| s-104
| Ég mun færa fram sönn vitni fyr konungi og dómöndum. Að Þóra hlað hönd móðir Ásgerðar var her tekin heiman frá Þóris bróður síns. og annað sinni af Aurlandi frá Brynjólfs. |
| s-105
| Fór hún þá af landi á braut með víkingum og útlögum konungs. |
| s-106
| og í þeirri útlegð. gátu þau Björn dóttur þessa Ásgerði. |
| s-107
| Nú er furða að um Egil er hann ætlar að gera ómæt öll orð Eiríks konungs. Það fyrst að þú Egill hefir verið hér í landi síðan er Eiríkur konungur gerði þig útlægan og það þótt þú hafir fengið ambáttar. að kalla hana arf genga. |
| s-108
| Vil ég þess krefja dómendur. að þeir dæmi mér allan arf Bjarnar. |
| s-109
| En dæmi Ásgerði ambátt konungs. því að hún var svo getin að þá var faðir hennar og móðir í útlegð konungs. |
| s-110
| Þá tók Arinbjörn til máls. |
| s-111
| Vitni munum vér fram bera Eiríkur konungur til þess. og láta eiða fylgja. að það var skilið í sætt þeirra Þóris föður míns. og Bjarnar hölds. að Ásgerður dóttir þeirra Bjarnar og Þóru. var til arfs leidd eftir Björn föður sinn. og svo það sem yður er sjálfum kunnugt konungur. að þú gerðir Björn ílendan. |
| s-112
| Og öllu því máli var þá lukt er áður hafði milli staðið sættar manna. |
| s-113
| Konungur svarar ekki skjótt máli hans. |
| s-114
| Þá kvað Egill.. |
| s-115
| Arinbjörn lét þá fram bera vitnis burðinn tólf menn. |
| s-116
| og allir vel til valdir. |
| s-117
| og höfðu allir þeir heyrt á sætt þeirra Þóris og Bjarnar og buðu þá konungi og dómöndum að sverja þar eftir. |
| s-118
| dómendur vildu taka eiða þeirra. ef konungur bannaði eigi. |
| s-119
| konungur sagði að hann myndi þar hvorki að vinna að leggja á það lof eða bann. |
| s-120
| Þá tók til máls Gunnhildur drottning. |
| s-121
| Sagði svo. Þetta er undarlegt konungur. hvernig þú lætur Egil þenna inn mikla vefja mál öll fyr þér. |
| s-122
| Eða hvort myndir þú eigi móti honum mæla þótt hann kallaði til konung dómsins í hendur þér. |
| s-123
| En þótt þú viljir enga úrskurði veita þá er Önundi sé lið að. Þá skal ég það eigi þola. að Egill troði svo undir fótum vina mína að hann taki með sér rangindi sín fé þetta af Önundi. |
| s-124
| En hvar ertu Ask maður. |
| s-125
| far þú til með sveit þína þar sem dómendur eru. |
| s-126
| og lát eigi dæma rangyndi þessi. |
| s-127
| Síðan hljóp Ask maður og þeir sveitungar til dómsins. |
| s-128
| Skáru í sundur véböndin. |
| s-129
| og brutu niður stengurnar. |
| s-130
| En hleyptu á braut dómöndum. |
| s-131
| Þá gerðist þys mikill á þinginu. |
| s-132
| En menn voru þar allir vopn lausir. |
| s-133
| Þá mælti Egill. Hvort mun Bergönundur heyra orð mín. |
| s-134
| Heyri ég sagði hann. |
| s-135
| Þá vil ég bjóða þér hólmgöngu. og það að við berjumst hér á þinginu. |
| s-136
| hafi sá fé þetta land og lausa aura er sigur fær. |
| s-137
| En þú ver hvers manns níðingur ef þú þorir eigi. |
| s-138
| Þá svaraði Eiríkur konungur. Ef þú Egill ert allfús til að berjast þá skulum vér það nú veita þér. |
| s-139
| Egill svaraði. |
| s-140
| hefi ég þar til lagt mörg orð fyrir Steinar og beðið hann sættast við Þorstein, því mér hefir í hvern stað verið Þorsteinn sparari til meins eða svívirðingar. |
| s-141
| og veldur því sú en mikla ást og vinátta. og forn félags skapur er með okkur Egill hefur verið síðan er við Egill fæddumst hér upp báðir samtímis. |
