| s-103
| Phoebus amat que visae cupit conubia Daphnes, quodque cupit, sperat, que sua illum oracula fallunt. |
| s-104
| ait. |
| s-105
| Videt igne micantes sideribus similes oculos, videt oscula, quae non est vidisse satis; |
| s-106
| laudat que digitos que manus que bracchia et nudos media plus parte lacertos. |
| s-107
| Fugit ocior aura illa levi ne que ad haec revocantis verba resistit: |
| s-108
| Non insequor hostis: |
| s-109
| nympha, mane! |
| s-110
| amor est mihi causa sequendi. |
| s-111
| Aspera, qua properas, loca sunt. |
| s-112
| Moderatius, oro, curre que fugam inhibe; |
| s-113
| moderatius insequar ipse. |
| s-114
| Cui placeas, inquire tamen. |
| s-115
| Nescis, temeraria, nescis quem fugias, que ideo fugis. |
| s-116
| Mihi Delphica tellus et Claros et Tenedos que Patarea regia servit, Iuppiter est genitor; |
| s-117
| per me concordant carmina nervis. |
| s-118
| Inventum medicina meum est, que opifer per orbem dicor, et herbarum subiecta potentia nobis: |
| s-119
| Plura locuturum timido Peneia cursu fugit cumque ipso verba inperfecta reliquit, tum quoque visa decens. |
| s-120
| Qui tamen insequitur pennis adiutus Amoris, ocior est que requiem negat que tergo fugacis inminet et crinem sparsum cervicibus adflat. |
| s-121
| Viribus absumptis expalluit illa que citae victa labore fugae spectans Peneidas undas ' fer pater ' inquit ' opem si flumina numen habetis. |
| s-122
| Vix prece finita torpor gravis occupat artus: |
| s-123
| remanet nitor unus in illa. |
| s-124
| Hanc quoque Phoebus amat, que posita in stipite dextra sentit adhuc trepidare novo sub cortice pectus conplexusque suis ramos, ut membra, lacertis oscula dat ligno: |
| s-125
| refugit tamen oscula lignum. |
| s-126
| Cui deus ' at quoniam coniunx mea non potes esse, arbor eris certe ' dixit ' mea. |
| s-127
| tu ducibus Latiis aderis, cum laeta triumphum vox canet et visent longas Capitolia pompas: |
| s-128
| Finierat Paean: |
| s-129
| vocant Tempe. |
| s-130
| Per quae Peneus ab imo effusus Pindo spumosis volvitur undis, que deiectu gravi tenues agitantia fumos nubila conducit que summis adspergine silvis inpluit et sonitu plus quam vicina fatigat. |
| s-131
| Conveniunt illuc popularia flumina primum, nescia, gratentur ne consolentur parentem, populifer Sperchios et inrequietus Enipeus que Apidanus senex que lenis Amphrysos et Aeas, que mox amnes alii, qui, qua tulit impetus illos, in mare deducunt fessas erroribus undas. |
| s-132
| sed quam non invenit usquam. |
| s-133
| Viderat a patrio redeuntem Iuppiter illam flumine et ' o virgo Iove digna que tuo beatum nescio quem factura toro, pete ' dixerat ' umbras altorum nemorum ' ( et nemorum monstraverat umbras ), ' dum calet et medio sol est altissimus orbe. |
| s-134
| Iam pascua Lernae que consita arboribus Lyrcea reliquerat arva, cum deus inducta latas caligine terras occuluit que tenuit fugam que rapuit pudorem. |
| s-135
| Quem postquam caelo non repperit, ' aut ego fallor, aut ego laedor ' ait, que delapsa ab aethere summo constitit in terris que nebulas recedere iussit. |
| s-136
| Coniugis adventum praesenserat inque nitentem Inachidos vultus mutaverat ille iuvencam. |
| s-137
| Bos quoque formosa est. |
| s-138
| Petit hanc Saturnia munus. |
| s-139
| Quid faciat? |
| s-140
| Pudor est qui suadeat illinc, hinc dissuadet amor. |
| s-141
| Constiterat quocumque modo, spectabat ad Io. |
| s-142
| ante oculos Io, quamvis aversus, habebat: |
| s-143
| Luce sinit pasci; |
| s-144
| cum sol tellure sub alta est, claudit et indigno circumdat vincula collo. |
| s-145
| frondibus arboreis et amara pascitur herba, que pro toro terrae non semper gramen habenti incubat infelix que limosa flumina potat. |
| s-146
| Venit et ad ripas, ubi ludere saepe solebat, Inachidas ripas; |
| s-147
| que nova ut conspexit in unda cornua, pertimuit que se exsternata refugit. |
| s-148
| at illa patrem sequitur que sequitur sorores et patitur tangi que se admirantibus offert. |
