| s-1
| Надвячоркам у нядзелю ў бальнічнай палаце стала ціха і сумна. |
| s-2
| Трое хворых, што некалькі дзён ляжалі тут, былі ўжо добра вядомы адзін другому. |
| s-3
| Усе ўжо ведалі, што жылісты і чорны, нібы цыган, шафёр Свірыдаў наездзіў трыста тысяч без рамонту; |
| s-4
| што дзядзька Міхась, калгаснік з дальняга раёна, перад самой хваробай вярнуўся са сталічнай нарады перадавікоў-жывёлаводаў, дзе ён першы раз у жыцці выступаў з прамовай; |
| s-5
| што дыхавічны і тоўсты дырэктар скурзавода Нікадзім Іванавіч пакутваў не столькі ад сваёй язвы, колькі ад таго, што яго завод у мінулым месяцы не выканаў план. |
| s-6
| Ад суму і нудоты дырэктар цяпер задрамаў з газетай у руках, шафёр чытаў «Залатое цяля», а дзядзька Міхась варочаўся ў ложку і думаў свае адвечныя сялянскія думы. |
| s-7
| Два ложкі ў палаце пуставалі, і дзядзька Міхась раптам сказаў: — Сёння, бадай, будзе папаўненне: бальніца ж дзяжурная. |
| s-8
| І дзядзькавы словы спраўдзіліся. |
| s-9
| Не прайшло і хвіліны, як у калідоры затупацелі ногі, і на парозе з’явіўся чалавек у сінім халаце паверх бялізны. |
| s-10
| За ім ішла сястра: яна паказала хвораму месца на ложку ў куце і хуценька разгарнула пасцель. |
| s-11
| Хворыя ў палаце адразу ж страцілі самоту і напоўніліся цікаўнасцю. |
| s-12
| Дзядзька Міхась, пэўна з ветлівасці, аж прыўзняўся на локці (навічок стаў яго суседам), шафёр загарнуў кніжку, і нават дырэктар прачнуўся. |
| s-13
| Хутка сястра пайшла, а хворы, крэкчучы і стогнучы, пачаў мясціцца пад коўдрай. |
| s-14
| — З чым гэта вы? — ветліва запытаў дзядзька Міхась. |
| s-15
| Хворы коратка бліснуў зыркімі чорнымі вачыма на маладжавым укормленым твары, аблізаў вусны і холадна кінуў у прастору палаты: — Апендыцыт. |
| s-16
| — Ну, апендыцыт — дробязь, — зазначыў дзядзька Міхась. |
| s-17
| — Выражуць і не ўчуеце. |
| s-18
| Бы авадзень укусіць. |
| s-19
| Хворы павярнуў на падушцы голаў і недаверліва паглядзеў на суседа. |
| s-20
| — Апендыцыт для медыцыны ўжо дробязь. |
| s-21
| Нават практыканты і тыя рэжуць добра, — казаў далей дзядзька Міхась. |
| s-22
| — Слухай, стары, а не ведаеш, хто мяне аперыраваць будзе? |
| s-23
| Хіба не доктар Сяміпалацінскі? |
| s-24
| — Круглікаў, пэўна, бо ён сёння дзяжурыць. |
| s-25
| Хворы спалохана ўскінуў бровы, яго твар раптам ахапіла трывога. |
| s-26
| — Які гэта Круглікаў? |
| s-27
| Мабыць, практыкант які? |
| s-28
| Не, я не дамся яму! |
| s-29
| — Ну, дарма вы так, — уставіў дзядзька Міхась. |
| s-30
| — Круглікаў добры хірург. |
| s-31
| Мне ён, братка, почку выняў. |
| s-32
| І Нікадзіма Іванавіча ён аперыраваў. |
| s-33
| І нішто. |
| s-34
| — Не! |
| s-35
| Толькі Сяміпалацінскі. |
| s-36
| Я не магу даверыцца кожнаму. |
| s-37
| Маё жыццё дорага мне. |
| s-38
| Дый ён не мае права без маёй згоды. |
| s-39
| Сястра! — раптам зычна крыкнуў хворы. |
| s-40
| На парозе з’явілася маладзенькая сястра. |
| s-41
| — Хто мяне аперыруе? |
| s-42
| — Доктар Круглікаў. |
| s-43
| — Адставіць! |
| s-44
| Выклікайце Сяміпалацінскага. |
| s-45
| — Сяміпалацінскі заўтра дзяжурыць, а сёння Круглікаў, — далікатна растлумачыла сястра. |
| s-46
| — Ну і што ж, што заўтра! |
| s-47
| А ў мяне баліць сёння. |
| s-48
| У палаце стала трывожна. |
| s-49
| Трое хворых насцярожана пазіралі на чацвёртага, а той мятляўся па падушцы, ад болю ці ад нярвознасці скрыгатаў зубамі і, не стрымліваючыся, гучна стагнаў. |
| s-50
| Дзядзька Міхась спачувальна параіў: — А ты б спакойна, братка, так яно зручней. |
| s-51
| — Пакіньце сабе вашы парады, — буркнуў хворы, і пасля тых слоў ужо ніхто не турбаваў яго. |