| s-142
| brátt mun það reynast segir Egill, hvort þú Önundur mælir þetta af nokkrum aloga. |
| s-143
| eða er sumt af hégóma við þótt ég ætla það síður vera munu. |
| s-144
| Man ég þá daga er hvorumtveggja okkrum myndi það ólíklegt þykja að við myndum sökum sækjast eða stilla eigi svo sonu okkra að þeir fari eigi með fíflsku slíkri sem ég heyri að hér horfist til. |
| s-145
| Sýnist mér það ráð meðan við erum á lífi og svo nær staddir deilu þeirra. að við tökum mál þessi undir okkur. |
| s-146
| Semjum síðan og setjum niður. |
| s-147
| En látum eigi þá Tungu Odd eða Einar etja saman sonum okkrum sem kapal hestum. |
| s-148
| Látum þá annað hafa héðan í frá til févaxtar sér en taka á slíku. |
| s-149
| Þá stóð Önundur upp og mælti. Rétt segir þú Egill að það er okkur ó fallið. að vera á því þingi er synir okkrir deila. |
| s-150
| Skal okkur aldrei það henda að vera þeir vanskörungar að sætta þá eigi. |
| s-151
| Nú vil ég Steinar að þú seljir mál öll mér í hendur. |
| s-152
| og látir mig síðan með fara sem mér sýnist. |
| s-153
| Eigi veit ég það sagði Steinar hvort ég vil kasta niður málum mínum að svo búnu. Því að ég hefi áður leitað mér liðsemdar við stórmenni. |
| s-154
| Vil ég nú svo að einu málum ljúka að það líki vel Oddi eða Einari. |
| s-155
| Síðan ræddu þeir Steinar og Oddur sín á milli. |
| s-156
| sagði Oddur svo. Efna vil ég Steinar við þig lið semd þá er ég hét þér. |
| s-157
| að veita þér til laga eða þeirra ma þú þar satt að mér hafa þín fórráð vel í hald komið jafnan. |
| s-158
| Skaltu nú fyrir ráða. |
| s-159
| En ekki mun ég undrast þótt báðir við iðrumst þessa síðar. |
| s-160
| Síðan seldi Steinar Önundi í hönd málin. |
| s-161
| og skyldi hann þá sækja eða sættast svo sem lög kenndu til. |
| s-162
| En þegar er Önundur réð fyrir málum þessum. þá gekk hann til fundar við þá feðga Egil og Þorstein. |
| s-163
| Nú vil ég sagði Önundur að þú Egill skapir og skerir einn allt um þessi mál sem þú vilt. Því að ég trúi þér best til að skipa mínum málum bæði þessum og öðrum. |
| s-164
| Síðan tókust þeir Önundur og Þorsteinn í hendur og nefndu sér votta. |
| s-165
| og fylgdi það vottnefnu. að Egill skyldi einn gera um mál þessi svo sem hann vill allt óskorað hér á þingi og lauk svo málum þessum. |
| s-166
| Síðan gengu menn heim til búða sinna. |
| s-167
| Þorsteinn lét leiða til búðar Egils yxn þrjú og lét þar höggva til þingnestis. |
| s-168
| En er þeir Tungu Oddur og Steinar komu heim til búðar. þá sagði Oddur svo. Nú hefir þú Steinar og ið feðgar ráðið fyrir lykt mála þinna. |
| s-169
| Nú telst ég úr laus við þig um liðveislu þá er ég hét þér því að svo var mælt með okkur. að ég skyldi veita þér svo að þú kæmir málum þínum fram eða til lykta þeirra er þér hugnaði. Hverngan veg sem þér gefst sættar gerð Egils. |
| s-170
| Steinar segir að Oddur hafi honum lið veitt. |
| s-171
| segir að þeirra vinátta skal nú sýnu betri en áður hefur verið. |
| s-172
| og vil ég sagði hann nú það kalla að þú sért laus frá öllu máli við mig því er þú varst í bundinn. |
| s-173
| En of kveldið fóru þar dómar út. |
| s-174
| og er ekki þess getið hér í frásögn. Að þar yrði né eitt til tíðinda að dómunum. |
| s-175
| Frá Agli Skalla Gríms syni og Önundi. |
| s-176
| Egill Skalla Gríms son gekk í þingbrekku um daginn eftir og með honum Þorsteinn og allur flokkur þeirra. |
