Sentence view
Universal Dependencies - Belarusian - HSE
Language | Belarusian |
---|
Project | HSE |
---|
Corpus Part | train |
---|
Annotation | Lyashevskaya, Olga; Peljak-Łapińska, Angelika; Petrova, Daria; Shishkina, Yana |
---|
showing 101 - 200 of 169 • previous
Дырэктар насуплена пазіраў на сварліўца, і яго ноздры нервова раздзімаліся.
s-101
bykau-apendycyt-105
Дырэктар насуплена пазіраў на сварліўца, і яго ноздры нервова раздзімаліся.
А той, відаць, зразумеў, што да яго тут ніхто спагадліва не ставіцца.
s-102
bykau-apendycyt-106
А той, відаць, зразумеў, што да яго тут ніхто спагадліва не ставіцца.
— Сястра! — закрычаў ён.
s-103
bykau-apendycyt-107
— Сястра! — закрычаў ён.
Сястра хутка прыйшла і спынілася на парозе.
s-104
bykau-apendycyt-109
Сястра хутка прыйшла і спынілася на парозе.
— Перавядзіце мяне ў іншую палату, я не магу ў гэтай.
s-105
bykau-apendycyt-110
— Перавядзіце мяне ў іншую палату, я не магу ў гэтай.
— Чаму? — здзівілася сястра.
s-106
bykau-apendycyt-111
— Чаму? — здзівілася сястра.
— Гэта ж самая лепшая палата.
s-107
bykau-apendycyt-112
— Гэта ж самая лепшая палата.
— Стварыце мне належныя ўмовы!
s-108
bykau-apendycyt-113
— Стварыце мне належныя ўмовы!
Я не магу з гэтымі людзьмі.
s-109
bykau-apendycyt-114
Я не магу з гэтымі людзьмі.
— Але ў іншых месцаў няма.
s-110
bykau-apendycyt-115
— Але ў іншых месцаў няма.
Хіба ў калідор? — што—о-о?! — чорныя вочы хворага бліснулі лютасцю.
s-111
bykau-apendycyt-116
Хіба ў калідор? — што—о-о?! — чорныя вочы хворага бліснулі лютасцю.
Праз гадзіну сястра прыйшла зноў рабіць уколы.
s-112
bykau-apendycyt-118
Праз гадзіну сястра прыйшла зноў рабіць уколы.
Пакуль яна калола ў руку хворага, ён зыркімі, поўнымі падазронасці вочкамі сачыў за яе рухамі.
s-113
bykau-apendycyt-119
Пакуль яна калола ў руку хворага, ён зыркімі, поўнымі падазронасці вочкамі сачыў за яе рухамі.
Потым сястра яшчэ калола шафёра і затым, закруціўшы гумай руку, пачала ўводзіць глюкозу дзядзьку Міхасю.
s-114
bykau-apendycyt-120
Потым сястра яшчэ калола шафёра і затым, закруціўшы гумай руку, пачала ўводзіць глюкозу дзядзьку Міхасю.
Вочы сварлівага хворага хціва бліснулі.
s-115
bykau-apendycyt-121
Вочы сварлівага хворага хціва бліснулі.
— А мне што, няма глюкозы?
s-116
bykau-apendycyt-122
— А мне што, няма глюкозы?
— Не прызначана.
s-117
bykau-apendycyt-123
— Не прызначана.
— Як гэта не прызначана?
s-118
bykau-apendycyt-124
— Як гэта не прызначана?
Я ж аслабеў вельмі.
s-119
bykau-apendycyt-125
Я ж аслабеў вельмі.
— Не ведаю, — коратка адказала сястра.
s-120
bykau-apendycyt-126
— Не ведаю, — коратка адказала сястра.
— Безабразія!
s-121
bykau-apendycyt-127
— Безабразія!
Куды глядзяць гэтыя медыкі!
s-122
bykau-apendycyt-128
Куды глядзяць гэтыя медыкі!
