| s-201
| Egill tók vel á því. |
| s-202
| og fýsti Þorstein að þeir léti hann þangað fara. |
| s-203
| Egill setti Þorgeir blund niður að Ána brekku. |
| s-204
| En Steinar færði bústað sinn út yfir Lang á. |
| s-205
| og settist niður að Leiru læk. |
| s-206
| En Egill reið heim suður á Nes eftir þingið með flokk sinn. |
| s-207
| og skildust þeir feðgar með kærleik. |
| s-208
| Maður sá var með Þorsteini er kallaður var Íri hverjum manni fót hvatari og manna skyggnastur. |
| s-209
| hann var útlendur og leysingi Þorsteins. |
| s-210
| en þó hafði hann fjár gæslur. og mest það að safna geld fé upp á vorum. En ofan á haust til rétta. |
| s-211
| En þá um vorið eftir fardaga. lét Þorsteinn safna geld fé því er eftir hafði orðið um vorið. |
| s-212
| og ætlaði síðan að láta reka það til fjalls upp. |
| s-213
| Íri var í fjár réttnum. |
| s-214
| en Þorsteinn og húskarlar hans með honum reið upp til fjalls. |
| s-215
| og voru þeir átta saman. |
| s-216
| Þorsteinn lét gerða garð um þvera Grísar tungu milli Langa vatns og Gljúfur ár. |
| s-217
| lét Þorsteinn þar að vera marga menn um vorið því að það er löng leið að gerða. |
| s-218
| Ætlaði Þorsteinn að hafa þar lambhaga því að Þorsteinn hafði örgrynni sauðfjár. |
| s-219
| En er Þorsteinn hafði litið yfir verk húskarla sinna. þá reið hann heim. |
| s-220
| En er hann kom gegnt þingstöð þá kom þar Íri hlaupandi móti honum. |
| s-221
| og sagði að hann vill mæla ein mæli við Þorstein. |
| s-222
| Þorsteinn bað förunauta sína ríða fyrir fram meðan þeir töluðu. |
| s-223
| Íri sagði Þorsteini að hann hefði um daginn farið upp á Einkunnir og séð til sauða. |
| s-224
| Ég sá sagði hann í skóginum fyr ofan vetur götu að skinu við tólf spjót. |
| s-225
| og eigi var mér grunlaust nema skildir nokkrir myndu vera þar. |
| s-226
| Þorsteinn svaraði hátt svo að förunautar hans heyrðu. hvað myndi honum nú svo annt að hitta mig. að ég megi eigi ríða heim leiðar minnar. |
| s-227
| 1. Ófeigur hét maður er bjó vestur í Miðfirði á þeim bæ er að Reykjum heitir. |
| s-228
| Hann var Skíðason en móðir hans hét Gunnlaug. |
| s-229
| Móðir hennar var Járngerður, dóttir Ófeigs Járngerðarsonar norðan úr Skörðum. |
| s-230
| Hann var kvæntur maður og hét Þorgerður kona hans og var Valadóttir, ættstór kona og hinn mesti kvenskörungur. |
| s-231
| Ófeigur var spekingur mikill og hinn mesti ráðagerðamaður. |
| s-232
| Hann var í öllu mikilmenni en ekki var honum fjárhagurinn hægur, átti lendur miklar en minna lausafé. |
| s-233
| Hann sparði við engan mann mat en þó var mjög á föngum það er til búsins þurfti að hafa. |
| s-234
| Hann var þingmaður Styrmis frá Ásgeirsá er þá þótti mestur höfðingi vestur þar. |
| s-235
| Ófeigur átti son við konu sinni er Oddur hét. |
| s-236
| Hann var vænn maður og brátt vel menntur. |
| s-237
| Ekki hafði hann mikla ást af föður sínum. |
| s-238
| Engi var hann verklundarmaður. |
| s-239
| Vali hét maður er þar óx upp heima hjá Ófeigi. |
| s-240
| Hann var vænn maður og vinsæll. |
| s-241
| Oddur óx upp heima með föður sínum þar til er hann var tólf vetra gamall. |
| s-242
| Ófeigur var fálátur löngum við Odd og unni honum lítið. |
| s-243
| Sá orðrómur lagðis á að engi maður þar í sveitum væri betur menntur en Oddur. |
| s-244
| Einn tíma kemur Oddur að máli við föður sinn og beiðir hann fjárframlaga' og vil eg fara á brott héðan. |
| s-245
| Er á þá leið,' sagði hann,' að þú leggur til mín litla sæmd. |
| s-246
| Er eg og ekki nytsamlegur yðru ráði.' |
| s-247
| Ófeigur segir: ' Ekki mun eg minnka tillög við þig úr því sem þú hefir til unnið. |
| s-248
| Mun eg og því næst gera og muntu þá vita hvert fullting þér er að því.' |
| s-249
| Oddur sagði að lítt mátti hann við það styðjast mega og skilja við það talið. |
| s-250
| Annan dag eftir tekur Oddur vað af þili og öll veiðarfæri og tólf álnar vaðmáls. |
| s-251
| Hann gengur nú í brott og kveður engan mann. |
| s-252
| Hann fer út á Vatnsnes og réðst þar í sveit með vermönnum, þiggur að þeim hagræði þau sem hann þarf nauðsynlegast að láni og leigu. |
| s-253
| Og er þeir vissu ætt hans góða en var vinsæll sjálfur þá hætta þeir til þess að eiga að honum. |
| s-254
| Kaupir hann nú allt í skuld og er með þeim þau misseri í fiskiveri og er svo sagt að þeirra hlutur væri í besta lagi er Oddur var í sveit með. |
