| s-2
| Եդեմն այլ մոլորակ էր, աքսորավայրը՝ այլ, այսինքն՝ այս, ուր այժմ էլ բնակվում ենք, բայց միշտ նայում ենք երկինք՝ բնազդում դրոշմված հիշողությամբ Եդեմը որոնելով։ |
| s-3
| Իսկ այն չկա, Տերը պայթեցրել է կամ գուցե ամայացրել, բնակության համար անպիտան դարձրել, կամ էլ կա ու ախտահանվում է՝ նոր բնակիչներ ընդունելու համար։ |
| s-4
| Մի խոսքով՝ մենք դրա հետ էլ գործ չունենք, մերը չէ այլևս, մերը սա է՝ դժոխքը, որը, սակայն, հասցրել ենք սիրել. դեհ, շանը որտեղ էլ կապես, կապվում-ընտելանում-սիրում է։ |
| s-5
| Իրականում հեչ սիրելու բան չի. հա, էլի որ՝ կապույտ երկինք, ծովեր, անտառներ, դաշտեր: |
| s-6
| Բայց դե ի սկզբանե հո սիրելի չի՞ եղել։ |
| s-7
| Ի սկզբանե մեր ուշքումիտքն ինքնապահպանումն էր, ստամոքսը լցնելը, էդ հետո, երբ անտառից փախանք, քաղաքակրթություն ստեղծեցինք, ազատ ու համեմատաբար անվտանգ ժամանակ ունեցանք ուրիշ, անտագնապ աչքով մեր շուրջը նայելու: |
| s-8
| Իրականում՝ սարսափ է էս մեր մոլորակը, դժոխքն է, որ կա, էստեղ ապրելու բանաձևը բոլորի համար անփոփոխ միակն է՝ որսալ ու խժռել ուրիշին, արագ, քանի քեզ չեն խժռել... |
| s-9
| Հիմա, այո, հաջողացրինք փախչել անտառներից, ու միմյանց խժռելու սարսափը կարծես թե թողեցինք էնտեղ մնացածներին, իսկ մենք խժռում ենք էնտեղից հետներս բերածներին, աճեցնում ենք, բազմացնում, բուծում՝ խժռում, բուծում՝ խժռում... |
| s-10
| Է հա, բա ինչ անենք, հո սոված չե՞նք մնալու։ |
| s-11
| Բանաձևը մենք չենք կարգել, տերունական է, հակառակվելը` անկարելի... |
| s-12
| Իսկ միմյանց չենք խժռում, չէ... |
| s-13
| Էնպես, դեպքից դեպք, որպես շեղում, պաթոլոգիա։ |
| s-14
| Բայց ուրիշ որսի մասին էի ուզում խոսել, նրա առավել նուրբ, զուտ մարդկային տեսակի մասին, որին առնչվում ենք ծնված օրից։ |
| s-15
| Մարդ ծնվեց, սսս՜ , ծնվեց... |
| s-16
| Լարի՛ր թակարդներդ, աշխա՛րհ , որսորդնե՛ր , պատրաստ եղե՛ք , նոր մարդ է գալիս... |
| s-17
| Պորտը կտրեցին, ախտահարեցին, վերջ արգանդային անդարդ կայֆերին։ |
| s-18
| Ահա առաջին հոտերը, լույսն ու ստվերը, ձայները, ջերմաստիճանների տարբերությունները, խորդուբորդությունները... |
| s-19
| Դեմքը խոժոռեց՝ ծիծ դրին բերանը, լաց եղավ՝ օրորեցին, ձեռքերը թափ տվեց՝ կապեցին, էլի լաց եղավ՝ ծծակ տվին... |
| s-20
| Ուտյուտյու՜ , բալիկ ջան, պստլիկ ջան, արի մոտս, ուտեմ քեզ, կծեմ թուշդ, ու՞մ ես նման, ի՛նձ , չէ, ի՛նձ , իսկ ու՞մ ես շատ սիրում: |
| s-21
