| s-1
| Սեղանին մնացած հացի մի փշուրը մատների արանքում, խոսակցության ընթացքում սկսում է տրորվել, տրորվել, տրորվել այնքան, մինչև նա այլևս ոչ հաց է, ոչ խմոր, կեղտոտ մի գնդիկ է՝ առանց պատկանելության, առանց պետք ու նշանակության... |
| s-2
| Տրորողի կողմից էլ մոռացվում է նրա գոյությունը, իսկ նա ժամանակին ցորեն է եղել, հետո՝ հաց... |
| s-3
| Ես հենց այդ մնացուկն եմ, որ մարդկային ոլորտում երբեմն տակիչք են անվանում, նաև չեն զլանում տականք կոչել։ |
| s-4
| Գիտեմ՝ դա հարաբերական հասկացություն է, բայց ինչ-որ միջին մի բան կա, որով չափակշռում է հասարակությունը, և չափակշռում ես ինքդ քեզ։ |
| s-5
| Ես գոնե հստակ գիտեմ իմ պակասությունները, որոնք երբեմն ինձ դուր են գալիս, քանի որ դրանք իմ պակասություններն են, երբեմն էլ՝ ներքնապես ամոթ պատճառում։ |
| s-6
| Ասեմ՝ ծույլ եմ, աշխատել չեմ սիրում թե չեմ կարող՝ դժվար է հասկանալ. գուցե չեմ սիրում, որովհետև չե՞մ կարող։ |
| s-7
| Մի խոսքով, ոնց ուզում եք՝ գնահատեք։ |
| s-8
| Հետո՝ նախանձ չեմ. սա թերևս ամենաարատավոր կողմս է. ուրիշի հաջողությանն անտարբեր եմ, և այդ պատճառով, որևէ շարժում առաջխաղացման նպատակով չեմ անում, իսկ դա, ինչպես ես եմ հասկանում իմ կարճ խելքով, հասարակության զարգացման կարևոր, կասեի՝ գլխավոր գործոնն է։ |
| s-9
| Ամաչկոտ եմ այնտեղ, որտեղ պետք չէ ամաչկոտ լինել՝ գլխավորապես մարդկային սովորական և նորմալ փոխհարաբերություններում, և լիրբ ու լկտի եմ, որտեղ իսպառ դրա հարկը չկա։ |
| s-10
| Երբեմն իմ շրջապատի տականքներն ասում են, որ խելոք եմ, իսկ ես համոզված եմ, որ իմ խելքը կյանքի համար պետքական չէ։ |
| s-11
| Ուրիշ ինչ-որ մի տեղ գուցե պետք գա։ |
| s-12
| Այնպես որ՝ ինքներդ դատեցեք՝ խելո՞ք եմ, թե խելոք չեմ։ |
| s-13
| Դե, ես առաջուց գիտեմ ինչ եք ասելու և ինչ եք մտածելու։ |
| s-14
| Ես սոսկումով խուսափում եմ նման խոսքերից, որոնք, իմ պատկերացմամբ, կարող են լինել «տականք», «այլանդակ»... և այլն, ու այդ պատճառով երկչոտ, չափազանց զգայուն եմ դրսից եկող ազդակների հանդեպ։ |
| s-15
| Ինչպես հայտնի է՝ վախից վախենալն ավելի սոսկալի է, քան թե վախի պատճառ հանդիսացող իրողությունից։ |
| s-16
| Ու մարդիկ թշնամի էին ինձ, քանզի իմ նկատմամբ նրանցից փշոտ, վատ մտքեր էի ակնկալում։ |
| s-17
| Եվ ամեն ինչ անում էի, որ այդ խոսքերը չասվեն։ |
| s-18
| Չէին ասվում, բայց իմ վախերը իրենց մեջ կրում էին նրանց մտքերը իմ նկատմամբ։ |
| s-19
| Եվ դա շատ ծանր էր... |
| s-20
| Արտաքին կյանքս, իհարկե, իմն է, բայց, այնուամենայնիվ, արտաքին է, ներսս մնում է Աստծո ստեղծածը, ինչպես երեխա ժամանակ էր։ |
| s-21
| Ավելացնեմ, որ երկչոտ եմ, բայց երկչոտի խիզախություն ունեմ, որի առջև քաջերի խիզախությունը նահանջում է։ |
| s-22
| Խաբեբա եմ փիլիսոփայորեն, իսկ հասարակ խաբեբա չեմ կարող լինել. դա պատճառներից մեկն է իմ ստորակայության։ |
| s-23
