| s-103
| Pendere ad lanium quidam vidit simium, Inter reliquas merces atque obsonia; |
| s-104
| Quaesivit quidnam saperet. |
| s-105
| Quale inquit caput est, talis praestatur sapor. |
| s-106
| Quando et formosos saepe inveni pessimos, Et turpi facie multos cognovi optimos. |
| s-107
| Successus ad perniciem multos devocat. |
| s-108
| Aesopo quidam petulans lapidem impegerat. |
| s-109
| Assem deinde illi dedit, Sic prosecutus: |
| s-110
| Plus non habeo mehercules, Sed unde accipere possis monstrabo tibi. |
| s-111
| Venit ecce dives et potens: |
| s-112
| huic similiter Impinge lapidem et dignum accipies praemium. |
| s-113
| Sed spes fefellit impudentem audaciam: |
| s-114
| Comprensus namque poenas persolvit cruce. |
| s-115
| Quam tarda es! |
| s-116
| inquit non vis citius progredi? |
| s-117
| Vide ne dolone collum compungam tibi. |
| s-118
| Respondit illa: |
| s-119
| Verbis non moveor tuis; |
| s-120
| Sed istum timeo sella qui prima sedens Iugum flagello temperat lento meum Et ora frenis continet spumantibus. |
| s-121
| Quapropter aufer frivolam insolentiam; |
| s-122
| Hac derideri fabula merito potest, Qui sine virtute vanas exercet minas. |
| s-123
| Quam dulcis sit libertas, breviter proloquar. |
| s-124
| Cani perpasto macie confectus lupus Forte occucurrit. |
| s-125
| Dein salutati invicem Ut restiterunt: |
| s-126
| Unde sic, quaeso, nites? |
| s-127
| Aut quo cibo fecisti tantum corporis? |
| s-128
| Ego, qui sum longe fortior, pereo fame. |
| s-129
| inquit ille. |
| s-130
| nunc patior nives Imbres que in silvis asperam vitam trahens: |
| s-131
| Veni ergo mecum . |
| s-132
| Dum procedunt, aspicit Lupus a catena collum detritum cani. |
| s-133
| Nihil est. |
| s-134
| Dic sodes tamen. |
| s-135
| Quia videor acer, alligant me interdiu, Luce ut quiescam et vigilem, nox cum venerit: |
| s-136
| Affertur ultro panis; |
| s-137
| de mensa sua Dat ossa dominus; |
| s-138
| frusta iactat familia Et, quod fastidit quisque, pulmentarium. |
| s-139
| Sic sine labore venter impletur meus. |
| s-140
| Fruere, quae laudas, canis: |
| s-141
| Regnare nolo, liber ut non sim mihi. |
| s-142
| Praecepto monitus saepe te considera. |
| s-143
| Hic se formosum iactat: |
| s-144
| illa irascitur Nec gloriantis sustinet fratris iocos, Accipiens, quid enim? |
| s-145
| Ergo ad patrem decurrit laesura invicem Magna que invidia criminatur filium, Vir natus quod rem feminarum tetigerit. |
| s-146
| Cotidie inquit speculo vos uti volo: |
| s-147
| Quaeso, tam angustam talis vir ponis domum? |
| s-148
| Periculosum est credere et non credere. |
| s-149
| Utriusque exemplum breviter exponam rei. |
| s-150
| Cassandrae quia non creditum, ruit Ilium. |
| s-151
| Ergo exploranda est veritas multum, prius Quam stulta prave iudicet sententia. |
| s-152
| Incensus ille falso uxoris crimine Simulavit iter ad villam clam que in oppido Subsedit: |
| s-153
| deinde noctu subito ianuam Intravit, recta cubiculum uxoris petens, In quo dormire mater natum iusserat, Aetatem adultam servans diligentius. |
| s-154
| Dum quaerunt lumen, dum concursant familia, Irae furentis impetum non sustinens Ad lectum vadit, temptat in tenebris caput. |
| s-155
| Ut sentit tonsum, gladio pectus transigit, Nihil respiciens, dum dolorem vindicet. |
