EN | ES |

Facsimile Lines

946


< Page >

[1]
1500. 117

[2]
avorum suorum in aliquo sit genere laudum concessurus: nostri vero prae-
[3]
sagii magnum iam profecto clarumque specimen subministrat, in studiis scilicet
[4]
humanioribus nihil eo ardentius, nihil vidi perseverantius: animum habet ad
[5]
quaslibet veluti virtutum formas capessendas cera et auricula (quod dicitur)
[6]
infima molliorem; oratoribus insudat, historias volvit, versiculos ludit, epistolas
[7]
(quod raro cuiquam id aetatis contingit) facunde, sed et docte (nec enim sine
[8]
hoc illud) in dies singulos scribit, ex cuius ore Musarum Charitumque pleno
[9]
melle Hymethio ac omni nectare dulcior effluit oratio: dignus in summa (quo-
[10]
niam messis respondere semento consuevit), qui ex te uno gigneretur. Huiusce-
[11]
modi autem est praeditus moribus, ut illos sit admirari quam referre facilius:
[12]
in viridi plane ac florenti aetate senilis quaedam canescit maturitas: nihil est,
[13]
quod aevum aut natales Henrici connumeres. llli siquidem virtus ante diem
[14]
contigit, nec de quopiam verius dictum fuit:

[15]
»Ante annos animumque gerens curamque virilem.«

[16]
Quodsi superstes fuerit aetatisque numeros (quod illi sinat Deus) imple-
[17]
verit, eo proculdubio magnitudinis crescet, ut nomine et gloria sit aeternus
[18]
futurus: ita enim est altus, ita educatus, ita denique eruditus atque institutus,
[19]
ut in eo dubia palma inter se probitas atque doctrina certare videantur.
[20]
Meum testor in te animum atque fidem nil me aliud scribere, quam quod
[21]
sentio, quam quod omnibus vestigiis indagatum compertumque habeo: promit
[22]
ea duntaxat lingua, quae pectus conclusa gerit; erumpit sermo veritatis stimulis
[23]
excitatus, et ita erumpit, ut coerceri reprimique nequeat; nihil capto, nihil
[24]
ambio, nil tui demerendi gratia profero, ut qui graecas adulationes omneque
[25]
adeo palpationis genus velut intestinum morbum semper exhorrui. Incredi-
[26]
bilis quaedam voluptas haec mihi ex intimo corde, ex ore, ex calamo quo-
[27]
dammodo extorquet. Ad haec etiam accedit, quod in illius commendatione
[28]
meam propemodum causam ago. Cum enim sit omnibus palam me omnes
[29]
praeceptoris partes in eo instituendo diligenter explevisse, nihil ambigo eius
[30]
gloriam in me ipsum quoque redundare, et ex hoc agro nostris ligonibus tam
[31]
fertiliter exculto primitias optimo mihi iure deberi, quippe (ut inquit ille) morum:
[32]
quos fecit, praemia doctor habet. Sed sentio nescio qua scribendi dulcedine
[33]
me longius provectum, quam ab initio decreveram. Suscipe igitur vultu, quo
[34]
te decet, hoc est hilari et sereno, quicquid est hoc mei foetus: plura deinceps
[35]
et forsan meliora suscepturus, si modo hoc primum quasi specimen et gustum
[36]
Musarum mearum non aspernaberis. [n quo quidem, si minus aliquam gloriam
[37]
ingenii consequar, in eo certe laudabor, quod munerum abs te susceptorum
[38]
non fuerim oblitus, quantumque mihi adimet inscitia, tantum conspecta resarciet
[39]
pietas. Extremum, quod te rogem, illud est, ut, quando apud Regiam Maie-
[40]
statem. de nobis inciderit mentio (incidet autem, cum volueris) me his, si
[41]
videtur, verbis commendes: Balbus hic noster, homo nec malus nec plane in-
[42]
doctus, omnia sua studia omnesque animi nervos in tuas laudes convertit et
[43]
in hoc totus incubuit, ut ea de te praeconia faciat, quae nulla humanarum
[44]
rerum vicissitudine, nullo unquam fortunae variantis impetu, nulla denique
[45]
temporum iniuria deleantur: dignus vel hoc ipso conatu, ut eum nequaquam
[46]
despicias. Haec si, quo soles, affectu protuleris, confido sic omnia ad vota


Text viewFacsimile