| Այս ամենին հարկ է հավելել նաև, որ ժամանակ առ ժամանակ իմ կատարած անձնամատնիչ քայլերը եղել են ոչ թե ազնվության դրսևորումից, այլ կենսաբանական կրավորությանս պատճառով։ |
| s-24
| Փիլիսոփայական ֆակուլտետի երկրորդ կուրսից ինձ վռնդեցին, որովհետև ուսանողների հորդորով միզեցի լսարանի վառարանի մեջ՝ կրակը հանգցնելու համար։ |
| s-25
| Բոլորը արդարացան, նույնիսկ իմ գործողության ամենաակտիվ սադրիչը, և միայն ես չկարողացա բացատրություն գտնել, վրաս վերցրեցի ամբողջ կուրսի մտահղացումը։ |
| s-26
| Ես միայն կատարողն էի։ |
| s-27
| Ես համալսարանին մնաս բարով ասացի՝ ինքս ինձ մխիթարելով, որ շնական Դիոգենեսը ևս համալսարան չէր ավարտել։ |
| s-28
| Եվ էլի շատ վատ կողմեր ունեմ, որոնք դուք ինքներդ կնկատեք, եթե ուզենաք շարունակել ծանոթությունը իմ կյանքին։ |
| s-29
| Մնաց միայն ասել, որ անունս Նիկոլ է։ |
| s-30
| Ազգանունս երբեմն ինքս եմ մոռանում, և դա այնքան էլ կարևոր չէ։ |
| s-31
| Միայն մեկ անգամ կարևորություն ունեցավ, և այդ մեկ անգամի մասին քիչ հետո կպատմեմ։ |
| s-32
| Ընկերներ չունեմ... |
| s-33
| Դե, Հայաստանում ով կուզենա ինձպեսների հետ ընկերություն անել։ |
| s-34
| Ասեմ՝ ինձանից ավելի ցածում գտնվողները։ |
| s-35
| Կմտածեք՝ ինձանից է՞լ ցածր մարդ կա... |
| s-36
| Պատկերացրեք՝ կան։ |
| s-37
| Դրանցից մեկին ես լավ գիտեմ։ |
| s-38
| Անուն էլ ունի։ |
| s-39
| Թեպետ անունը նրա ինչին է պետք՝ դժվար է հասկանալ։ |
| s-40
| Ծնողները նրան անվանել են Կիտայ՝ ի պատիվ Չինաստանի հեղափոխության (զարմանում ես, որ նրա նմանները ծնողներ են ունեցել)։ |
| s-41
| Հիմա նրան կոչում են Կիտո, երբեմն չորս տառը շռայլություն համարելով, Կի են կոչում։ |
| s-42
| Կիտոն բոլորովին մենակ է, անտուն և համարյա անշարժ։ |
| s-43
| Մի անգամ խորհուրդ տվեցի, որ գնա գերեզմանոց, որտեղ կարող է մեռելահացով կուշտ կերակրվել։ |
| s-44
| Իրեն կսազեր։ |
| s-45
| Ծիծաղեց, և նրա ծիծաղը հանգամանալից պատասխան էր՝ «Մինչև գերեզմանո՞ց », ինչպես կասեր՝ «Մինչև Ամերիկա՞ »... |
| s-46
| Կիտոն պառկում էր Սուրբ Սարգիս եկեղեցու մոտի ստորգետնյա անցումի աստիճաններին, երբեմն մետրոյի «Բարեկամություն» կայարանի մոտ։ |
| s-47
| Ասաց, որ իր ուժերը տնտեսում է մյուս աշխարհի համար։ |
| s-48
| Այս աշխարհում շարժվելը ունայն է և անիմաստ... իսկ այնտեղ կծախսի Աստծո տված պաշարը անվերջանալի տարածությունների մեջ... |
| s-49
| Խենթ չէ, խելոք է յուրովի, եթե ցանկանաս նրան հասկանալ... |
| s-50
| Նույնիսկ իմաստուն է ինչ-որ առումով, կեցութաձևի սեփական ըմբռնումով։ |
| s-51
| Ինձ թվում է՝ բնությունում անիմաստ բան չկա։ |
| s-52
| Յուրաքանչյուր երևույթ իրեն դիտելու ճշգրիտ հայեցարանն ունի։ |
| s-53
| Ինչպես նաև կատարյալ ոչինչ չկա։ |
| s-54
| Ընդհանրապես կատարելությունը կազմակերպված հասկացություն է։ |
| s-55
| Կամ՝ ամեն ինչ կատարյալ է։ |
| s-56
| Ես էլ, Կիտոն էլ։ |