| s-102
| Երբ պատմութիւնս լրումի կը հասցնեմ, շիշն արդէն կէս է: |
| s-103
| Մեծ մամային այտերը կարմիր են եւ աչքերուն խորը չարաճճի կրակներ կան: |
| s-104
| – Տղայ մը կար, մեզի դրացի՝ ոսկի մազերով, կապոյտ աչքերով… |
| s-105
| Ագսէլ էր անունը. իրեն սիրահարած էի երբ 12-13 տարու էի, – կ՚ըսէ մէկէն: |
| s-106
| – Օօհ, պատմէ, – կ՚ըսեմ խանդավառ: |
| s-107
| – Պատմելիք ոչինչ կայ: |
| s-108
| Անուշիկ տղայ մըն էր, իրարու հետ դպրոցական օթոպիւսով ամէն առտու կ՚երթայինք դպրոց: |
| s-109
| Բայց տարբեր դասարաններ էինք: |
| s-110
| Ամէն օր կը սպասէի, թէ պիտի մօտենայ ու խօսէ ինծի, բայց չմօտեցաւ: |
| s-111
| – Յետո՞յ : |
| s-112
| – Այսչափ: |
| s-113
| – Եւ անկէ ետք չե՞ս տեսած զինք: |
| s-114
| – Երէկ խանութը տեսայ: |
| s-115
| – Հրամմէ՞ : |
| s-116
| Կը մօտենայ պատուհանին: |
| s-117
| – Այն կարմիր դուռով տունը կը տեսնե՞ս : |
| s-118
| Իր տունն է: |
| s-119
| Տիկինը անցեալ գարնան մեռաւ, տղաքը Պրիւքսէլ գացին. հիմա մինակ է: |
| s-120
| – Ինք գիտցա՞ւ , որ կը սիրէիր զինք: |
| s-121
| – Ապո՞ւշ ես: |
| s-122
| Հարկաւ որ ոչ: |
| s-123
| Մեծ մամային կոպերը կը ծանրանան: |
| s-124
| Ննջելու կը սկսի աթոռին վրայ: |
| s-125
| Կամացուկ դուրս կ՚ելլեմ տունէն: |
| s-126
| Ձիւնի մէջէն կը քալեմ դէպի կարմիր դուռով տունը: |
| s-127
| Դուռը բացողը ոսկի մազերով եւ կապոյտ աչքերով անուշիկ տղայ մը չէ, այլ սիկառէթէ դեղնած պէխով, ճաղատ գլուխով եւ անգոյն աչքերով գէր ծերուկ մը: |
| s-128
| – Բարեւ, – կ՚ըսեմ, – մեծ մամաս ըսաւ որ մեզի գաք ընթրելու: |
| s-129
| – Մեծ մամադ ո՞վ է, կ՚ըսէ կոտրած անգլերէնով: |
| s-130
| – Մարիան. իրարու հետ դպրոց գացեր էք: |
| s-131
| – Իրա՞ւ : |
| s-132
| Չեմ յիշեր: |
| s-133
| – Մարիա՞ն չէք յիշեր: |
| s-134
| – Մարիան կը ճանչնամ, դասընկեր ըլլալնիս է որ չեմ յիշեր: |
| s-135
| – Չէ, տարբեր դասարաններ եղած էք: |
| s-136
| Դպրոցական օթոպիւսով իրարու հետ դպրոց կ՚երթայիք… |
| s-137
| – Հմմմ, վստա՞հ ես… |
| s-138
| Չեմ յիշեր… |
| s-139
| – Պիտի գա՞ք , Պր. Ագսէլ: |
| s-140
| – Թերեւս այո… այո… պիտի գամ… |
| s-141
| Դժուարութեամբ մեծ մաման կ՚արթնցնեմ: |
| s-142
| – Պր. Ագսէլը մեզի պիտի գայ ընթրելու: |
| s-143
| – Ո՞վ … |
| s-144
| Ինչո՞ւ պիտի գայ… |
| s-145
| – Ես հրաւիրեցի: |
| s-146
| – Ապո՛ւշ տղայ, ինչո՞ւ անանկ բան ըրիր, խայտառակ պիտի ըլլանք, – կ՚ըսէ եւ կը վազէ դէպի իր սենեակը: |
| s-147
| Միջոց մը վերջ դուրս կ՚ելլէ՝ տօնական զգեստներ հագուած եւ քիչիկ մըն ալ կարծես շպարուած: |
| s-148
| Աճապարանօք կը սկսի տունի մաքրութեան կարգադրութիւններ ընել եւ ընթրիքի պատրաստութիւն տեսնել: |
| s-149
| Գինիէն կարմրած այտերը ալ աւելի կը կարմրին: |
| s-150
| Երեկոյեան դուռը կը զարնուի, եւ ներս կը մտնէ Պր. Ագսէլ՝ ձեռքը շօքօլայի պզտիկ տուփ մը: |
| s-151
| Յայտնի է որ մասնաւոր ճիգ ըրած է տօնական հագուիլ. հնաոճ գորշ բաճկոն մը եւ բծաւոր լայն կարմիր փողկապ մը, որոնք ակնյայտօրէն արդուկուելու կարիք ունին: |
| s-152
| – Օ՜հ , Պր. Ագսէլ, ի՜նչ անակնկալ մեզի համար, – սեթեւեթ կ՚ըսէ մեծ մաման, ժպտելու ատեն ջանալով ձեռքով ծածկել բերնին այն մասը, ուր ակռայ մը կը պակսի: |
| s-153
| – Ինծի համար ալ անակնկալ եղաւ, Տիկ. Մարիա, այսչափ տարուան դրացիներ ենք, բայց առաջին անգամն է որ… |
| s-154
