Մեզի մեր ցաւերուն մէջ ազգական դարձուցած, մեր ցաւերով հիմնուած եւ դժբախտաբար ամէն օր բազմացող ընտանիքի, որպէս ամէնէն հին անդամներէն մէկը կը խօսիմ քեզի հետ այսօր։
Mezi mer c’awerown mēǰ azgakan darjowc’aç, mer c’awerov himnowaç ew džbaxtabar amēn òr bazmac’oġ ëntanik’i, orpēs amēnēn hin andamnerēn mēkë kë xòsim k’ezi het aysòr.
Հայրս Սապահատտին Ալի, 1948 թուականին, ձիւնածածկ առաւօտ մը, իմ եւ մայրիկիս մի քանի պատկերը լուսանկարելէ ետք Անգարայէն Իսթանպուլ ճամբայ ելաւ եւ այլեւս չվերադարձաւ։
Hayrs Sapahattin Ali, 1948 t’owakanin, jiwnaçaçk aṙawòt më, im ew mayrikis mi k’ani patkerë lowsankarelē etk’ Angarayēn Ist’anpowl č̣ambay elaw ew aylews čveradarjaw.
Այն մարդասպանը, որ «ազգայնական զգացումներով դրդուած» ըլլալուն համար ոճիրը գործած է ըսաւ, տարբերութիւն մը չունէր անկէ որ քեզ մեռցուց եւ ապա դրօշակին առջեւ նկարուեցաւ։
Ayn mardaspanë, or «azgaynakan zgac’owmnerov drdowaç» ëllalown hamar oč̣irë gorçaç ē ësaw, tarberowt’iwn më čownēr ankē or k’ez meṙc’owc’ ew apa dròšakin aṙǰew nkarowec’aw.
Դէպքին ներքին իրողութիւնը մինչ օրս եկած անցած իշխանութիւններուն կողմէ չէ լուսաբանուած, ճիշդ ինչպէս որ քեզի դէմ գործուած ոճիրը չէ լուսաբանուած, հակառակ անոր, որ այսօրուան իշխանութիւնը ըսած էր «թոյլ պիտի չտանք, որ Անգարայի մութ ներքնուղիներուն մէջ կորսուի»։
Dēpk’in nerk’in iroġowt’iwnë minč òrs ekaç anc’aç išxanowt’iwnnerown koġmē čē lowsabanowaç, č̣išd inčpēs or k’ezi dēm gorçowaç oč̣irë čē lowsabanowaç, hakaṙak anor, or aysòrowan išxanowt’iwnë ësaç ēr «t’oyl piti čtank’, or Angarayi mowt’ nerk’nowġinerown mēǰ korsowi».
Սապահատտին Ալիի նման հանրածանօթ եւ սիրուած գրողի մը վայրագ սպանութեան սարսափը հասարակութիւնը լռութեան կը մատնէ, միւս կողմէն քաջութիւն կու տայ ամէն տեսակի ընդդիմութիւնը ընկճելը պարտականութիւն տեսնող խաւարի ուժերուն։
Sapahattin Alii nman hanraçanòt’ ew sirowaç groġi më vayrag spanowt’ean sarsap’ë hasarakowt’iwnë lṙowt’ean kë matnē, miws koġmēn k’aǰowt’iwn kow tay amēn tesaki ënddimowt’iwnë ënkč̣elë partakanowt’iwn tesnoġ xawari owžerown.
Շաբաթ Օրուան Մայրերը / Մարդիկը, 1995 թուականէն ի վեր, Կալաթասարայի Հրապարակին վրայ, թէ հորս, թէ 24 Ապրիլ 1915ին Իսթանպուլի մէջ ձերբակալուելով գնացքներ նստեցուած հայ մտաւորականներուն, թէ 70ականներէն ի վեր Թուրքիոյ մէջ կորսուած հարիւրաւոր մարդոց ճակատագիրը կ՚ուզեն լուսաբանել։
Šabat’ Òrowan Mayrerë / Mardikë, 1995 t’owakanēn i ver, Kalat’asarayi Hraparakin vray, t’ē hors, t’ē 24 April 1915in Ist’anpowli mēǰ jerbakalowelov gnac’k’ner nstec’owaç hay mtaworakannerown, t’ē 70akannerēn i ver T’owrk’ioy mēǰ korsowaç hariwrawor mardoc’ č̣akatagirë k,owzen lowsabanel.
Թուրքիոյ պատմութեան «ճշմարտութեան հրապարակ» մը ընծայած այս մարդիկ, առանց ձիւն, ձմեռ, յարձակում, ձերբակալութիւն ըսելու, տասնեակ տարիներէ ի վեր կը շարունակեն պահանջել։
T’owrk’ioy patmowt’ean «č̣šmartowt’ean hraparak» më ënçayaç ays mardik, aṙanc’ jiwn, jmeṙ, yarjakowm, jerbakalowt’iwn ëselow, tasneak tarinerē i ver kë šarownaken pahanǰel.
Գրողներ, մշակոյթի մարդիկ, քաղաքական դէմքեր բանտի մէջ են, առանց նոյնիսկ մեղադրանքի ենթարկուելու, առանց իսկ պատճառը գիտնալու, բանտերու մէջ կ՚անցնեն իրենց ամիսները եւ տարիները։
Միջազգային դատարաններու որոշումները չեղեալ կը նկատուին, ստորագրուած պայմանագրերուն չեն ենթարկուիր, անարդար իրաւական համակարգով մը մարդիկ իրենց ազատութենէն կը զրկուին։
Կարծես թէ չի բաւեր որ մեր կորուստները չեն գտնուիր եւ գերեզմանէ մը անգամ զուրկ կը մնանք, անցեալ տարի վկայ եղանք, թէ ինչպէս Շաբաթ Օրուան Մայրերը / Մարդիկը այլեւս հրապարակներու վրայ չէ, այլ նեղ փողոցներու մէջ կը հաւաքուին ու կը հարցնեն իրենց կորուսուածներուն ճակատագիրը։
Karçes t’ē či bawer or mer korowstnerë čen gtnowir ew gerezmanē më angam zowrk kë mnank’, anc’eal tari vkay eġank’, t’ē inčpēs Šabat’ Òrowan Mayrerë / Mardikë aylews hraparaknerow vray čē, ayl neġ p’oġoc’nerow mēǰ kë hawak’owin ow kë harc’nen irenc’ korowsowaçnerown č̣akatagirë.
Մինչ մեր բոլոր կորսուած արժէքները մեզ կը դիտեն Յունուարի ցուրտին, մենք այստեղ ձեր հետ, ամէն տարի երիտասարդացող ամբոխին հետ կը շարունակենք գալ ըսելու, որ չենք հրաժարիր։
Minč mer bolor korsowaç aržēk’nerë mez kë diten Yownowari c’owrtin, menk’ aysteġ jer het, amēn tari eritasardac’oġ amboxin het kë šarownakenk’ gal ëselow, or čenk’ hražarir.