| s-101
| दुसरी दोन विकावी लागली नाहीत. |
| s-102
| त्यांनी राजवाडा खरेदी केली, नोकरचाकर ठेवले. |
| s-103
| राजवाडा शृंगारला गेला. |
| s-104
| चांदी-सोन्याची भांडी होती. |
| s-105
| त्या दोघा भावांनी घोडेस्वार तैनातीस ठेवले आणि हत्ती सजविला. |
| s-106
| त्याच्यावर अंबारी ठेवण्यात आली. |
| s-107
| आली सारी मंडळी वनात. |
| s-108
| राजपुत्र अंबारीत बसला. |
| s-109
| बहीण एका पालखीत बसली. |
| s-110
| दोन भाऊ दोन उमद्या घोड्यांवर बसले. |
| s-111
| मिरवणूक निघाली, शहरात आली. |
| s-112
| दुतर्फा लोक बघत होते. |
| s-113
| घरांतून , गच्चीतून लोक बघत होते. |
| s-114
| राजपुत्र राजवाड्यात उतरला. |
| s-115
| तेथील जीवन सुरू झाले. |
| s-116
| राजाच्या कानावर वार्ता गेली. |
| s-117
| राजाचा एक खुशमस्कऱ्या होता. |
| s-118
| राजाने त्याला विचारले, कोण आला आहे राजपुत्र? |
| s-119
| मी बातमी काढून आणतो, तो म्हणाला. |
| s-120
| खुशमस्कऱ्या राजपुत्राकडे गेला. |
| s-121
| पहारेकऱ्यांनी त्याला हटकले. |
| s-122
| तो म्हणाला, मी येथल्या राजाची करमणूक करणारा. |
| s-123
| तुमच्या राजपुत्राची करमणूक करायला आलो आहे. |
| s-124
| नोकराने राजपुत्राला जाऊन विचारले. |
| s-125
| पाठवा त्याला, राजपुत्र म्हणाला. |
| s-126
| खुषमस्कऱ्या आला. |
| s-127
| राजपुत्राची तो करमणूक करू लागला. |
| s-128
| तो तेथील हास्यविनोद ऐकून त्याची बहीणही आली. |
| s-129
| थोड्या वेळाने खुशमस्कऱ्या जायला निघाला. |
| s-130
| येत जा! राजपुत्र म्हणाला. |
| s-131
| राजाने येऊ दिले तर! तो म्हणाला. |
| s-132
| खुशमस्कऱ्या राजाकडे गेला व म्हणाला, राजा, राजा, त्या राजपुत्राची बहीण फार सुंदर आहे. |
| s-133
| ती तुम्हालाच शोभेल. |
| s-134
| तुम्ही तिच्यासाठी मागणी करा! |
| s-135
| ठीक आहे, राजा म्हणाला. |
| s-136
| दुसऱ्या दिवशी राजाने राजपुत्राला बोलावणे धाडले. |
| s-137
| राजपुत्र आला, आसनावर बसला. |
| s-138
| कुशल प्रश्न झाल्यावर राजा म्हणाला, तुमची पत्नी फार लावण्यवती आहे असे ऐकतो. |
| s-139
| ती माझी बहीण! |
| s-140
| ती माझी राणी होऊ दे! |
| s-141
| मी तिला विचारीन! |
| s-142
| कळवा मला काय ते! |
| s-143
| राजपुत्र माघारी आला. |
| s-144
| त्याने बहिणीला सारी हकीगत सांगितली. |
| s-145
| ती म्हणाली, राजाला सांग मी व्रती आहे. |
| s-146
| मी कोणाची राणी होऊ शकत नाही! |
| s-147
| राजपुत्राने राजाला त्याप्रमाणे सांगितले आणि तो परत आला. |
| s-148
| राजा विचार करू लागला. |
| s-149
| इतक्यात तो खुशमस्कऱ्या आला. |
| s-150
| काय उपाय? राजाने विचारले. |
| s-151
| त्याला म्हणावे, तुझी बहीण तरी दे, नाहीतर रात्री पायी चाळीस कोस चालत जा व त्या अंधाऱ्या दरीतील पांढरी फुले घेऊन उजाडत हजर हो, नाहीतर डोके उडवण्यात येईल! |
| s-152
| राजपुत्राला निरोप कळविण्यात आला. |
| s-153
| तो रडत बसला. |
