| s-301
| Líða þau misseri og er vorar býður Oddur honum heima að vera og kveðst svo betur þykja. |
| s-302
| Þykir mönnum mikils um vert hversu þessi maður gefst. |
| s-303
| Hann er og vinsæll sjálfur og stendur nú búið með miklum blóma og þykir engis manns ráð virðulegra vera en Odds. |
| s-304
| Einn hlut þykir mönnum að skorta, að eigi sé ráð hans með allri sæmd, að hann er maður goðorðslaus. |
| s-305
| Var það þá mikill siður að taka upp ný goðorð eða kaupa og nú gerði hann svo. |
| s-306
| Söfnuðust honum skjótt þingmenn. |
| s-307
| Voru allir til hans fúsir. |
| s-308
| Og er nú kyrrt um hríð. |
| s-309
| 3. Oddi hugnar vel við Óspak, lét hann mjög ráða fyrir búinu. |
| s-310
| Hann var bæði hraðvirkur og mikilvirkur og þarfur búinu. |
| s-311
| Líður af veturinn og hugnar Oddi nú betur við Óspak en fyrr því að nú hefst hann að fleira. |
| s-312
| Á haustum heimtir hann fé af fjalli og urðu góðar heimtur, missti engis sauðar. |
| s-313
| Líður nú af veturinn og vorar. |
| s-314
| Lýsir Oddur því að hann ætlar utan um sumarið og segir að Vali frændi hans skal taka þar við búi. |
| s-315
| Vali segir: ' Svo er háttað frændi að eg er ekki því vanur og vil eg heldur annast um fé okkar og kaupeyri.' |
| s-316
| Oddur snýr nú að Óspaki og biður hann taka við búi. |
| s-317
| Óspakur segir: ' Það er mér ofráð þó að nú flytjist fram er þú ert við.' |
| s-318
| Oddur leitar eftir en Óspakur fer undan og er þó óðfúsi til. |
| s-319
| Og þar kemur að hann biður Odd ráða ef hann heitir honum sinni ásjá og trausti. |
| s-320
| Oddur segir að hann skal svo fara með hans eign sem hann verður mestur maður af og vinsælastur, sagðist það reynt hafa að eigi mun annar maður betur kunna né vilja hans fé varðveita. |
| s-321
| Óspakur biður nú á hans valdi vera. |
| s-322
| Lúka nú svo talinu. |
| s-323
| Oddur býr nú skip sitt og lætur bera vöru til. |
| s-324
| Þetta fréttist og er margtalað um. |
| s-325
| Oddur þurfti eigi langan búnað. |
| s-326
| Vali fer með honum. |
| s-327
| Og þá er hann er albúinn leiða menn hann til skips. |
| s-328
| Óspakur leiddi hann í lengra lagi. |
| s-329
| Áttu þeir mart að tala. |
| s-330
| Og er skammt var til skips þá mælti Oddur: ' Nú er sá einn hlutur er óskilað er.' |
| s-331
| ' Hvað er það?' segir Óspakur. |
| s-332
| ' Ekki er séð fyrir goðorði mínu,' segir Oddur,' og vil eg að þú takir við.' |
| s-333
| ' Á þessu er engi gerning,' segir Óspakur,' er eg ekki til þess fær. |
| s-334
| Hefi eg þó meira á hendur tekist en líklegt sé að eg valdi eða vel leysi. |
| s-335
| Er þar engi maður jafnvel til fallinn sem faðir þinn. |
| s-336
| Er hann hinn mesti málamaður og forvitri.' |
| s-337
| Oddur kveðst eigi mundu honum í hendur fá' og vil eg að þú takir við.' |
| s-338
| Óspakur fer undan og vildi þó feginn. |
| s-339
| Oddur segir á reiði sína ef hann tekur eigi við og að skilnaði þeirra tekur Óspakur við goðorðinu. |
| s-340
| Fer Oddur nú utan og tekst vel hans ferð sem vandi hans var til. |
| s-341
| Óspakur fer heim og var margtalað um þetta mál. |
| s-342
| Þykir Oddur mikið vald hafa þessum manni í hendur fengið. |
| s-343
| Óspakur ríður til þings um sumarið með flokk manna og tekst honum það vel og liðmannlega, kann það allt vel af höndum að leysa er hann skylda lög til, ríður af þingi með sæmd. |
| s-344
| Hann heldur kappsamlega sína menn og láta hvergi sinn hlut og er ekki mjög á þá gengið. |
| s-345
| Hann er góður og greiður við alla sína nágranna. |
| s-346
| Hvergi þykir nú minni rausn né risna á búinu en áður. |
| s-347
| Eigi skortir umsýslu og fara ráðin vel fram. |
| s-348
| Líður nú af sumarið. |
| s-349
| Ríður hann til leiðar og helgar hana. |
| s-350
| Og er á leið haustið fer hann á fjall er menn ganga að geldfé og verða heimtur góðar. |
| s-351
| Er ríkt fylgt og missir engis sauðar, hvorki fyrir sína hönd né Odds. |
| s-352