| Գայթակղում են սվսվոցով, շվշվոցով, խաղալիքներ շխշխկացնելով... |
| s-22
| Որսն սկսված է... |
| s-23
| Սա քո մայրենին է՝ սա սովորիր, սա քո հայրենիքն է՝ էստե՛ղ պիտի ապրես, սրանք քո ավանդույթներն են՝ պիտի կրկնե՛ս , սա գեղեցիկն է, սա տգեղը, սա բարին է, սա չարը, սա ճիշտը, սա սխալը, հանկարծ չշփոթես... |
| s-24
| Ես Հիսուսն եմ, ունեցածդ թափի, իմ ետևից արի՛ ... |
| s-25
| Ես Մուհամեդն եմ, ինձ լսի՛ , գյավուրների հետ գործ չունես... |
| s-26
| Ես Բուդդան եմ` արի պայծառատես դարձնեմ... |
| s-27
| Ես Սատանան եմ՝ ինձ լսի, որ կյանքից կայֆ ստանա՛ս ... |
| s-28
| Ես կոմունիզմի դրոշն եմ, մտի տակը... |
| s-29
| Ես դեմոկրատիան եմ, անկատար եմ, բայց այլընտրանք չունես... |
| s-30
| Ես օղին եմ, ես սիգարետն եմ, ես մորֆին ու կոկայինը, ես թղթախաղը, ես, շշշը՜ , ես սսեքսսն եմ... |
| s-31
| Անդադար, ճամփեդ որոգայթներով է սփռված, ժամանակ չեն տա, որ տեսնես՝ ով ես, ինչ ես ուզում, ինչ չես ուզում, որսում են ու որսում... |
| s-32
| Ու հասկանում ես՝ պիտի որսվես, նույնն է թե՝ պիտի ապրես, ապրելն ուրիշ ձև չունի։ |
| s-33
| Կան, անշուշտ, ոմանք, քչերը, բացառիկներ կամ հոգեկան հիվանդներ, որ ժամանակ առ ժամանակ ըմբոստանում են, հրաժարվում, իբր՝ ես չեմ որսվում, ես ձեզնից չեմ, ես ուրիշ եմ։ |
| s-34
| Ու նրանցից ոմանք հանուն ազատության կարող են նույնիսկ վազել` կամրջից նետվելու... |
| s-35
| Ով պլստաց՝ պլստաց, վերջ, կորցրինք, չենք էլ իմանա՝ շահեց, կորցրեց, իսկ ով չհասցրեց պլստալ, հասնում-բռնում ենք, թևերն ոլորում, սաստում՝ չի կարելի, եկեղեցին արգելում է, հասարակությունը` պախարակում. նիհիլիզմ է, հոգեկան շեղում... |
| s-36
| Կբուժենք, կվերադարձնենք հասարակությանը, բա ո՞նց , թե չէ ամեն մեկը որ էսպես ինքնագլուխ փախչի, ու՞մ ուղեղն ու գրպանն ենք մտնելու, ու՞մ ձեռն ենք հրացան տալու ու սահմանների վրա պահակ կարգելու, ո՞վ է քվեարկելու, ո՞վ է հաստոց աշխատացնելու, ու՞մ ենք բանտ նստացնելու, ո՞վ է արյուն տալու, ո՞վ է դրոշի տակ մտնելու, առաջնորդի ետևից գնալու, ու՞մ ենք ասելու՝ մեղքի զգացում, պատասխանատվություն, «Ազգը վեր է ամեն ինչից...», «Մահ իմացյալ անմահություն է...» և այլն, և այլն։ |
| s-37
| Էնպես որ, ետ եկ, մոլորյալ, թեկուզ՝ ճղած ջինսով, մազմորուքով, շեղված սեռականով... |
| s-38
| Հա, մի զարմանա, եթե տենց կպած ազատություն ես ուզում՝ ա՛ռ , ջոկի՝ պանկ, բոմժ... |
| s-39
| Որն ուզես, բայց էստեղ` հասարակության աչքի առաջ, մոտիկ, հեռու չգնաս, չպլստաս հանկարծ... |