Паклічце доктара.
s-123
bykau-apendycyt-129
Паклічце доктара.
— Праз гадзіну абход.
s-124
bykau-apendycyt-130
— Праз гадзіну абход.
— Што мне абход!
s-125
bykau-apendycyt-131
— Што мне абход!
Вы лячыць мяне павінны, гэта ваш абавязак, а вы тут бюракрацію заводзіце.
s-126
bykau-apendycyt-132
Вы лячыць мяне павінны, гэта ваш абавязак, а вы тут бюракрацію заводзіце.
Я сёння ж напішу ўсё міністру.
s-127
bykau-apendycyt-133
Я сёння ж напішу ўсё міністру.
Я гэта вам не дарую...
s-128
bykau-apendycyt-134
Я гэта вам не дарую...
Сястра аднак не стала слухаць і выйшла.
s-129
bykau-apendycyt-135
Сястра аднак не стала слухаць і выйшла.
Зноў у палаце стала ціха, і ў гэтай цішы ўладна грымеў голас хворага.
s-130
bykau-apendycyt-136
Зноў у палаце стала ціха, і ў гэтай цішы ўладна грымеў голас хворага.
Астатнія трое ляжалі моўчкі.
s-131
bykau-apendycyt-137
Астатнія трое ляжалі моўчкі.
Шафёр уткнуўся ў кніжку, дзядзька Міхась ужо не падмігваў.
s-132
bykau-apendycyt-138
Шафёр уткнуўся ў кніжку, дзядзька Міхась ужо не падмігваў.
Дырэктар аднак не стрываў: — Паслухайце.
s-133
bykau-apendycyt-139
Дырэктар аднак не стрываў: — Паслухайце.
Не ведаю, хто вы такі, але трэба ж быць чалавекам, а не гэткім злыднем.
s-134
bykau-apendycyt-140
Не ведаю, хто вы такі, але трэба ж быць чалавекам, а не гэткім злыднем.
Ад гэтых слоў хворы ўстрапянуўся на ложку, вочы яго ўзгарэліся нядобрай рашучасцю, і невядома, што тут здарылася б, калі ў гэты час не расчыніліся б дзверы і ў палаце не з’явіліся новыя людзі.
s-135
bykau-apendycyt-141
Ад гэтых слоў хворы ўстрапянуўся на ложку, вочы яго ўзгарэліся нядобрай рашучасцю, і невядома, што тут здарылася б, калі ў гэты час не расчыніліся б дзверы і ў палаце не з’явіліся новыя людзі.
Гэта прыбыў новы хворы ў халаце, на кастылях.
s-136
bykau-apendycyt-142
Гэта прыбыў новы хворы ў халаце, на кастылях.
Яго прытрымлівала сястра.
s-137
bykau-apendycyt-143
Яго прытрымлівала сястра.
Яны накіраваліся да пятага незанятага ложка.
s-138
bykau-apendycyt-144
Яны накіраваліся да пятага незанятага ложка.
Убачыўшы гэтага чалавека, сварлівец ураз абвяў, а новы зірнуў на яго і здзіўлена шавяльнуў брывамі.
s-139
bykau-apendycyt-145
Убачыўшы гэтага чалавека, сварлівец ураз абвяў, а новы зірнуў на яго і здзіўлена шавяльнуў брывамі.
— І ты тут?
s-140
bykau-apendycyt-146
— І ты тут?
І ўсё сварышся?
s-141
bykau-apendycyt-147
І ўсё сварышся?
Кінь, браце.
s-142
bykau-apendycyt-148
Кінь, браце.
Хварэць трэба ціха.
s-143
bykau-apendycyt-149
Хварэць трэба ціха.
Сварлівец раптам ірвануў з сябе коўдру.
s-144
bykau-apendycyt-150
Сварлівец раптам ірвануў з сябе коўдру.
— Сястра! — закрычаў ён.
s-145
bykau-apendycyt-151
— Сястра! — закрычаў ён.