| s-177
| Þar kom þá og Steinar og þeir Önundur feðgar. |
| s-178
| Tungu Oddur var þar þá. og þeir Einar báðir. |
| s-179
| En er menn höfðu þar mælt lögmálum sínum. þá stóð Egill upp og mælti svo. hvort eru þeir Steinar og Önundur hér feðgar svo að þeir megi nema orðaskil hvað ég mæli hér. |
| s-180
| Önundur svarar. |
| s-181
| Sagði að þeir voru þar. |
| s-182
| Þá vil ég sagði Egill ljúka upp sættar gerð. milli þeirra Þorsteins sonar míns. og Steinars Sjóna sonar. |
| s-183
| Hef ég þar upp það mál er Grímur faðir minn kom hingað til lands og nam hér lönd öll um Mýrar og víða um hérað. og tók sér bústað að Borg. og ætlaði þar landeign til. En gaf vinum sínum landakosti þar út í frá svo sem þeir byggðu síðan. |
| s-184
| Hann gaf Ána bústað að Ánabrekku. þar sem Önundur og Steinar hafa síðan búið. |
| s-185
| Vitum vér það allir Önundur og svo þú Steinar hver landamerki eru milli Borgar og Ánabrekku að þar ræður Hafslækur. |
| s-186
| Var ekki það Steinar að þú gerðir ó vitandi það er þú vildir leggja undir þig landeign Þorsteins. og hugðir að hann skyldi vera svo mikill ættleri að hann myndi vera vilja ræningi þinn. því að þú Steinar og Önundur faðir þinn. og hans faðir þáðu lönd af mér og Grími föður mínum. |
| s-187
| En Þorsteinn drap fyrir þér þræla þína tvo. |
| s-188
| Nú er það öllum mönnum auðsýnt að þeir hafa fallið á verkum sínum og eru þeir óbóta menn. og að heldur nú er þeir voru þrælar er þó væri svo að slíku hefði bellt frjálsir menn. En fyrir það er þú Steinar hugðist ræna myndu Þorstein landeign þeirri er ég lét koma í hendur honum. Og ég hafði áður í arf tekið eftir föður minn. |
| s-189
| þar skaltu laust láta þitt land þar að Ána brekku. og hafa eigi fé fyrir. |
| s-190
| Það skal og fylgja að þú skalt hvorki hafa bústað né vista far hér í héraði fyrir sunnan Lang á. Og vera á brottu frá Ána brekku. áður liðnir sé fardagar þessir. En falla ó heilagur fyrir Þorsteini og öllum þeim mönnum er honum vilja lið veita þegar eftir fardaga ef þú vilt eigi á braut fara eða nokkurn hlut eigi halda þann er ég hef á lagt við þig. |
| s-191
| En er Egill settist niður. þá nefndi Þorsteinn votta að gerð hans. |
| s-192
| Þá mælti Önundur Sjóni: Það mun vera Egill mál manna að gerð sú er þú hefur upp sagða sé heldur skökk og oss heldur ó hagfelld. |
| s-193
| Nú er það frá mér að segja að ég hef allan mig við lagt að skirra vandræðum þeirra. |
| s-194
| En héðan í frá skal ég ekki af spara það er ég má gera til ó þurftar Þorsteini. |
| s-195
| Hitt mun ég ætla sagði Egill að hluti ykkar feðga muni vera því verri er deildir vorar standa lengur. |
| s-196
| Hugða ég Önundur að þú myndir það vita að ég hef haldið réttu máli fyrir þeim mönnum er stærri bokkar hafa verið en svo sem þið feðgar eruð. |
| s-197
| En Oddur og Einar er dregist hafa til svo mjög til þessa máls munu hér skapnaðar virðing hafa hlotið af því. |
| s-198
| Þorgeir blundur systur son Egils var þar á þinginu og hafði gengið hart að liðveislu við Þorstein. |
| s-199
| hann bað Egil og þá Þorstein koma sér til staðfestu út þangað á Mýrar. |
| s-200
| hann bjó áður fyrir sunnan Hvít á fyrir neðan Blunds vatn. |
| s-201
| Egill tók vel á því. |
| s-202
| og fýsti Þorstein að þeir léti hann þangað fara. |
| s-203
| Egill setti Þorgeir blund niður að Ána brekku. |