| s-156
| Lucerna allata, simul aspexit filium Sanctam que uxorem dormientem cubiculo, Sopita primo quae nil somno senserat; |
| s-157
| Repraesentavit in se poenam facinoris Et ferro incubuit, quod credulitas strinxerat. |
| s-158
| Accusatores postularunt mulierem Romam que pertraxerunt ad centumviros. |
| s-159
| Maligna insontem deprimit suspicio, Quod bona possideat. |
| s-160
| Stant patroni fortiter Causam tuentes innocentis feminae. |
| s-161
| A Divo Augusto tunc petierunt iudices, Ut adiuvaret iuris iurandi fidem, Quod ipsos error implicuisset criminis. |
| s-162
| Luat inquit poenas causa libertus mali; |
| s-163
| Nil spernat auris, nec tamen credat statim. |
| s-164
| Quandoquidem et illi peccant, quos minime putes, Et qui non peccant, impugnantur fraudibus. |
| s-165
| Hoc admonere simplices etiam potest, Opinione alterius ne quid ponderent: |
| s-166
| Ambitio namque dissidens mortalium Aut gratiae subscribit aut odio suo. |
| s-167
| Erit ille notus quem per te cognoveris. |
| s-168
| Sed quid fortunae, stulte, delictum arguis? |
| s-169
| In sterquilino pullus gallinaceus Dum quaerit escam, margaritam repperit. |
| s-170
| Iaces indigno quanta res inquit loco! |
| s-171
| Hoc si quis pretii cupidus vidisset tui, Olim redisses ad splendorem pristinum. |
| s-172
| Ego quod te inveni, potior cui multo est cibus, Nec tibi prodesse nec mihi quicquam potest. |
| s-173
| Hoc illis narro, qui me non intellegunt. |
| s-174
| Apes in alta fecerant quercu favos: |
| s-175
| Hos fuci inertes esse dicebant suos. |
| s-176
| Quae genus utrumque nosset cum pulcherrime, Legem duabus hanc proposuit partibus: |
| s-177
| Fuci recusant: |
| s-178
| apibus condicio placet. |
| s-179
| Tunc illa talem protulit sententiam: |
| s-180
| Apertum est quis non possit et quis fecerit. |
| s-181
| Quapropter apibus fructum restituo suum. |
| s-182
| Hanc praeterissem fabulam silentio, Si pactam fuci non recusassent fidem. |
| s-183
| Puerorum in turba quidam ludentem Atticus Aesopum nucibus cum vidisset, restitit Et quasi delirum risit. |
| s-184
| inquit sapiens, expedi quid fecerim. |
| s-185
| Concurrit populus. |
| s-186
| Ille se torquet diu Nec quaestionis positae causam intellegit. |
| s-187
| Novissime succumbit. |
| s-188
| Cito rumpes arcum semper si tensum habueris; |
| s-189
| At si laxaris, cum voles erit utilis. |
| s-190
| Sic lusus animo debent aliquando dari, Ad cogitandum melior ut redeat tibi. |
| s-191
| Stulte, inquit erras; |
| s-192
| Oves que segregatas ostendit procul. |
| s-193
| Tamen illa est potior quae te peperit. |
| s-194
| Unde illa scivit niger an albus nascerer? |
| s-195
| Age porro: |
| s-196
| parere si voluisset feminam, Quid profecisset, cum crearer masculus? |
| s-197
| Beneficium sane magnum natali dedit, Ut exspectarem lanium in horas singulas! |
| s-198
| Facit parentes bonitas, non necessitas. |
| s-199
| His demonstrare voluit auctor versibus Obsistere homines legibus, meritis capi. |
| s-200
| Humanitati qui se non accommodat, Plerumque poenas oppetit superbiae. |
| s-201
| Cicada acerbum noctuae convicium Faciebat, solitae victum in tenebris quaerere Cavo que ramo capere somnum interdiu. |
| s-202
| si non fastidis, veni; |