| s-154
| बहीण येऊन म्हणाली, दादा, का रडतोस? |
| s-155
| त्याने तो वृत्तान्त सांगितला. |
| s-156
| ती म्हणाली, गावाबाहेर जाऊन दोन कोसांवर बसून राहा. |
| s-157
| चिंता नको करूस! |
| s-158
| राजपुत्र पायी निघाला व जाऊन बसला. |
| s-159
| बहीण घरातून बाहेर पडली आणि शहराबाहेर पडल्यावरती हरिणी बनली. |
| s-160
| वाऱ्याप्रमाणे ती पळत सुटली. |
| s-161
| अंधाऱ्या दरीतील पांढरी फुले तिने तोडली. |
| s-162
| ती फुले दातात धरून सूर्योदयाच्या आत ती आली. |
| s-163
| पुन्हा बहीण बनून राजपुत्राजवळ ती फुले देऊन ती म्हणाली, जा, राजाला ही नेऊन दे! |
| s-164
| राजपुत्राने ताऱ्याप्रमाणे चमकणारी फुले राजाला नेऊन दिली. |
| s-165
| निरोप घेऊन तो परत घरी आला. |
| s-166
| राजा खुशमस्कऱ्याला म्हणाला, आता कोणता उपाय? |
| s-167
| त्याला सांगा कि, बहीण तरी दे किंवा मागील राणीची समुद्रात पडलेली नथ आणून दे, नाहीतर डोके उडवीन! खुशमस्कऱ्याने सुचविले. |
| s-168
| राजपुत्राला ती गोष्ट कळविण्यात आली. |
| s-169
| राजपुत्र रडत बसला. |
| s-170
| एक भाऊ येऊन म्हणाला, दादा, का रडतोस? |
| s-171
| रडू नकोस, दादा. |
| s-172
| शहराबाहेर जाऊन बस. |
| s-173
| चिंता नको करूस! |
| s-174
| राजपुत्र शहराबाहेर जाऊन बसला. |
| s-175
| तो भाऊही बाहेर गेला आणि तो बेडूक बनला. |
| s-176
| डराव, डराव करून त्याने बेडकांना हाका मारल्या. |
| s-177
| लाखो बेडूक जमा झाले. |
| s-178
| तो त्यांना म्हणाला, त्या राजपुत्राने माझा प्राण वाचविला आहे. |
| s-179
| आपण त्याच्यासाठी काही करूया. |
| s-180
| आपण समुद्रात रात्रभर पुन्हा बुड्या मारू. |
| s-181
| मिळतील ते मोती तोंडात धरून आणू, राजाच्या अंगणात ढीग घालू! |
| s-182
| साऱ्या बेडकांनी ऐकले आणि त्याप्रमाणे त्यांनी केले. |
| s-183
| राजाच्या दारात झळाळणाऱ्या मोत्यांचे ढीग पडले. |
| s-184
| भाऊ राजपुत्राकडे येऊन म्हणाला, राजाला अंगणातील मोत्यांपैकी राणीच्या नथीचे मोती निवडून घ्यायला सांग. |
| s-185
| लाटांनी नथ मोडली. |
| s-186
| मोती अलग झाले. |
| s-187
| घ्या म्हणावे ओळखून! |
| s-188
| राजपुत्र राजाला तसे सांगून आपल्या राजवाड्यात परत आला. |
| s-189
| राजाने खुशमस्कऱ्याला विचारले, आता काय? |
| s-190
| तो स्वर्गात कसा जाणार? |
| s-191
| तुमच्या वडिलांना मेल्यावर सरणावर घालून स्वर्गात पाठविले. |
| s-192
| त्याच रस्त्याने राजपुत्राला पाठवू! |
| s-193
| राजपुत्राला ती गोष्ट कळविण्यात आली. |
| s-194
| राजपुत्र सचिंत होऊन बसला. |
| s-195
| तो दुसरा भाऊ येऊन म्हणाला, दादा, का दु:खी? |
| s-196
| राजपुत्राने सारी कथा सांगितली. |
| s-197
| रडू नका. |
| s-198
| मी देतो तो रस अंगाला लावा आणि चितेवर निजा. |
| s-199
| तुम्हांला वेदना होणार नाहीत; परंतु जळून तर जाल. |
| s-200
| राजाला सांगून ठेवा, की माझी राख मात्र माझ्या घरी पाठवा! |