| s-255
| Þar var hann þrjá vetur og þrjú sumur og var þá svo komið að hann hafði þá aftur goldið hverjum það er átti en þó hafði hann aflað sér góðs kaupeyris. |
| s-256
| Aldrei vitjaði hann föður síns og svo láta hvorir sem engu áttu við aðra að skylda. |
| s-257
| Oddur var vinsæll við sína félaga. |
| s-258
| Þar kemur að hann ræðst í flutningar norður til Stranda með farma og kaupir sér í ferju, aflar þá svo fjár. |
| s-259
| Nú græðir hann brátt fé þar til er hann á einn ferjuna og heldur nú svo milli Miðfjarðar og Stranda nokkur sumur. |
| s-260
| Tekur hann nú að hafa vel fé. |
| s-261
| Þar kemur enn að honum leiddist sjá athöfn. |
| s-262
| Nú kaupir hann í skipi og fer utan og er nú í kaupferðum um hríð og tekst enn vel til þessa og liðmannlega. |
| s-263
| Verður honum nú gott bæði til fjár og mannheilla. |
| s-264
| Þessa iðn hefir hann nú fyrir stafni þar til er hann á einn knörr og mestan hlut áhafnar, er nú í kaupferðum og gerist stórauðigur maður og ágætur. |
| s-265
| Hann var oft með höfðingjum og tignum mönnum utanlands og virðist þar vel sem hann var. |
| s-266
| Nú gerir hann svo auðgan að hann á tvo knörru í kaupferðum. |
| s-267
| Og svo er sagt að engi maður væri þann tíma í kaupferðum sá er jafnauðigur væri sem Oddur. |
| s-268
| Hann var og farsælli en aðrir menn. |
| s-269
| Aldrei kom hann norðar skipi sínu en á Eyjafjörð og eigi vestar en í Hrútafjörð. |
| s-270
| 2. Þess er getið eitthvert sumar að Oddur kemur skipi sínu á Hrútafjörð við Borðeyri og ætlar að vera hér um veturinn. |
| s-271
| Þá var hann beðinn af vinum sínum að staðfestast hér og eftir bæn þeirra gerir hann svo, kaupir land í Miðfirði það er á Mel heitir. |
| s-272
| Hann eflir þar mikinn búnað og gerist rausnarmaður í búinu og er svo sagt að eigi þótti um það minna vert en um ferðir hans áður og nú var engi maður jafnágætur sem Oddur var fyrir norðan land. |
| s-273
| Hann var betri af fé en flestir menn aðrir, góður úrlausna við þá er hans þurftu og í nánd honum voru en föður sínum gerði hann aldrei hagræði. |
| s-274
| Skip sitt setti hann upp í Hrútafirði. |
| s-275
| Það er sagt að engi maður væri jafnauðigur hér á Íslandi sem Oddur heldur segja menn hitt að hann hafi eigi átt minna fé en þrír þeir er auðgastir voru. |
| s-276
| Í öllu lagi var hans fé mikið, gull og silfur, jarðir og ganganda fé. |
| s-277
| Vali frændi hans var með honum hvort sem hann var hér á landi eða utanlands. |
| s-278
| Oddur situr nú í búi sínu með slíka sæmd sem nú er frá sagt. |
| s-279
| Maður er nefndur Glúmur. |
| s-280
| Hann bjó á Skriðinsenni. |
| s-281
| Það er milli Bitru og Kollafjarðar. |
| s-282
| Hann áttir þá konu er Þórdís hét. |
| s-283
| Hún var dóttir Ásmundar hærulangs, föður Grettis Ásmundarsonar. |
| s-284
| Óspakur hét son þeirra. |
| s-285
| Hann var mikill maður vexti og sterkur, ódæll og uppivöðslumikill, var brátt í flutningum milli Stranda og norðursveita, gervilegur maður og gerist rammur að afli. |
| s-286
| Eitt sumar kom hann í Miðfjörð og seldi fang sitt. |
| s-287
| Og einn dag fékk hann sér hest og reið upp á Mel og hittir Odd. |
| s-288
| Þeir kvöddust og spurðust almæltra tíðinda. |
| s-289
| Óspakur mælti: ' Á þá leið er Oddur,' segir hann,' að góð frétt fer um yðvart ráð. |
| s-290
| Ertu mjög lofaður af mönnum og allir þykjast þeir vel komnir er með þér eru. |
| s-291
| Nú vænti eg að mér muni svo gefast. |
| s-292
| Vildi eg hingað ráðast til þín.' |
| s-293
| Oddur segir: ' Ekki ertu mjög lofaður af mönnum og eigi ertu vinsæll. |
| s-294
| Þykir þú hafa brögð undir brúnum svo sem þú ert ættborinn til.' |
| s-295
| Óspakur segir: ' Haf við raun þína en eigi sögn annarra því að fátt er betur látið en efni eru til. |
| s-296
| Beiði eg þig ekki gjafar að. |
| s-297
| Vildi eg hafa hús þín en fæða mig sjálfur og sjá þá hversu þér gest að.' |
| s-298
| Oddur segir: ' Miklir eruð þér frændur og torsóttir ef yður býður við að horfa en við það er þú skorar á mig til viðtöku þá megum við á það hætta veturlangt.' |
| s-299
| Óspakur tekur það með þökkum, fer um haustið á Mel með feng sinn og gerist brátt hollur Oddi, sýslar vel um búið og vinnur sem tveir aðrir. |
| s-300
| Oddi líkar vel við hann. |