| s-105
| Infestis taurus mox confodit cornibus Hostile corpus. |
| s-106
| Asinus, ut vidit ferum Impune laedi, calcibus frontem extudit. |
| s-107
| Fortis indigne tuli Mihi insultare: |
| s-108
| te, naturae dedecus, Quod ferre certe cogor bis videor mori. |
| s-109
| Parce, quaeso inquit mihi, Quae tibi molestis muribus purgo domum. |
| s-110
| Respondit ille: |
| s-111
| Faceres si causa mea, Gratum esset et dedissem veniam supplici. |
| s-112
| Atque ita locutus improbam leto dedit. |
| s-113
| Heus inquit linguam vis meam praecludere, Ne latrem pro re domini? |
| s-114
| Multum falleris. |
| s-115
| Namque ista subita me iubet benignitas Vigilare, facias ne mea culpa lucrum. |
| s-116
| In prato quondam rana conspexit bovem Et tacta invidia tantae magnitudinis Rugosam inflavit pellem: |
| s-117
| tum natos suos Interrogavit, an bove esset latior. |
| s-118
| Illi negarunt. |
| s-119
| Rursus intendit cutem Maiore nisu et simili quaesivit modo, Quis maior esset. |
| s-120
| Novissime indignata dum vult validius Inflare sese, rupto iacuit corpore. |
| s-121
| Consilia qui dant prava cautis hominibus, Et perdunt operam et deridentur turpiter. |
| s-122
| Quamlibet lambe otio; |
| s-123
| Noli vereri. |
| s-124
| Facerem mehercule, Nisi esse scirem carnis te cupidum meae. |
| s-125
| Nulli nocendum: |
| s-126
| Vulpes ad cenam dicitur ciconiam Prior invitasse et illi in patina liquidam Posuisse sorbitionem, quam nullo modo Gustare esuriens potuerit ciconia. |
| s-127
| Quae vulpem cum revocasset, intrito cibo Plenam lagonam posuit: |
| s-128
| huic rostrum inserens Satiatur ipsa et torquet convivam fame. |
| s-129
| Quae cum lagonae collum frustra lamberet, Peregrinam sic locutam volucrem accepimus: |
| s-130
| Sua quisque exempla debet aequo animo pati. |
| s-131
| Haec res avaris esse conveniens potest Et qui humiles nati dici locupletes student. |
| s-132
| quem stans vulturius super Fertur locutus: |
| s-133
| O canis, merito iaces, Qui concupisti subito regales opes, Trivio conceptus, educatus stercore. |
| s-134
| Quamvis sublimes debent humiles metuere, Vindicta docili quia patet sollertiae. |
| s-135
| Vulpinos catulos aquila quondam sustulit Nido que posuit pullis, escam ut carperent. |
| s-136
| Hanc persecuta mater orare incipit, Ne tantum miserae luctum importaret sibi. |
| s-137
| Vulpes ab ara rapuit ardentem facem Totam que flammis arborem circumdedit, Hosti dolorem damno miscens sanguinis. |
| s-138
| Aquila ut periclo mortis eriperet suos Incolumes natos supplex vulpi tradidit. |
| s-139
| Plerumque stulti risum dum captant levem, Gravi destringunt alios contumelia Et sibi nocivum concitant periculum. |
| s-140
| Salve inquit frater. |
| s-141
| Ille indignans repudiat Officium et quaerit, cur sic mentiri velit. |
| s-142
| Similem si negas Tibi me esse, certe simile est hoc rostro tuo. |
| s-143
| Facilis vindicta est mihi, Sed inquinari nolo ignavo sanguine. |
| s-144
| Humiles laborant ubi potentes dissident. |
| s-145
| Heu quanta nobis instat pernicies! |
| s-146
| ait. |
| s-147
| Expulsus regno nemoris qui profugerit, Paludis in secreta veniet latibula Et proculcatas obteret duro pede. |
| s-148
| Ita caput ad nostrum furor illorum pertinet. |
| s-149
| Qui se committit homini tutandum improbo, Auxilia dum requirit, exitium invenit. |
| s-150
| Quare sollicitum potius aevum ducitis, Quam regem me creatis icto foedere, Qui vos ab omni tutas praestem iniuria? |
| s-151
| Illae credentes tradunt sese miluo; |
| s-152
| Qui regnum adeptus coepit vesci singulas Et exercere imperium saevis unguibus. |
| s-153
| Merito plectimur. |
| s-154
| Exemplis continetur Aesopi genus; |
| s-155
| Equidem omni cura morem servabo senis; |
| s-156
| Sed si libuerit aliquid interponere, Dictorum sensus ut delectet varietas, Bonas in partes, lector, accipias velim, Ita si rependet illi brevitas gratiam. |