դրոշի տակ մտնելու, առաջնորդի ետևից գնալու, ու՞մ ենք ասելու՝ մեղքի զգացում, պատասխանատվություն, «Ազգը վեր է ամեն ինչից...», «Մահ իմացյալ անմահություն է...» և այլն, և այլն։ |
| s-37
| Էնպես որ, ետ եկ, մոլորյալ, թեկուզ՝ ճղած ջինսով, մազմորուքով, շեղված սեռականով... |
| s-38
| Հա, մի զարմանա, եթե տենց կպած ազատություն ես ուզում՝ ա՛ռ , ջոկի՝ պանկ, բոմժ... |
| s-39
| Որն ուզես, բայց էստեղ` հասարակության աչքի առաջ, մոտիկ, հեռու չգնաս, չպլստաս հանկարծ... |
| s-40
| Սակայն մեկ էլ հանկարծ գալիս է մի ժամանակ, երբ զարմանքով հայտնաբերում ես, որ որոգայթները պակասեցին, էլ էնքան էլ չեն որսում... |
| s-41
| Ո՞նց թե... |
| s-42
| Կյանքի բանաձևը փոխվե՞ց ... |
| s-43
| Չէ, նա անփոփոխ է, դու փոխվեցիր, գնա՛ , ասում են, հանգստացի՛ր , թոշակ-մոշակ... |
| s-44
| Այ քեզ բան... |
| s-45
| Տխրում ես, թախանձագին նայում սրա-նրա աչքերին, թե` որսացեք, էլի՜ ... |
| s-46
| Բայց չէ, որոգայթներից մնացել են դեղերը, հեռուստասերիալները, կակտուսները, թզբեհը, նարդին... |
| s-47
| Էլի վատ չի, եթե էսպես մնա, բայց ժամանակը կանգ չի առնում ու հետո... |
| s-48
| Հետո գալիս են վերջին որսորդները՝ դագաղագործն ու փոս փորողը։ |
| s-49
| Ահա, պառկացրին վերջին թակարդում, մեխեցին... |
| s-50
| Պրծ, էլ դուրս չես գա... |
| s-51
| Ի՞նչ , հոգու անմահությու՞ն ... |
| s-52
| Դեհ, ի՞նչ իմանանք, գուցեև կա, անհնարին չէ, ամեն դեպքում հույսդ մի կորցրու, մեկ էլ տեսար ու իսկապես... |
| s-53
| Համբերություն քեզ, մարդ ջան: |
| s-54
| Մոտիկ ծառի սեղմ փչակը կանացի ամոթույքի էր նման։ |
| s-55
| Ծառը ցանկանում է։ |
| s-56
| Թեև, ինչո՞ւ ոչ։ |
| s-57
| Ի՞նչ իմանաս` մարմնական կյանքում բավարարում չստացած մեկի հոգին չէ՞ , որ ծվարել է ծառի մեջ ու իր անհագուրդ կրքի կարոտով ներսից փչակել բնափայտը։ |
| s-58
| Իսկ դիմացի սարալանջի ծառերը հեռվում չեն զատվում միմյանցից, գունային բծեր են` կանաչ, դեղնականաչ, դեղին, դեղնակարմիր... |
| s-59
| Նաև` ներս ընկած գորշավուն բծեր հատած ծառերի տեղերում։ |
| s-60
| Լանջի մեջտեղով, վարից վեր անցնող խոր փլուզվածք կա` կապտասև մեծ ճաք` կարմրաշեկ քարակույտերով շուրթված,– սարն է՞լ է ցանկանում,– ճաքից ոչ հեռու` տապալված հոսանքակիր աշտարակ, որը թեք ընկած վիթխարի սև ագռավ է հիշեցնում։ |
| s-61
| Ապա` դարձյալ կանաչ, դեղնականաչ, նաև գորշավուն բծեր։ |
| s-62
| Ցածում գետի պողպատագույն ժապավենն է, գետափի դարավանդին` եկեղեցի, որն իր հավաք գծագրով կտրատում է լանջի գունագեղ պատկերը. վարդագույն պատեր, վերձիգ գմբեթ, կամարաձև շքամուտք, դեպի խճուղին իջնող արահետ... |
| s-63
| Վերջ, կտավին այսքանը բավական է։ |