| 4. Svo bar til um haustið að Óspakur kom norður í Víðidal, á Svölustaði. |
| s-353
| Þar bjó kona sú er Svala hét. |
| s-354
| Þar var honum veittur beinleiki. |
| s-355
| Hún var væn kona og ung. |
| s-356
| Hún talar tíl Óspaks og biður hann sjá um ráð sitt' hefi eg það frétt að þú ert búmaður mikill.' |
| s-357
| Hann tók því vel og tala þau mart. |
| s-358
| Féllst hvort öðru vel í geð og lítast þau vel til og blíðlega. |
| s-359
| Og þar kemur tali þeirra að hann spyr hver ráða eigi fyrir kosti hennar. |
| s-360
| ' Engi maður er mér skyldri,' segir hún,' sá er nokkurs er verður, en Þórarinn Langdælagoði hinn spaki.' |
| s-361
| Síðan ríður Óspakur til fundar við Þórarin og er þar tekið við honum vel að eins. |
| s-362
| Hann hefir nú uppi sitt erindi og biður Svölu. |
| s-363
| Þórarinn segir: ' Ekki kann eg að girnast til þíns mægis. |
| s-364
| Er margtalað um þínar meðferðir. |
| s-365
| Kann eg það sjá að ekki má í tveim höndum hafa við slíka menn, verður annaðhvort að taka upp bú hennar og láta hana fara hingað, ella munuð þið gera sem ykkur líkar. |
| s-366
| Nú mun eg mér engu af skipta og kalla eg ekki þetta mitt ráð.' |
| s-367
| Eftir þetta fer Óspakur á brott og kemur á Svölustaði og segir henni svo búið. |
| s-368
| Nú gera þau ráð sitt og fastnar hún sig sjálf og fer hún með honum á Mel en þau eiga bú á Svölustöðum og fá menn til fyrir að vera. |
| s-369
| Nú er Óspakur á Mel og hélt rausn í búinu. |
| s-370
| Hann þótti þó vera ódældarmaður mikill. |
| s-371
| Nú líður af veturinn og um sumarið kom Oddur út í Hrútafirði. |
| s-372
| Hafði honum enn orðið gott til fjár og mannheilla, kemur heim á Mel og lítur yfir eignir sínar, þykir vel varðveist hafa og gest vel að. |
| s-373
| Líður nú á sumarið. |
| s-374
| Það er eitt sinn að Oddur vekur til við Óspak að vel muni fallið að hann tæki við goðorði sínu. |
| s-375
| Óspakur segir: ' Já,' segir hann,' þar er sá hlutur er eg var ófúsastur til með að fara og síst til fær. |
| s-376
| Er eg þess og albúinn en það ætla eg mönnum þó tíðast að það sé gert annaðhvort á leiðum eða þingum.' |
| s-377
| Oddur segir: ' Það má vel vera.' |
| s-378
| Líður nú sumarið að leiðinni fram. |
| s-379
| Og leiðarmorguninn er Oddur vaknar litast hann um og sér fátt manna í skálanum. |
| s-380
| Hefur hann sofið fast og lengi, spratt upp og veit að menn eru gersamlega úr skálanum. |
| s-381
| Honum þótti þetta undarlegt og talar þó fátt. |
| s-382
| Hann býst um og nokkurir menn með honum, þótti þetta undarlegt og ríða nú til leiðarinnar. |
| s-383
| Og er þeir komu þar þá var þar mart manna fyrir og voru þá mjög brott búnir og var helguð leiðin. |
| s-384
| Oddi bregður nú í brún, þykir undarleg þessi tiltekja. |
| s-385
| Fara menn heim og líða þaðan nokkurir dagar. |
| s-386
| Það var enn einn dag er Oddur sat undir borði og Óspakur gegnt honum og er minnst varir hleypur Oddur undan borðinu og að Óspaki og hefir reidda exi í hendi sér, biður hann nú laust láta goðorðið. |
| s-387
| Óspakur segir: ' Eigi muntu þurfa með svo miklu kappi að sækja. |
| s-388
| þegar hefir þú goðorð er þú vilt og vissi eg eigi er þér væri alvara við að taka.' |
| s-389
| Rétti hann þá fram höndina og fékk Oddi goðorðið. |
| s-390
| Var nú kyrrt um hríð og héðan gerist fátt með þeim Oddi og Óspaki. |
| s-391
| Er Óspakur heldur ýgur viðskiptis. |
| s-392
| Grunar menn um að Óspakur mundi hafa ætlað sér að hafa goðorðið en eigi Oddi ef eigi hefði verið kúgað af honum að hann mætti eigi undan komast. |
| s-393
| Nú verður ekki af búsumsýslunni. |
| s-394
| Oddur kveður hann að engu. |
| s-395
| Mæltust þeir og ekki við. |
| s-396
| Það var einn dag að Óspakur býr ferð sína. |
| s-397
| Oddur lætur sem hann viti það eigi. |
| s-398
| Skiljast þeir svo að hvorgi kveður annan. |
| s-399
| Óspakur fer nú á Svölustaði til bús síns. |
| s-400
| Oddur lætur nú sem ekki sé að orðið og er nú kyrrt um hríð. |