| s-101
| ἣ δ̓ ἄρα πῦρ ἀνέκαἰ· |
| s-102
| ἣ δ̓ ἔσσυτο πόσσ̓ ἁπαλοῖσι μητέῤ ἀναστήσουσα θυώδεος ἐκ θαλάμοιο. |
| s-103
| ἀγρόμεναι δέ μιν ἀμφὶς ἐλούεον ἀσπαίροντα ἀμφαγαπαζόμεναι· |
| s-104
| τοῦ δ̓ οὐ μειλίσσετο θυμός· |
| s-105
| χειρότεραι γὰρ δή μιν ἔχον τροφοὶ ἠδὲ τιθῆναι. |
| s-106
| αἳ μὲν παννύχιαι κυδρὴν θεὸν ἱλάσκοντο δείματι παλλόμεναι, ἅμα δ̓ ἠοῖ φαινομένηφιν εὐρυβίῃ Κελεῷ νημερτέα μυθήσαντο, ὡς ἐπέτελλε θεά, καλλιστέφανος Δημήτηρ. |
| s-107
| αὐτὰρ ὅ γ̓ εἰς ἀγορὴν καλέσας πολυπείρονα λαὸν ἤνωγ̓ ἠυκόμῳ Δημήτερι πίονα νηὸν ποιῆσαι καὶ βωμὸν ἐπὶ προὔχοντι κολωνῷ. |
| s-108
| ὃ δ̓ ἀέξετο δαίμονι ἶσος. |
| s-109
| αὐτὰρ ἐπεὶ τέλεσαν καὶ ἐρώησαν καμάτοιο, βάν ῥ̓ ἴμεν οἴκαδ̓ ἕκαστος· |
| s-110
| αἰνότατον δ̓ ἐνιαυτὸν ἐπὶ χθόνα πουλυβότειραν ποίησ̓ ἀνθρώποις καὶ κύντατον· |
| s-111
| πολλὰ δὲ καμπύλ̓ ἄροτρα μάτην βόες εἷλκον ἀρούραις· |
| s-112
| πολλὸν δὲ κρῖ λευκὸν ἐτώσιον ἔμπεσε γαίῃ· |
| s-113
| Ἶριν δὲ πρῶτον χρυσόπτερον ὦρσε καλέσσαι Δήμητῤ ἠύκομον, πολυήρατον εἶδος ἔχουσαν. |
| s-114
| ὣς ἔφαθ̓· |
| s-115
| Δήμητερ, καλέει σε πατὴρ Ζεὺς ἄφθιτα εἰδὼς ἐλθέμεναι μετὰ φῦλα θεῶν αἰειγενετάων. |
| s-116
| ὣς φάτο λισσομένη· |
| s-117
| τῇ δ̓ οὐκ ἐπεπείθετο θυμός. |
| s-118
| ἀλλ̓ οὔτις πεῖσαι δύνατο φρένας οὐδὲ νόημα θυμῷ χωομένης· |
| s-119
| στερεῶς δ̓ ἠναίνετο μύθους. |
| s-120
| οὐ μὲν γάρ ποτ̓ ἔφασκε θυώδεος Οὐλύμποιο πρίν γ̓ ἐπιβήσεσθαι, οὐ πρὶν γῆς καρπὸν ἀνήσειν, πρὶν ἴδοι ὀφθαλμοῖσιν ἑὴν εὐώπιδα κούρην. |
| s-121
| αὐτὰρ ἐπεὶ τό γ̓ ἄκουσε βαρύκτυπος εὐρύοπα Ζεύς, εἰς Ἔρεβος πέμψε χρυσόρραπιν Ἀργειφόντην, ὄφῤ Ἀίδην μαλακοῖσι παραιφάμενος ἐπέεσσιν ἁγνὴν Περσεφόνειαν ὑπὸ ζόφου ἠερόεντος ἐς φάος ἐξαγάγοι μετὰ δαίμονας, ὄφρα ἑ μήτηρ ὀφθαλμοῖσιν ἰδοῦσα μεταλήξειε χόλοιο. |