| s-52
| Тым часам сцямнела, уключылі электрычнасць. |
| s-53
| Прыйшоў доктар Круглікаў, сёстры. |
| s-54
| Яны пераконвалі хворага не марудзіць, даводзілі, што выклікаць старога Сяміпалацінскага зараз немагчыма дый няма патрэбы. |
| s-55
| Аднак на хворага гэтыя довады дзейнічалі, як масла на агонь. |
| s-56
| — Як гэта няма патрэбы? — крычаў ён, і ў яго чорных неспакойных вачах кіпела абурэнне. |
| s-57
| — Вы ведаеце, што значыць жыццё савецкага чалавека? |
| s-58
| Хіба так вас вучыць партыя берагчы здароўе народа? |
| s-59
| Я тэлеграфірую міністру. |
| s-60
| Безабразія, доктар! |
| s-61
| Доктар няёмка пераступіў з нагі на нагу і, відаць, не знайшоўшы, што адказаць, коратка заўважыў: — Ну, ваша справа. |
| s-62
| Але, каб не было горш. |
| s-63
| Ён пайшоў, выразна бразнуўшы дзвярыма, пайшлі і сёстры, а хворы яшчэ доўга абураўся, пагражаў, абяцаў дайсці да Масквы і пакараць медыцыну за няўвагу да яго асобы. |
| s-64
| Але пасля яму стала горш, і тут ужо было не да пагроз і праклёну. |
| s-65
| Пакідаўшыся ў ложку, ён гукнуў сястру і аб’явіў, што згодзен на ўсё. |
| s-66
| Хутка яго панеслі ў аперацыйную. |
| s-67
| — Ну, браткі, і фрукт! — сказаў дзядзька Міхась, як толькі зачыніліся дзверы. |
| s-68
| — Месяц ляжу тут, а яшчэ такога не бачыў. |
| s-69
| Відаць, нейкі важны чын. |
| s-70
| — І глядзі, які фарс: падавай яму Сяміпалацінскага, Круглікаву не давярае, — казаў шафёр. |
| s-71
| — Сапраўды, хто ж гэта такі? |
| s-72
| — Нейкі кіраўнік, відаць, з вобласці, — зазначыў дырэктар. |
| s-73
| — Там часам бываюць такія крыкуны. |
| s-74
| — Ці не з аўтаінспекцыі, — гадаў шафёр. |
| s-75
| — Ды ўжо ж, відаць нейкая важная асоба, — круціў галавой дзядзька Міхась. |
| s-76
| — Як ён гэта наконт здароўя савецкага чалавека, га? |
| s-77
| Пэўна, заслужаны, калі так крута круціць. |
| s-78
| — Хвацкі чалавек, гэта так, — згадзіўся шафёр. |
| s-79
| Аперацыя тым часам прайшла хутка і добра. |
| s-80
| Праз паўгадзіны хворага прывезлі на высокай калясцы і асцярожна паклалі на ложак. |
| s-81
| Ён вельмі стагнаў, але не патрабаваў нічога. |
| s-82
| Шафёр і дырэктар заснулі, а дзядзька Міхась не спаў — глядзеў у столь, усё думаў, хто такі будзе гэты ягоны яршысты сусед. |
| s-83
| Часам стары неўпрыцям прыглядаўся да яго энергічнага профілю, падцятых вуснаў, і ў старога нараджалася ўпэўненасць, што гэты рашучы і патрабавальны чалавек мае вялікія заслугі, мо’ нават славу і займае пасаду не меней, чым абласнога маштабу. |
| s-84
| Уранку хворы аднак прачнуўся даволі спакойны. |
| s-85
| Востры боль прайшоў ужо, чалавек расплюшчыў вочы і, здаецца, упершыню з увагай агледзеў палату і сваіх суседзяў. |
| s-86
| Неўзабаве ў палату ўвайшла бабулька-прыбіральшчыца і расчыніла фортку. |
| s-87
| І тады хворы злосна азваўся: — Фортку зачыніце! |
| s-88
| — Чаму? — здзівілася жанчына. |
| s-89
| — Хворым жа трэба паветра. |
| s-90
| — Мне шкодзіць скразняк. |
| s-91
| — Але ж ён не зачэпіць вас. |
| s-92
| Акно ж у нагах. |
| s-93
| — Усё роўна. |
| s-94
| Прыбіральшчыца зашчапіла кручок і з пакрыўджаным выглядам узялася за сваю справу. |
| s-95
| Але тут рашуча сігануў з ложка шафёр, які маўкліва ляжаў дагэтуль, і, нічога не кажучы, злосна штурхнуў фортку. |
| s-96
| — Вы па якому праву? — закіпеў хворы, але шафёр ужо нырнуў пад коўдру, злосна буркнуўшы: — Па такому. |
| s-97
| У палаце зноў запахла сваркай. |
| s-98
| Хворы сказаў доўгую, поўную абурэння прамову аб чуласці да савецкага чалавека. |
| s-99
| Трое маўчалі. |
| s-100
| Дзядзька Міхась хітравата падмігваў шафёру і стрымліваў смех. |