| s-40
| Սակայն մեկ էլ հանկարծ գալիս է մի ժամանակ, երբ զարմանքով հայտնաբերում ես, որ որոգայթները պակասեցին, էլ էնքան էլ չեն որսում... |
| s-41
| Ո՞նց թե... |
| s-42
| Կյանքի բանաձևը փոխվե՞ց ... |
| s-43
| Չէ, նա անփոփոխ է, դու փոխվեցիր, գնա՛ , ասում են, հանգստացի՛ր , թոշակ-մոշակ... |
| s-44
| Այ քեզ բան... |
| s-45
| Տխրում ես, թախանձագին նայում սրա-նրա աչքերին, թե` որսացեք, էլի՜ ... |
| s-46
| Բայց չէ, որոգայթներից մնացել են դեղերը, հեռուստասերիալները, կակտուսները, թզբեհը, նարդին... |
| s-47
| Էլի վատ չի, եթե էսպես մնա, բայց ժամանակը կանգ չի առնում ու հետո... |
| s-48
| Հետո գալիս են վերջին որսորդները՝ դագաղագործն ու փոս փորողը։ |
| s-49
| Ահա, պառկացրին վերջին թակարդում, մեխեցին... |
| s-50
| Պրծ, էլ դուրս չես գա... |
| s-51
| Ի՞նչ , հոգու անմահությու՞ն ... |
| s-52
| Դեհ, ի՞նչ իմանանք, գուցեև կա, անհնարին չէ, ամեն դեպքում հույսդ մի կորցրու, մեկ էլ տեսար ու իսկապես... |
| s-53
| Համբերություն քեզ, մարդ ջան: |
| s-54
| Մոտիկ ծառի սեղմ փչակը կանացի ամոթույքի էր նման։ |
| s-55
| Ծառը ցանկանում է։ |
| s-56
| Թեև, ինչո՞ւ ոչ։ |
| s-57
| Ի՞նչ իմանաս` մարմնական կյանքում բավարարում չստացած մեկի հոգին չէ՞ , որ ծվարել է ծառի մեջ ու իր անհագուրդ կրքի կարոտով ներսից փչակել բնափայտը։ |
| s-58
| Իսկ դիմացի սարալանջի ծառերը հեռվում չեն զատվում միմյանցից, գունային բծեր են` կանաչ, դեղնականաչ, դեղին, դեղնակարմիր... |
| s-59
| Նաև` ներս ընկած գորշավուն բծեր հատած ծառերի տեղերում։ |
| s-60
| Լանջի մեջտեղով, վարից վեր անցնող խոր փլուզվածք կա` կապտասև մեծ ճաք` կարմրաշեկ քարակույտերով շուրթված,– սարն է՞լ է ցանկանում,– ճաքից ոչ հեռու` տապալված հոսանքակիր աշտարակ, որը թեք ընկած վիթխարի սև ագռավ է հիշեցնում։ |
| s-61
| Ապա` դարձյալ կանաչ, դեղնականաչ, նաև գորշավուն բծեր։ |
| s-62
| Ցածում գետի պողպատագույն ժապավենն է, գետափի դարավանդին` եկեղեցի, որն իր հավաք գծագրով կտրատում է լանջի գունագեղ պատկերը. վարդագույն պատեր, վերձիգ գմբեթ, կամարաձև շքամուտք, դեպի խճուղին իջնող արահետ... |
| s-63
| Վերջ, կտավին այսքանը բավական է։ |
| s-64
| Գորշավուն բծերին կարելի է գույն տալ, տապալված աշտարակը կարելի է չպատկերել, կարելի է չտեսնել նաև ասֆալտապատ խճուղին։ |
| s-65
| Կարելի է։ |
| s-66
| Իսկ եկեղեցին, օ՜ , եկեղեցին... |
| s-67