| s-149
| Decerptas senior porrexerat Inachus herbas: |
| s-150
| Littera pro verbis, quam pes in pulvere duxit, corporis indicium mutati triste peregit. |
| s-151
| ingeminat, ' ne tu es quaesita per omnes nata, mihi terras? |
| s-152
| tu non inventa reperta luctus eras levior. |
| s-153
| Retices ne c mutua nostris dicta refers, alto tantum suspiria ducis pectore, quodque unum potes, ad mea verba remugis. |
| s-154
| Talia maerentem stellatus submovet Argus que ereptam patri diversa in pascua natam abstrahit. |
| s-155
| Ipse procul montis sublime cacumen occupat, unde sedens partes speculatur in omnes. |
| s-156
| Haec ubi disposuit, patria Iove natus ab arce desilit in terras. |
| s-157
| Hac agit, ut pastor, per devia rura capellas, dum venit, adductas et structis cantat avenis. |
| s-158
| Sedit Atlantiades et euntem multa loquendo detinuit sermone diem que iunctis canendo vincere harundinibus servantia lumina temptat. |
| s-159
| nymphae Syringa vocabant. |
| s-160
| Non semel et satyros eluserat illa sequentes et quoscumque deos que umbrosa silva que ferax rus habet. |
| s-161
| Ortygiam studiis que ipsa colebat virginitate deam. |
| s-162
| Sic quoque fallebat. |
| s-163
| Hic illam cursum inpedientibus undis, ut se mutarent liquidas orasse sorores, Panaque, cum prensam sibi iam Syringa putaret, corpore pro nymphae calamos tenuisse palustres. |
| s-164
| que Dum ibi suspirat, motos in harundine ventos effecisse sonum tenuem que similem querenti. |
| s-165
| atque ita disparibus calamis conpagine cerae inter se iunctis nomen tenuisse puellae. |
| s-166
| Talia dicturus vidit Cyllenius omnes succubuisse oculos que adoperta lumina somno. |
| s-167
| Supprimit extemplo vocem que firmat soporem languida permulcens medicata lumina virga. |
| s-168
| Excipit hos que volucris suae Saturnia pennis collocat et gemmis caudam stellantibus inplet. |
| s-169
| Protinus exarsit ne c tempora distulit irae que horriferam oculis que animo obiecit Erinyn paelicis Argolicae que stimulos in pectore caecos condidit et profugam per totum terruit orbem. |
| s-170
| Ultimus inmenso restabas, Nile, labori. |
| s-171
| Quem simul ac tetigit, positis in margine ripae procubuit genibus que resupino ardua collo, quos potuit solos, tollens ad sidera vultus et gemitu et lacrimis et luctisono mugitu cum Iove visa queri que finem orare malorum. |
| s-172
| Coniugis ille suae conplexus colla lacertis, finiat ut poenas tandem, rogat ' in ' que ' futurum pone metus ' inquit; |
| s-173
| et Stygias iubet hoc audire paludes. |
| s-174
| fugiunt e corpore saetae, cornua decrescunt, fit luminis artior orbis, contrahitur rictus, redeunt que umeri que manus, que ungula in quinos dilapsa absumitur ungues: |
| s-175
| de bove nil superest formae nisi candor in illa. |
| s-176
| que Officio pedum nymphe contenta duorum erigitur que metuit loqui, ne more iuvencae mugiat, et timide verba intermissa retemptat. |
| s-177
| Fuit huic animis aequalis et annis Sole satus Phaethon. |
| s-178
| Pudet haec opprobria nobis et dici potuisse et non potuisse refelli. |
| s-179
| Dixit et inplicuit materno bracchia collo que per suum que Meropis caput que taedas sororum traderet oravit veri sibi signa parentis. |
| s-180
| Ambiguum, Clymene, precibus Phaethontis an ira mota magis dicti sibi criminis utraque caelo bracchia porrexit que spectans ad lumina solis ' per iubar hoc ' inquit ' radiis insigne coruscis, nate, tibi iuro, quod nos que audit que videt, hoc te, quem spectas, hoc te, qui temperat orbem, Sole satum. |
| s-181
| Si ficta loquor, neget ipse videndum se mihi, que sit oculis lux ista novissima nostris. |
| s-182
| unde oritur, domus est terrae contermina nostrae. |
| s-183
| Emicat extemplo laetus post talia matris dicta suae Phaethon et concipit aethera mente, Aethiopasque suos que positos sub ignibus Indos sidereis transit que patrios adit inpiger ortus. |