| s-1
| Վերջին շրջանում ես հաճախ էի ընկնում ապատիկ վիճակների մեջ, ոչինչ չէի ուզում անել։ |
| s-2
| Ներքին ու արտաքին լարումից հասնում էի մի պահի, երբ այլևս թքած ունեի ամեն ինչի վրա։ |
| s-3
| Հաճախ նման վիճակում քայլում էի դեպի մենթերը, բայց զարմանալիորեն ինձ չէին կանգնեցնում։ |
| s-4
| Նման պահերին ուղղակի ուզում էի ուտիճի պես լխճել դրանց։ |
| s-5
| Հատկապես դժվար էր երեկոյան, երբ միակ ցանկությունս քնելն էր, բայց ստիպված էի լինում մտածել, թե ինչպես պիտի տուն հասնեմ։ |
| s-6
| «Տարասովկա» շուկայից տուն հասնելու ճանապարհներից մեկը Յարոսլավլյան մայրուղին էր, բայց դրա համար անհրաժեշտ էր մայրուղին անցնել, ինչը չափազանց վտանգավոր էր, որովհետև ամենաքիչը չորս շարք մեքենաներ էին անցնում՝ 100 կմ ժամ արագությամբ։ |
| s-7
| Գետնափոր անցումը հեռու էր գտնվում, իսկ երեկոյան ժամերին այլ կերպ անցնելը գրեթե անհնարին էր։ |
| s-8
| Նախընտրում էի գնալ ծառայողական ավտոբուսով, որը գրեթե հասնում էր «մեր տանը», սակայն կեսից իջնում էի, որովհետև երեկոյան անցումի մոտ կանգնած էր լինում մենթերի «Ուազիկը»։ |
| s-9
| Իջնում էի խաչմերուկում և անմիջապես մոտենում էի թերթի կրպակին, որպեսզի փողոցին մեջքով կանգնեմ։ |
| s-10
| Լավ գիտեի, որ այդտեղով անցնում են մարդ որսացող մենթերի մեքենաները։ |
| s-11
| Մի անգամ, երբ միամտաբար տնկվել էի կանգառում, մենթերը չհավատացին լկտիությանս։ |
| s-12
| Նստեցրին մեքենան ու քշեցին։ |
| s-13
| Երկու 18-19 տարեկան ջահելներ էին։ |
| s-14
| Նստելուն պես նկատեցի, որ հետևի դռներին բռնակներ չկան և ներսից չես կարող բացել։ |
| s-15
| «Ուր ե՞նք գնում տղերք»,— հարցրի ես ժպտալով։ |
| s-16
| Նրանք ևս ժպտացին։ |
| s-17
| «Հեռու չենք տանի. պտտվում ենք, հետ դառնանք»,— ասաց նրանցից մեկը՝ հանելով անձնագրիս մեջ մշտապես պահվող 100 ռուբլին։ |
| s-18
| «Դժվար է ձեր աշխատանքը»,— կարեկցանքով ասացի նրանց՝ հիշելով ընկերոջս պատվերը, որ կաշառքը պետք է տալ առանց մենթին վիրավորելու։ |
| s-19
| «Էդքան էլ չէ»,— քմծիծաղով պատասխանեց ջահելներից մեկը, որը սերժանտ էր։ |
| s-20
| Ես ժպտում էի և հիշում հայերեն որոշ բառեր ու բառակապակցություններ՝ զարմանալով, թե որքան հարուստ է հայերեն հայհոյանքների տեսականին։ |
| s-21
| «Ձեր հետևի դուռը լավ չի փակվում. ռեզինը սոսնձել է պետք»,— ասացի՝ ակնարկելով ծռմռված դուռը, որն անշուշտ դեֆորմացվել էր մարդկային գլուխների օգնությամբ։ |
| s-22
| «Դե բոլորը հո քեզ նման խելոք չեն պահում իրենց»,— ռուսի համար սովորական երկիմաստությամբ ու թույնով ասաց վարորդը։ |
| s-23
| Ինձ իջեցրին կանգառից հեռու, որ վկաներ չլինեն։ |
| s-24
| «Հաջողություն ձեզ»,— ասացի մեքենայից ելնելով, բայց նրանցից ոչ մեկը չպատասխանեց։ |
| s-25
| Սերժանտը ելավ մեքենայից, ու միամտաբար կարծեցի, թե ուզում է մարդավարի հրաժեշտ տալ, որ հանկարծ հետո չբողոքեմ։ |
| s-26
| Ես նորից հաջողություն մաղթեցի. նա լուռ առանց միմիկայի նայում էր ինձ։ |
| s-27
| «Ահա թե ինչու են ձեզ պայթեցնում»... |
| s-28
| Առաջին անգամ այդ բանը մտքովս անցավ, երբ աշխատանքի գնալիս փողոցում տեսա փոքրիկ շնիկով շրջող մի տիկնոջ։ |
| s-29
| Նայեցի շնիկին ու չկարողացա զսպել ժպիտս, հետո հայացքս ընկավ տիկնոջ դեմքին։ |
| s-30
| Ես շարունակում էի ժպտալ, իսկ նա ինձ էր նայում անասելի ատելությամբ։ |
| s-31
| Նրա հայացքը մտրակի նման դաղեց ինձ։ |
| s-32
| «Ահա թե ինչի են ձեզ պայթեցնում»,— մտածեցի ու սարսափեցի այդ մտքից։ |
| s-33
| Հետո երկար աղոթում էի և ինձ թվաց, որ այլևս երբեք նման բան չեմ մտածի, բայց մենթերի հետ անցկացրած հինգ րոպեն բավական էր, որ նորից խախտեմ պատվիրանը և ցանկանամ ինձ համար անծանոթ մարդկանց մահը։ |
| s-34
| Որպեսզի այլևս նման բան չցանկանամ, մեղք չվերցնեմ հոգուս վրա, հաստատապես որոշեցի հեռանալ այդ երկրից, շնորհակալություն հայտնել հյուրընկալության համար ու հեռանալ։ |
| s-35
| Դա ինձ հիշեցրեց նացիստի մասին անեկդոտը. մի օր համակենտրոնացման ճամբարի ղեկավարը հավաքում է բոլոր ողջ մնացած բանտարկյալներին և ասում. |
| s-36
| «Տիկնայք և պարոնայք, պատերազմն ավարտվել է։ |
| s-37
| Բոլորին շնորհակալություն»։ |