| s-122
| ἀγχοῦ δ̓ ἱστάμενος προσέφη κρατὺς Ἀργειφόντης· |
| s-123
| Ἅιδη κυανοχαῖτα, καταφθιμένοισιν ἀνάσσων, Ζεύς με πατὴρ ἤνωγεν ἀγαυὴν Περσεφόνειαν ἐξαγαγεῖν Ἐρέβευσφι μετὰ σφέας, ὄφρα ἑ μήτηρ ὀφθαλμοῖσιν ἰδοῦσα χόλου καὶ μήνιος αἰνῆς ἀθανάτοις λήξειεν· |
| s-124
| ἐπεὶ μέγα μήδεται ἔργον, φθῖσαι φῦλ̓ ἀμενηνὰ χαμαιγενέων ἀνθρώπων, σπέρμ̓ ὑπὸ γῆς κρύπτουσα, καταφθινύθουσα δὲ τιμὰς ἀθανάτων· |
| s-125
| ὣς φάτο· |
| s-126
| ἐσσυμένως δ̓ ἐκέλευσε δαΐφρονι Περσεφονείῃ· |
| s-127
| ἔρχεο, Περσεφόνη, παρὰ μητέρα κυανόπεπλον ἤπιον ἐν στήθεσσι μένος καὶ θυμὸν ἔχουσα, μηδέ τι δυσθύμαινε λίην περιώσιον ἄλλων· |
| s-128
| τῶν δ̓ ἀδικησάντων τίσις ἔσσεται ἤματα πάντα, οἵ κεν μὴ θυσίῃσι τεὸν μένος ἱλάσκωνται εὐαγέως ἔρδοντες, ἐναίσιμα δῶρα τελοῦντες. |
| s-129
| ὣς φάτο· |
| s-130
| αὐτὰρ ὅ γ̓ αὐτὸς ῥοιῆς κόκκον ἔδωκε φαγεῖν μελιηδέα λάθρῃ, ἀμφὶ ἓ νωμήσας, ἵνα μὴ μένοι ἤματα πάντα αὖθι παῤ αἰδοίῃ Δημήτερι κυανοπέπλῳ. |
| s-131
| ἵππους δὲ προπάροιθεν ὑπὸ χρυσέοισιν ὄχεσφιν ἔντυεν ἀθανάτους Πολυσημάντωρ Ἀιδωνευς. |
| s-132
| τὼ δ̓ οὐκ ἀέκοντε πετέσθην. |
| s-133
| ῥίμφα δὲ μακρὰ κέλευθα διήνυσαν· |
| s-134
| οὐδὲ θάλασσα οὔθ̓ ὕδωρ ποταμῶν οὔτ̓ ἄγκεα ποιήεντα ἵππων ἀθανάτων οὔτ̓ ἄκριες ἔσχεθον ὁρμήν, ἀλλ̓ ὑπὲρ αὐτάων βαθὺν ἠέρα τέμνον ἰόντες. |
| s-135
| στῆσε δ̓ ἄγων, ὅθι μίμνεν ἐυστέφανος Δημήτηρ, νηοῖο προπάροιθε θυώδεος· |
| s-136
| ἣ δὲ ἰδοῦσα ἤιξ̓, ἠύτε μαινὰς ὄρος κάτα δάσκιον ὕλῃ. |
| s-137
| τὴν δ̓ αὖ Περσεφόνη περικαλλὴς ἀντίον ηὔδα· |
| s-138
| τοιγὰρ ἐγώ τοι, μῆτερ, ἐρέω νημερτέα πάντα· |
| s-139
| εὖτέ μοι Ἑρμῆς ἦλθ̓ ἐριούνιος ἄγγελος ὠκὺς πὰρ πατέρος Κρονιδαο καὶ ἄλλων Οὐρανιώνων, ἐλθεῖν ἐξ Ἐρέβευς, ἵνα ὀφθαλμοῖσιν ἰδοῦσα λήξαις ἀθανάτοισι χόλου καὶ μήνιος αἰνῆς, αὐτίκ̓ ἐγὼν ἀνόρουσ̓ ὑπὸ χάρματος· |