— Пераводзьце ў калідор.
s-146
bykau-apendycyt-153
— Пераводзьце ў калідор.
Я не магу тут, не магу...
s-147
bykau-apendycyt-154
Я не магу тут, не магу...
Дзядзька Міхась ад нечаканасці разявіў рот, шафёр апусціў на падлогу кніжку, а на твары дырэктара з’явілася горкая ўсмешка.
s-148
bykau-apendycyt-155
Дзядзька Міхась ад нечаканасці разявіў рот, шафёр апусціў на падлогу кніжку, а на твары дырэктара з’явілася горкая ўсмешка.
— Хутчэй, — крыкнуў хворы.
s-149
bykau-apendycyt-156
— Хутчэй, — крыкнуў хворы.
— Хутчэй!
s-150
bykau-apendycyt-157
— Хутчэй!
Сястра паціснула плячыма, выйшла.
s-151
bykau-apendycyt-158
Сястра паціснула плячыма, выйшла.
Хутка прыйшлі санітаркі з каляскай і, паклаўшы на яе хворага, выкацілі з палаты.
s-152
bykau-apendycyt-159
Хутка прыйшлі санітаркі з каляскай і, паклаўшы на яе хворага, выкацілі з палаты.
— Ух ты, ну і чалавек, аж замарыў усіх, — сказаў дзядзька Міхась.
s-153
bykau-apendycyt-160
— Ух ты, ну і чалавек, аж замарыў усіх, — сказаў дзядзька Міхась.
— Ці не ведаеце яго? — звярнуўся ён да новага хворага.
s-154
bykau-apendycyt-161
— Ці не ведаеце яго? — звярнуўся ён да новага хворага.
— Як жа, ведаю, — казаў той, крэкчучы і месцячыся на ложку.
s-155
bykau-apendycyt-163
— Як жа, ведаю, — казаў той, крэкчучы і месцячыся на ложку.
— Пусты чалавек.
s-156
bykau-apendycyt-164
— Пусты чалавек.
Усё толькі сварыцца ды скаргі піша.
s-157
bykau-apendycyt-165
Усё толькі сварыцца ды скаргі піша.
— А дзе ж ён працуе? — цікавіўся дзядзька Міхась.
s-158
bykau-apendycyt-166
— А дзе ж ён працуе? — цікавіўся дзядзька Міхась.
— Працаваў.
s-159
bykau-apendycyt-168
— Працаваў.
У харчгандлі — зволілі, у сангігіене — судзілі, але мала далі.
s-160
bykau-apendycyt-169
У харчгандлі — зволілі, у сангігіене — судзілі, але мала далі.
Ездзіў на цаліну, ды збег, а зараз не працуе.
s-161
bykau-apendycyt-170
Ездзіў на цаліну, ды збег, а зараз не працуе.
Прыжыўся ў нейкай агароднай удавы і цягне з яе патроху.
s-162
bykau-apendycyt-171
Прыжыўся ў нейкай агароднай удавы і цягне з яе патроху.
— Глядзі ты! — здзівіўся дзядзька Міхась.
s-163
bykau-apendycyt-172
— Глядзі ты! — здзівіўся дзядзька Міхась.
— А гонару колькі!
s-164
bykau-apendycyt-173
— А гонару колькі!
Бы які міністр, не меней.
s-165
bykau-apendycyt-174
Бы які міністр, не меней.
А на справе — пустата.
s-166
bykau-apendycyt-175
А на справе — пустата.
— Язва, — сказаў дырэктар.
s-167
bykau-apendycyt-176
— Язва, — сказаў дырэктар.
— Апендыцыт, — дадаў шафёр.
s-168
bykau-apendycyt-177
— Апендыцыт, — дадаў шафёр.
— Апендыцыт ён у здаровым целе — вось хто!
s-169
bykau-apendycyt-178
— Апендыцыт ён у здаровым целе — вось хто!
Edit as list • Text view • Dependency trees