| s-64
| Գորշավուն բծերին կարելի է գույն տալ, տապալված աշտարակը կարելի է չպատկերել, կարելի է չտեսնել նաև ասֆալտապատ խճուղին։ |
| s-65
| Կարելի է։ |
| s-66
| Իսկ եկեղեցին, օ՜ , եկեղեցին... |
| s-67
| Առավոտյան ստվերն այս կողմում է, կեսօրից հետո` այն, առավոտյան նկարես` ուրիշ է, ցերեկով` ուրիշ, երեկոյան` ուրիշ, գիշերով` ուրիշ ու ուրիշ, երբ էլ նկարես` ուրիշ է, մինչև վրձինը տանես-բերես` արդեն ուրիշ է եկեղեցին, օ՜ , եկեղեցին... |
| s-68
| Ինչո՞ւ նկարես` ուրիշ լինի, թե չլինի ուրիշ, ի՞նչ նոր բան է ասելու նա առավոտյան, ցերեկով, երեկոյան կամ հենց թեկուզ գիշերով։ |
| s-69
| Ինքնախաբեություն, անխորհուրդ, անպտուղ վարժանք, ձեռնահարություն։ |
| s-70
| Տաղտուկ։ |
| s-71
| Զզվանքով նետած վրձին, ոտքով կոպտորեն հրած նկարակալ, մեջքի տակ ճմրթվող խոտ, աչքերն արևից պատվարած կոպեր, որոնք անմիջապես վեր են ածվում էկրանի` վառ կանաչ, վարդագույն, կարմիր, սև բծիկների կերպափոխիկ խաղերի համար։ |
| s-72
| Գույներ, գույներ, գույներ... |
| s-73
| Պրծում չկա նույնիսկ փակ աչքերով։ |
| s-74
| Ձայներն էլ գույներ են` սաղարթների խշշոցը` դեղնականաչ, ծառաբնի ճռռոցը` գորշ կամ շագանակագույն, առվակի քչքչոցը` երկաթագույն, մեղվի բզզոցը` դեղին-սև, հեռու թփերի խշրտոցը... |
| s-75
| Հեռու թփերի խշրտոցը դեռ անգույն է... |
| s-76
| Միայն թե շատ մեծ ու ագրեսիվ չլինի։ |
| s-77
| Արդեն մոտակա խոտերն է խշրտացնում... |
| s-78
| Շուն է։ |
| s-79
| Մեծ է, բայց ագրեսիվ չի կարծես։ |
| s-80
| Ինչ-որ բան է փնտրում։ |
| s-81
| Բերեց։ |
| s-82
| Վրձինն է։ |
| s-83
| Խելացի շուն։ |
| s-84
| Բայց ո՞վ խնդրեց, ինչո՞ւ ես մռութդ խոթում քեզ չվերաբերող գործերի մեջ։ |
| s-85
| – Բա՛ ,– լսվեց ետևից,– էսպես խելոք շուն ա մեր Չալոն։ |
| s-86
| – Փոքրամարմին ծերուկն ասես մեծ սունկ լինի` բորբոսապատ կոճղին հենց նոր բուսած։ |
| s-87
| – Մեր եկեղեցին ե՞ս նկարում։ |
| s-88
| – Նա հանեց ծառայողական մեծ գլխարկը, քորեց ալեխառը խիտ մազերով գլուխը, գլխարկը վերստին տեղը դրեց, բայց սնկի հետ զուգորդումն անդարձորեն կորած էր արդեն։ |
| s-89
| Շունը մոտեցել` ջինսի փողքն էր հոտոտում: |
| s-90
| – Չի կծի՞ ։ |
| s-91
| – Չէ, մի՛ վախի։ |
| s-92
| Էս ի՞նչ ա, արդեն հավաքվում ե՞ս ։ |
| s-93
| – Հա։ |
| s-94
| – Մի կարգին նկարեիր, էլի, թե չէ էս խառը-խշտիկ գծերով մեր եկեղեցին կճանաչվի՞ ։ |
| s-95
| – Ուշ է, վաղը կգամ, կամ էլ` չեմ գա։ |
| s-96
| – Մտքով կնկարե՞ս ։ |
| s-97
| – Հա, մտքով։ |
| s-98
| – Չէ, մի ալարի, արի ու մի կարգին նկարի։ |
| s-99
| Նկարիչ շատ ա գալի մեր կողմերը, բայց քեզ հեչ չեմ տեսել։ |
| s-100
| – Ես էլ քեզ չեմ տեսել։ |