| s-140
| γαῖα δ̓ ἔνερθε χώρησεν· |
| s-141
| τῇ δ̓ ἔκθοῤ ἄναξ κρατερὸς Πολυδέγμων· |
| s-142
| βῆ δὲ φέρων ὑπὸ γαῖαν ἐν ἅρμασι χρυσείοισι πόλλ̓ ἀεκαζομένην· |
| s-143
| ἐβόησα δ̓ ἄῤ ὄρθια φωνῇ. |
| s-144
| ταῦτά τοι ἀχνυμένη περ ἀληθέα πάντ̓ ἀγορεύω. |
| s-145
| ὣς τότε μὲν πρόπαν ἦμαρ ὁμόφρονα θυμὸν ἔχουσαι πολλὰ μάλ̓ ἀλλήλων κραδίην καὶ θυμὸν ἴαινον ἀμφαγαπαζόμεναι· |
| s-146
| ἀχέων δ̓ ἀπεπαύετο θυμός. |
| s-147
| τῇσιν δ̓ ἐγγύθεν ἦλθ̓ Ἑκάτη λιπαροκρήδεμνος· |
| s-148
| πολλὰ δ̓ ἄῤ ἀμφαγάπησε κόρην Δημήτερος ἁγνήν· |
| s-149
| ἐκ τοῦ οἱ πρόπολος καὶ ὀπάων ἔπλετ̓ ἄνασσα. |
| s-150
| ὣς ἔφατ̓· |
| s-151
| οὐδ̓ ἀπίθησε θεὰ Διὸς ἀγγελιάων. |
| s-152
| ἔκευθε δ̓ ἄρα κρῖ λευκὸν μήδεσι Δήμητρος καλλισφύρου· |
| s-153
| αὐτὰρ ἔπειτα μέλλεν ἄφαρ ταναοῖσι κομήσειν ἀσταχύεσσιν ἦρος ἀεξομένοιο, πέδῳ δ̓ ἄρα πίονες ὄγμοι βρισέμεν ἀσταχύων, τὰ δ̓ ἐν ἐλλεδανοῖσι δεδέσθαι. |
| s-154
| ἔνθ̓ ἐπέβη πρώτιστον ἀπ̓ αἰθέρος ἀτρυγέτοιο· |
| s-155
| τὴν δ̓ ὧδε προσέειπε Ῥέη λιπαροκρήδεμνος· |
| s-156
| ἑῷ δ̓ ἐπένευσε κάρητι. |
| s-157
| ὣς ἔφατ̓. |
| s-158
| οὐ δ̓ ἀπίθησεν ἐυστέφανος Δημήτηρ· |
| s-159
| αἶψα δὲ καρπὸν ἀνῆκεν ἀρουράων ἐριβώλων· |
| s-160
| πᾶσα δὲ φύλλοισίν τε καὶ ἄνθεσιν εὐρεῖα χθὼν ἔβρισ̓· |
| s-161
| μέγα γάρ τι θεῶν σέβας ἰσχάνει αὐδήν. |
| s-162
| ὃς δ̓ ἀτελὴς ἱερῶν ὅς τ̓ ἄμμορος, οὔποθ̓ ὁμοίων αἶσαν ἔχει φθίμενός περ ὑπὸ ζόφῳ ἠερόεντι. |
| s-163
| ἔνθα δὲ ναιετάουσι παραὶ Διὶ τερπικεραύνῳ σεμναί τ̓ αἰδοῖαι τε· |
| s-164
| αἶψα δέ οἱ πέμπουσιν ἐφέστιον ἐς μέγα δῶμα Πλοῦτον, ὃς ἀνθρώποις ἄφενος θνητοῖσι δίδωσιν. |
| s-165
| πρόφρονες ἀντ̓ ᾠδῆς βίοτον θυμήρἐ ὄπαζε. |
| s-166
| αὐτὰρ ἐγὼ καὶ σεῖο καὶ ἄλλης μνήσομ̓ ἀοιδῆς. |