| s-201
| illic formosae veniant chorus heroinae, quas dedit Argivis Dardana praeda viris: |
| s-202
| quarum nulla tua fuerit mihi, Cynthia, forma gratior, et ( Tellus hoc ita iusta sinat ) quamvis te longae remorentur fata senectae, cara tamen lacrimis ossa futura meis. |
| s-203
| quae tu viva mea possis sentire favilla! |
| s-204
| quam vereor, ne te contempto, Cynthia, busto abstrahat a nostro pulvere iniquus Amor, cogat et invitam lacrimas siccare cadentis! |
| s-205
| flectitur assiduis certa puella minis. |
| s-206
| quare, dum licet, inter nos laetemur amantes: |
| s-207
| non satis est ullo tempore longus amor. |
| s-208
| crudelis Minyis dixerit Ascanius. |
| s-209
| quae miser ignotis error perpessus in oris Herculis indomito fleverat Ascanio. |
| s-210
| namque ferunt olim Pagasae navalibus Argon egressam longe Phasidos isse viam, et iam praeteritis labentem Athamantidos undis Mysorum scopulis applicuisse ratem. |
| s-211
| hic manus heroum, placidis ut constitit oris, mollia composita litora fronde tegit. |
| s-212
| at comes invicti iuvenis processerat ultra raram sepositi quaerere fontis aquam. |
| s-213
| ille sub extrema pendens secluditur ala et volucres ramo summovet insidias. |
| s-214
| iam Pandioniae cessit genus Orithyiae: |
| s-215
| ibat Hylas, ibat Hamadryasin. |
| s-216
| quae modo decerpens tenero pueriliter ungui proposito florem praetulit officio, et modo formosis incumbens nescius undis errorem blandis tardat imaginibus. |
| s-217
| tandem haurire parat demissis flumina palmis innixus dextro plena trahens umero. |
| s-218
| cuius ut accensae Dryades candore puellae miratae solitos destituere choros, prolapsum leviter facili traxere liquore. |
| s-219
| tum sonitum rapto corpore fecit Hylas. |
| s-220
| at illi nomen ab extremis montibus aura refert. |
| s-221
| his, o Galle, tuos monitus servabis amores, formosum Nymphis credere visus Hylan. |
| s-222
| pars ego sum vestrae proxima militiae. |
| s-223
| sic te servato ut possint gaudere parentes, et soror acta tuis sentiat e lacrimis: |
| s-224
| et quaecumque super dispersa invenerit ossa montibus Etruscis, haec sciat esse mea. |