| Առավոտյան ստվերն այս կողմում է, կեսօրից հետո` այն, առավոտյան նկարես` ուրիշ է, ցերեկով` ուրիշ, երեկոյան` ուրիշ, գիշերով` ուրիշ ու ուրիշ, երբ էլ նկարես` ուրիշ է, մինչև վրձինը տանես-բերես` արդեն ուրիշ է եկեղեցին, օ՜ , եկեղեցին... |
| s-68
| Ինչո՞ւ նկարես` ուրիշ լինի, թե չլինի ուրիշ, ի՞նչ նոր բան է ասելու նա առավոտյան, ցերեկով, երեկոյան կամ հենց թեկուզ գիշերով։ |
| s-69
| Ինքնախաբեություն, անխորհուրդ, անպտուղ վարժանք, ձեռնահարություն։ |
| s-70
| Տաղտուկ։ |
| s-71
| Զզվանքով նետած վրձին, ոտքով կոպտորեն հրած նկարակալ, մեջքի տակ ճմրթվող խոտ, աչքերն արևից պատվարած կոպեր, որոնք անմիջապես վեր են ածվում էկրանի` վառ կանաչ, վարդագույն, կարմիր, սև բծիկների կերպափոխիկ խաղերի համար։ |
| s-72
| Գույներ, գույներ, գույներ... |
| s-73
| Պրծում չկա նույնիսկ փակ աչքերով։ |
| s-74
| Ձայներն էլ գույներ են` սաղարթների խշշոցը` դեղնականաչ, ծառաբնի ճռռոցը` գորշ կամ շագանակագույն, առվակի քչքչոցը` երկաթագույն, մեղվի բզզոցը` դեղին-սև, հեռու թփերի խշրտոցը... |
| s-75
| Հեռու թփերի խշրտոցը դեռ անգույն է... |
| s-76
| Միայն թե շատ մեծ ու ագրեսիվ չլինի։ |
| s-77
| Արդեն մոտակա խոտերն է խշրտացնում... |
| s-78
| Շուն է։ |
| s-79
| Մեծ է, բայց ագրեսիվ չի կարծես։ |
| s-80
| Ինչ-որ բան է փնտրում։ |
| s-81
| Բերեց։ |
| s-82
| Վրձինն է։ |
| s-83
| Խելացի շուն։ |
| s-84
| Բայց ո՞վ խնդրեց, ինչո՞ւ ես մռութդ խոթում քեզ չվերաբերող գործերի մեջ։ |
| s-85
| – Բա՛ ,– լսվեց ետևից,– էսպես խելոք շուն ա մեր Չալոն։ |
| s-86
| – Փոքրամարմին ծերուկն ասես մեծ սունկ լինի` բորբոսապատ կոճղին հենց նոր բուսած։ |
| s-87
| – Մեր եկեղեցին ե՞ս նկարում։ |
| s-88
| – Նա հանեց ծառայողական մեծ գլխարկը, քորեց ալեխառը խիտ մազերով գլուխը, գլխարկը վերստին տեղը դրեց, բայց սնկի հետ զուգորդումն անդարձորեն կորած էր արդեն։ |
| s-89
| Շունը մոտեցել` ջինսի փողքն էր հոտոտում: |
| s-90
| – Չի կծի՞ ։ |
| s-91
| – Չէ, մի՛ վախի։ |
| s-92
| Էս ի՞նչ ա, արդեն հավաքվում ե՞ս ։ |
| s-93
| – Հա։ |
| s-94
| – Մի կարգին նկարեիր, էլի, թե չէ էս խառը-խշտիկ գծերով մեր եկեղեցին կճանաչվի՞ ։ |
| s-95
| – Ուշ է, վաղը կգամ, կամ էլ` չեմ գա։ |
| s-96
| – Մտքով կնկարե՞ս ։ |
| s-97
| – Հա, մտքով։ |
| s-98
| – Չէ, մի ալարի, արի ու մի կարգին նկարի։ |
| s-99
| Նկարիչ շատ ա գալի մեր կողմերը, բայց քեզ հեչ չեմ տեսել։ |
| s-100
| – Ես էլ քեզ չեմ տեսել։ |
| s-101
| – Դե որ ես քեզ չեմ տեսել, դու ինձ ո՞նց կտեսնես։ |