| – Հրամմեցէք, Պր. Ագսէլ, հրամմեցէք: |
| s-155
| – Շիտակը, շատ զարմացայ, երբ այսպէս անսպասելի հրաւէր մը ստացայ… թէեւ երեկոյեան մասնաւոր ընելիք չունէի… գիտէք, այս տարիքէն վերջ… շատ ազնիւ էք…, – կ՚ըսէ ջանալով առաւել պարզ արտասանել անգլերէն բառերը: |
| s-156
| Մեծ մաման պզտիկ աղջկան մը պէս կարմրելով Պր. Ագսէլի պնակին մէջ ընտիր պատառներ կը դնէ, երկվայրկեանը անգամ մը անիմաստ խնդուք մը արձակելով: |
| s-157
| – Ձեր մանչն ըսաւ իրարու հետ դպրոց գացած ենք... |
| s-158
| – Մանչս չէ, թոռս է… |
| s-159
| – Իրա՞ւ , այնքան երիտասարդ կ՚երեւիք որ… |
| s-160
| Մեծ մաման շիկնելով կը ժպտի, իսկ ես կ՚ըսեմ. |
| s-161
| – Պր. Ագսէլ, այն ատեն մեծ մաման ձեզի սիրահարած է եղեր, միշտ սպասած է թէ օր մը չէ օր մը պիտի մօտենաք եւ խօսիք իրեն, բայց դուք չէք մօտեցած… |
| s-162
| – Օ՜ , ուշադրութիւն մի՚նէք Պր. Ագսէլ, ապուշ բաներ կը խօսի կոր, – կ՚ըսէ եւ սեղանի տակէն ոտքիս վրայ կը կոխէ: |
| s-163
| – Համով է շատ, – կ՚ըսէ Պր. Ագսէլ պնակին պարունակութիւնը պատառ առ պատառ դէպի իր մեծ բերանը տանելով: |
| s-164
| – Շնորհակալ եմ, շատ բարի էք, աւա՜ղ որ քիչ ժամանակ ունէի պատշաճ ընթրիք մը պատրաստելու համար... |
| s-165
| – Օ՜ , կ՚աղաչեմ, ասանկ համով բաներ տիկնոջս մահուընէ ի վեր չէի կերած… |
| s-166
| Անյարմար լռութիւն մը կը պարուրէ սենեակը: |
| s-167
| Յետոյ մեծ մաման անուշը կը բերէ: |
| s-168
| Յանկարծ Պր. Ագսէլ ձայնը կը ցածցնէ եւ ինծի անծանօթ լեզուով մը, հաւանաբար ֆլամաներէն, բաներ մը կ՚ըսէ մեծ մամային: |
| s-169
| Մեծ մաման ալ կը պատասխանէ նոյն լեզուով: |
| s-170
| Քիչ առ քիչ ձայներնին կը բարձրանայ եւ արդէն պոռալ կը սկսին իրարու վրայ, երբ մեծ սենեակէն զօրաւոր աղմուկ մը կը լսուի: |
| s-171
| Կը վազենք դէպի աղմուկը. քոյրս կաղանդի ծառը տապալած է: |
| s-172
| Մեծ մաման կը ջանայ քոյրիկս հանդարտեցնել, մինչ ես եւ Պր. Ագսէլ ծառը կեցնել կը ջանանք: |
| s-173
| Վերջապէս քոյրիկս կը հանդարտի, իսկ մենք կաղանդի ծառը նորէն իր տեղը կը բերենք: |
| s-174
| – Շնորհակալ եմ, – անսովոր ջերմ ձայնով կ՚ըսէ մեծ մաման եւ կը ժպտի: |
| s-175
| Պր. Ագսէլն ալ ջերմօրէն կը ժպտի, իսկ մեծ մաման սուրճ կ՚առաջարկէ: |
| s-176
| Մեր հիւրը սուրճին գինի կը նախընտրէ. քիչ վերջ նաեւ մեծ մամաս անոր ընկերակից կ՚ըլլայ: |
| s-177
| Պր. Ագսէլ կը գրկէ մեծ մօրս ուսերը եւ կը սկսի անհաճոյ ձայնով տխուր երգ մը երգել: |
| s-178
| Եօթանասուննոց Մարիան գինիէ եւ զգացումներէ մշուշուած նայուածքով երանօրէն կը ժպտի: |
| s-179
| Քոյրս կը ջանայ տունի կատուին աչքերը փորել: |
| s-180
| Ես կը խորհիմ սինէմայի այն տոմսակին որ պիտի պահէի իբրեւ յիշատակ: |
| s-181
| Արդէն երեկոյ է, երբ Պր. Ագսէլ կը հեռանայ դողդոջ համբոյր մը դրոշմելով իր վաղեմի ընկերուհիին շուրթերուն: |
| s-182
| Շաբաթ մը վերջ պիտի վերադառնայինք Պոլիս: |
| s-183
| – Գալ տարի նորէն պիտի գամ, – կ՚ըսեմ: |
| s-184
| – Շնորհակալ եմ այդ սուտիդ համար, – կ՚ըսէ մեծ մաման: |
| s-185
| – Սուտ չէ, պիտի գամ: |
| s-186
| – Կը հաւատամ որ պիտի ուզես գալ… |
| s-187
| Վերջին անգամն էր որ կը տեսնէինք զիրար: |
| s-188
| Հիմա, այսքան տարի վերջ, սինէմայի տոմսակը չունիմ իբրեւ յիշատակ, բայց այդ տարիէն ինծի մնացին յիշողութիւններ հեռաւոր տան մը մասին, ուր Պր. Ագսէլ տխուր կ՚երգէր մեծ մամայիս երանութենէն մշուշուած նայուածքի ներքոյ: |